Consumeer je leven

Ik kan effe ergens niet meer tegen…zodra mensen het nieuws horen dat ik stop met mijn opleiding Engels meteen de vraag ‘ah, je gaat dus werken?’. Ja, dat doe ik, maar niet meteen aankomende maandag. Ik weet dat alleen de zon voor niets opgaat enzovoorts, en ik zal ook gaan werken, maar het is blijkbaar te raar voor woorden als iemand dat niet zou doen. En ik ben dat zat, niet eens die vraag, niet eens het antwoord erop moeten geven, maar het feit dat mensen allemaal die vraag stellen.
Het vanzelfssprekende eraan, het zo in een bepaald denkpatroon vast zitten dat je je onmogelijk zou kunnen indenken dat iemand iets anders zou willen.
De totale burgerlijke vanzelfsprekendheid wanneer het de volgorde van levensfasen betreft. Ergens klopt dat in mijn ogen gewoon niet. Niet eens het daadwerkelijk streven naar geluk is nog waar mensen aan denken, maar het voldoen aan de patronen. Tuurlijk denken mensen nu dat het overdreven is, maar ga maar eens na.
De wereldreiziger is nog steeds iemand waar we allemaal met grote bewondering naar kijken, juist omdat deze eigenlijk doet wat we wel zouden willen. Wegbreken uit de sleur, maar aan de andere kant geeft die ons blijkbaar de zekerheid die we nodig hebben.
De steevaste volgorde is het ideaal.
Geboren worden, zo snel mogelijk naar creché, lagere school, middelbaar onderwijs, hoger onderwijs, werken, pensioen, bejaardenhuis en dan de onvermijdelijke dood, keurig op tijd. Dat is wat we zo graag willen met z’n allen. Tussendoor een partner vinden, voor kindjes zorgen die we weer hetzelfde perfecte leven geven en zo verder de mensheid voort zetten.
De rijken kunnen zich vrije tijd veroorloven, waarbij we over het hoofd zien dat de ware rijkdom juist in het opnemen van je vrije tijd zit.
Moet ons hele leven in het arbeidsproces draaien om twee weken? Die twee weken vakantie, waar we 50 weken naar uit kijken en net zo veel weken over spreken en naar terug verlangen…
Ik heb niet de illusie dat ik mensen hun levens zou kunnen veranderen, zeker niet als je merkt hoe je aangekeken wordt als je je eigen leven wilt veranderen.

Wanneer zijn mensen vergeten dat je maar één keer op deze wereld rond loopt, en dat je dus maar beter kan zorgen dat dat wandelingetje je bevalt? Zijn mensen daadwerkelijk vergeten dat ze het recht hebben om te kiezen, een recht dat vele mensen helaas niet hebben maar wij met onze aangeboren rijkdom wel degelijk.
Misschien ligt het geloof in het leven na de dood wel verscholen in onze burgelijke levensvisie. Eigenlijk heb je je leven hier op aarde niet gemaakt zoals je zou willen, je hebt de verkeerde keuzes gemaakt en nooit heb je het lef gehad deze fout te herstellen. Tja, dan hopen dat het in de herkansing beter gaat.
Maar er is geen herkansing, dit is wat je hebt en de keuzes die je maakt zijn het leven dat je krijgt. Dit is geen droom, geen nachtmerrie, dit is je leven, en je leven is democratisch. Jij maakt de keuzes, jij maakt het beleid en er is geen andere Minister President dan jijzelf. Jij bent de eerste en tweede kamer, en dit alles is een grote luxe. De hele maatschappij is een consumptie maatschappij, waarom zijn we dan zo bang ons eigen leven te consumeren?

[email]sarakim@midian.nl[/email]