Ik kan effe ergens niet meer tegen…zodra mensen het nieuws horen dat ik stop met mijn opleiding Engels meteen de vraag ‘ah, je gaat dus werken?’. Ja, dat doe ik, maar niet meteen aankomende maandag. Ik weet dat alleen de zon voor niets opgaat enzovoorts, en ik zal ook gaan werken, maar het is blijkbaar te raar voor woorden als iemand dat niet zou doen. En ik ben dat zat, niet eens die vraag, niet eens het antwoord erop moeten geven, maar het feit dat mensen allemaal die vraag stellen.
Het vanzelfssprekende eraan, het zo in een bepaald denkpatroon vast zitten dat je je onmogelijk zou kunnen indenken dat iemand iets anders zou willen.
De totale burgerlijke vanzelfsprekendheid wanneer het de volgorde van levensfasen betreft. Ergens klopt dat in mijn ogen gewoon niet. Niet eens het daadwerkelijk streven naar geluk is nog waar mensen aan denken, maar het voldoen aan de patronen. Tuurlijk denken mensen nu dat het overdreven is, maar ga maar eens na.
De wereldreiziger is nog steeds iemand waar we allemaal met grote bewondering naar kijken, juist omdat deze eigenlijk doet wat we wel zouden willen. Wegbreken uit de sleur, maar aan de andere kant geeft die ons blijkbaar de zekerheid die we nodig hebben.
De steevaste volgorde is het ideaal.
Geboren worden, zo snel mogelijk naar creché, lagere school, middelbaar onderwijs, hoger onderwijs, werken, pensioen, bejaardenhuis en dan de onvermijdelijke dood, keurig op tijd. Dat is wat we zo graag willen met z’n allen. Tussendoor een partner vinden, voor kindjes zorgen die we weer hetzelfde perfecte leven geven en zo verder de mensheid voort zetten.
De rijken kunnen zich vrije tijd veroorloven, waarbij we over het hoofd zien dat de ware rijkdom juist in het opnemen van je vrije tijd zit.
Moet ons hele leven in het arbeidsproces draaien om twee weken? Die twee weken vakantie, waar we 50 weken naar uit kijken en net zo veel weken over spreken en naar terug verlangen…
Ik heb niet de illusie dat ik mensen hun levens zou kunnen veranderen, zeker niet als je merkt hoe je aangekeken wordt als je je eigen leven wilt veranderen.

Wanneer zijn mensen vergeten dat je maar één keer op deze wereld rond loopt, en dat je dus maar beter kan zorgen dat dat wandelingetje je bevalt? Zijn mensen daadwerkelijk vergeten dat ze het recht hebben om te kiezen, een recht dat vele mensen helaas niet hebben maar wij met onze aangeboren rijkdom wel degelijk.
Misschien ligt het geloof in het leven na de dood wel verscholen in onze burgelijke levensvisie. Eigenlijk heb je je leven hier op aarde niet gemaakt zoals je zou willen, je hebt de verkeerde keuzes gemaakt en nooit heb je het lef gehad deze fout te herstellen. Tja, dan hopen dat het in de herkansing beter gaat.
Maar er is geen herkansing, dit is wat je hebt en de keuzes die je maakt zijn het leven dat je krijgt. Dit is geen droom, geen nachtmerrie, dit is je leven, en je leven is democratisch. Jij maakt de keuzes, jij maakt het beleid en er is geen andere Minister President dan jijzelf. Jij bent de eerste en tweede kamer, en dit alles is een grote luxe. De hele maatschappij is een consumptie maatschappij, waarom zijn we dan zo bang ons eigen leven te consumeren?

[email]sarakim@midian.nl[/email]


7 reacties

deZwarteRidder · 12 januari 2004 op 18:10

nou mijn beurt dan…
zo dus je stopt met je opleiding…en ga je nu wat doen dan??
mooie filosofie..lastig dat het leven zo duur is..want er valt zoveel te genieten..
Rich@Rd

archangel · 12 januari 2004 op 18:27

Goeie column! Ik ben het helemaal met je eens!! En… ik doe eigenlijk niet aan schaamteloze zelfpromotie, maar misschien vind je het leuk om in deze context mijn column [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=673]De Eerste Dag van de Rest van je Leven[/url] eens te lezen… ben benieuwd wat je er van vindt!!

Groetjes,

Michaël

Tasz · 12 januari 2004 op 18:31

Leuke column, zal je niet vragen of je nu gaat werken, maar ben het eens met Zwarte Ridder, wat ga je nu doen dan? Want niets doen is ook maar niets en dan consumeer je het leven ook niet ten volle. Daarbij zoals je al zei… voor niets gaat de zon op en je zult toch ergens van moeten leven. Mooie gedachte, maar helaas voor de meerderheid van ons slechts een mooie gedachte.

Tasz

Mup · 12 januari 2004 op 21:23

Een column om even over na te denken. De schrijver van je eigen script zijn. Ik zou zeggen, schrijven dat script

Groet Mup.

viking · 13 januari 2004 op 08:38

Helemaal gelijk! Gewoon doen wat je zelf wilt, maakt niet uit wat. Doe ik namelijk ook. Niks solliciteren, niks ploeteren voor de tiranieke baas. Dat ze allemaal maar de tering krijgen. IK leef mijn leven zoals IK dat wil!

O ja, klein detail: ik leef wel niet op ander mans/vrouws belastingcenten. En dat zouden ze allemaal moeten doen!

En jij? Hoe doe jij dat nou?

Sarakim · 13 januari 2004 op 12:01

Dank jullie wel allemaal…
misschien dat jullie de eerste zinnen beter hadden moeten lezen, maar effe nog een keer dan

‘ah, je gaat dus werken?’. Ja, dat doe ik, maar niet meteen aankomende maandag.

Dus, ik ga wel degelijk werken, het gaat mij om het principe dat mensen niet verder denken dan de normale patronen. Verder heb ik niet veel financiele verplichtingen momenteel, en zal ik ook mijn oma helpen met verhuizing. Daarbij blijf ik een groot fan van jezelf onderwijzen, zelf lezen, zelf dingen ontdekken en niet herkauwen wat duizenden voor je al gekauwd hebben.
En trouwens, in september ga ik weer met een andere opleiding beginnen, al heb ik geen idee wat HBO of toch weer Universiteit, je ne sais pas.
Maar;

“I never let schooling interfere with my education.”
-Mark Twain

Suus · 13 januari 2004 op 16:08

Zijn we bang om ons eigen leven in handen te nemen? Als ik voor mezelf spreek, ik niet. Komt niet iedereen in vanzelf in de crisis wat hij of zij wil met zijn of haar leven? Ik weet niet of een ieder zo bang is om te kiezen. Het probleem zijn de vele keuzes. Wij zijn de generatie van teveel keuzes, alles kan en alles mag. En daardoor kunnen we bijna niet kiezen en raken we soms verstrikt in. We willen alles…………

Geef een reactie

Avatar plaatshouder