Denkend aan waxinelichtjes, kaarten en knuffels op de stoep…

En weer zit ik op een politiebureau. Deze keer in Nederland. De laatste keer, vorige week, in New York. Samen met mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab. Te hard gereden. Moet je niet doen daar want in een mum sta je voor een rechter en dan kun je er alleen maar het beste van hopen. Zeker als berggorilla Ab er bij betrokken is. Het liep nog allemaal vlot tot en met de uitspraak: vette boete. ‘Wij zullen voortaan niet meer te hard rijden, your honour,’ slijmde ik tegen de rechter. Waarop Ab nog een duit in het zakje meende te moeten doen:’Have a nice day, your horror.’
Ik heb mij nog krom moeten lullen om te vermijden dat wij werden opgesloten vanwege minachting van het hof.

En nu zit ik op een politiebureau om uitleg te geven over mijn verweer bij een overval.
‘Moest je die overvaller nou echt zo hard aanpakken?,’ vraagt de agent.
‘Had ik hem nog harder moeten schoppen dan?’
Vertwijfelt schudt hij zijn hoofd: ’Jij bent toch privédetective?’
‘Ja?’
‘Dan hoor je beter te weten. De knul zegt dat jij hem in zijn kruis getrapt hebt.’
‘Klopt. Maar hij had wel een soort slagersmes op mij gericht.’
‘Dat zal wel, maar een beetje minder geweld kan ook wel.’
‘Ja daar zit wat in. Volgende keer zal ik mij eerst laten steken en hem dan uitgebreid bedanken.’
‘Je snapt wel wat ik bedoel, Schilder.

Wat gebeurde er toen je hem in zijn kruis schopte?’
‘Tja, hij liet zijn mes niet vallen dus schopte ik hem voor zijn reet waardoor hij met zijn bek tegen het asfalt sloeg.’
‘Dat was niet nodig geweest. Nu ligt hij in het ziekenhuis.’
‘Wat jammer nou. Wat denk je, zal ik hem een kaartje sturen?’
‘Ja, je kunt er wel lollig over doen maar hij heeft je wel aangeklaagd voor buitensporig geweld. En helaas voor jou had hij een getuige.’
‘O, zeker dat maatje van hem die als een speer de benen nam toen ik begon te schoppen?’
‘Inderdaad.’

‘Mag ik nu jou eens iets vragen?’
‘Jazeker.’
‘Precies één uur na deze overval zit ik al op het bureau mijzelf te verdedigen omdat ik mij zelf verdedigde tegen een overvaller met een half kromzwaard.
Twee maanden geleden werd er bij mijn buurvrouw ingebroken waarna de politie beloofde iemand langs te sturen. Die ‘iemand’ moet nog komen. Voel je waar ik heen wil?’
‘Dat is een andere zaak, Schilder. Daar ga ik niet over.’
‘Verkeerde antwoord, Bromsnor. Als je het niet erg vindt dan ga ik er nu maar eens vandoor.
O, ja, ik heb dat mes nog waarmee ik werd overvallen.’
Uit mijn binnenzak haal ik een slagersmes waar je een olifant mee zou kunnen fileren.

Met open mond bekijkt hij het mes. Even later wil hij het pakken dus steek ik het terug in mijn zak.
‘Dat is MIJN getuige, Bromsnor. Doe eens een gok op de uitspraak van de rechter, straks.’
En weer schudt hij zijn hoofd. In de war. Kennelijk niet meer in staat om nog enige motivatie voor zijn vak te vinden in deze krankzinnige maatschappij.
Dan vermant hij zich omdat ik naar de deur loop.
‘Zeg, Schilder,’ mompelt hij. ‘Als die overvaller nou dood was geweest hè, wat had je dan gedaan? Had je hem dan ook een kaartje gestuurd?’
‘Tuurlijk. Maar dan een kaart met een zwart randje en aan de binnenkant een geestige tekst. Iets van; ‘Doe ze de groeten in de hel.’

Even zwijgt hij en tikt nadenkend op zijn bureau.
‘Privédetective, is dat nou nog een beetje een leuk vak?,’ mompelt hij.
‘Het houdt je uit de bijstand,’ antwoord ik en loop het bureau uit, denkend aan alle waxinelichtjes , kaarten en knuffels op de stoep die ik net zo goed had kunnen scoren….