Detox the story

Ik heb hem eindelijk op mijn beurt een keer bij de veter: de duvel. Hij dacht met me te spelen, maar kwam van een koude kermis thuis. Net op tijd greep de voorzienigheid in. Misschien was het m’n vader wel die over de dood heen z’n zoon de helpende hand toestak. Ik wilde er echt de brui aan geven. Al dat getob op de hometrainer. Vorige week ben ik maar twee keer naar de fitness geweest. Ik zag het niet meer zitten om elke dag m’n zwakte in de ogen te zien. Nooit scoorde ik tijdens de fittest hoger. Ja, als ik steggelde dan fietste ik me zelfs onder de Elite. Maar vooruit kwam ik niet. Dat is natuurlijk toch al moeilijk met een hometrainer, maar ik bleef ondanks m’n dagelijks geploeter zwak scoren.

Als ik al ‘ns dacht dat ik een lichte vooruitgang boekte, zette een echte sportieveling me steevast met beide beentjes op de grond. Trapte ik me de benen onder m’n lijf vandaan om niveau 10 rond te krijgen, fietste de fitnesser naast mij achteloos een 13 weg. Of de duvel er mee speelde. Tot vandaag.

Zonder de boel voor de gek te houden, heb ik precies 31 VO2max gehaald en dat resultaat geldt als beneden gemiddeld. Een kleine stap voor de sporter maar een hele grote voor mij.
Na maanden zweten en met de moed der wanhoop doorgaan, scoor ik ’n niveau hoger.

Het had niet veel langer moeten duren. Het succesje kwam precies op tijd. Eindelijk zit ik ’n niveau hoger. Alsof iemand die het goed met me voorheeft zich er een keertje mee bemoeit en er mee speelt. Dat moet dan wel m’n vader zijn. Hoe dan ook. Er zit een beetje minder lood in m’n schoenen. Uitgerekend op de dag dat ik er genoeg van heb, gaat het net dat ietsepietsje beter dan ooit. Nog steeds slechts beneden gemiddeld maar niet langer zwak.

Echt veel moed durf ik er niet uit te putten, want een terugval ligt altijd op de loer. Je weet nooit wanneer de duvel weer z’n spelletje met me speelt. Vandaag heeft-ie verloren. Pa heeft hem een hak gezet. Tenminste dat wil ik graag geloven, maar het zal wel gewoon toeval wezen.