Deutsche Mannschaft

Vroeger keek mijn vader elke week naar Studiosport. Zondag was de kijkbuisavond van mijn vader. Vooral als daarna Keek op de Week kwam, met van Kooten en de Bie. Reclames werden niet uitgezonden. Het was toen nog een heilige dag.

Mijn vader hield van voetbal. De beste tijd van het jaar was altijd rondom WK’s en EK’s. De eerste keer dat ik me ging interesseren voor een dergelijk toernooi was in negentienachtentachtig. Toen werd Nederland Europees kampioen. Met een jonge van Basten en Ruud Gullit met dreadlocks. We verhuisden dat jaar naar Edam, omdat we kort gezegd weggepest waren in Volendam. Een halfhartige mislukte poging om ons huis in de fik te steken werd mijn vader toch iets te gortig, al was de dader gepakt en nog maar een jochie van zestien gebleken. Mijn ouders waren rond de eindstrijd van ons winnende elftal druk bezig met dozen inpakken en meubels sjouwen.

Het daaropvolgende WK moest het Nederlands elftal spelen tegen Duitsland. Duitsers. Mijn oud-oom Bruin haatte ze met een hartgrondige passie. Ondergedoken, opgepakt en weggestopt in een concentratiekamp tijdens de tweede wereldoorlog had hij deze haat opgedaan. Nog altijd kon hij de Duitse taal niet aanhoren en de Duitsers zelf niet gedrukt zien. Mijn vader viste vaak met hem. Aan de slootkant, met uitzicht op de uitgestrekte weilanden. Toen was nog niet alles volgebouwd. Koeien graasden in het dikke groene gras. Hengels werden door de vissen gevangen, waarna mijn vader en oom Bruin de hengel op het water achtervolgden in een bootje.

De Deutsche Mannschaft won van Nederland. Frank Rijkaard spuugde op Rudi Völler. Uiteraard kon oom Bruin het wel begrijpen, maar erg chic was het niet.
“Duitsers zijn gründlich en winnen altijd, terecht of niet,” vond mijn vader.
En inderdaad wonnen die Duitsers maar al te vaak. Ze werken nou eenmaal hard en zijn gedreven. Op alle vlakken. En daarnaast beschikken ze ook nog over een grote dosis geluk.

Ook nu kijk ik nog naar de grote voetbaltoernooien. Dit jaar met mijn man, die verder ook nooit naar voetbal kijkt. Om de een of andere reden heeft zo’n toernooi iets extra’s. Nederland is helaas geen deelnemer dit keer, maar dat mag de pret niet drukken.

De Deutsche Mannschaft is uiteraard tot de kwartfinales doorgedrongen en staat nu tegenover Italië in de arena. Het komt uiteindelijk na een hele lange avond tot strafschoppen. Nederland zou verloren hebben, zonder enige twijfel. Duitsland niet.
“Tja,” zegt manlief, “Voetbal is een spelletje van elf tegen elf. En aan het einde winnen de Duitsers.”
Hij knipt de tv uit en verlaat de huiskamer. Er valt geen speld tussen te krijgen.