Dicht

De Spar in ons buurtje is dicht, ik vrees voorgoed. Natuurlijk, geen wereldnieuws. Gewoon een winkel en er komt wel weer wat anders.
Maar toch.
Zomaar, een paar dagen voor kerst. Ik dacht eerst nog dat de deur klemde, toen pas zag ik het papier op het raam: ‘Wegens omstandigheden gesloten’. Omstandigheden. Dat kan van alles zijn, maar over het algemeen denk je dan aan ellende als ziekte of overlijden. Van wie dan? Het was een jong energiek echtpaar dat pas sinds een jaar of twee de nieuwe uitbater was. En het prima deed, tenminste vanuit het perspectief van een klant als ik.
Wanneer de favoriete wijn op voorraad is en op zaterdag ook de NRC op een stapeltje bij de ingang ligt vind ik het al gauw goed.
Als er iets speciaals op mijn verlangslijstje stond kon ik het bestellen en dan was ’t er twee dagen later ook.
Een kerstboompje kon ik reserveren en dat ging naar achteren tot we het tijd vonden om in de versierflauwekul mee te gaan.
Elke dag een paar woorden met Marieke de vaste cassière, net ’t huis uit en de jongen die nog op school zat en later ook een supermarkt zou beginnen.
Maar eerst spaarde hij voor een Volvo V 70. Uit het goede hout gesneden wil ik maar zeggen.
Zo’n winkel dus. Niet te klein, zodat je dagelijks naar de megastore verbannen wordt, maar ook niet zo groot dat je wekelijks moet wennen aan vreemde vakkenvullers en nieuwe muzikanten voor de deur.
En dat de keuze beperkt was kwam alleen mijn besluitvaardigheid maar ten goede.
Brand, hoorde ik een paar dagen later, in het magazijn.
Dat kon de reden zijn dat de winkel binnen enkele dagen leeg was. Rookontwikkeling geeft natuurlijk een hoop schade in zo’n zaak.
Maar er was goede hoop, ook onder de buren die ik sprak, dat na een week flink aanpoten de boel weer schoon en op orde zou zijn.
De tijd verstreek en het bleef donker. De enkele vrachtwagen die op een ochtend voor de deur stond laadde alleen maar pallets in.
Geruchten komen en gaan. Niet goed verzekerd, overspannen, toch tegengevallen en dit was de druppel. We hebben geen idee.
De website is gesloten, dat is een veeg teken.
Elka dag stoppen er klanten op de fiets om te zien of er al iets gebeurd is, binnen. Trouwe bijen die om de lege korf blijven cirkelen.
Een akelig gezicht is het. Net of je herinnering er niet aan wil. Je hebt nog steeds dat andere beeld van licht, kleur en leven.
Maar als je met je handen om je hoofd, je neus tegen het glas duwt, zie je in het schemerdonker een skelet van lege schappen, neergesmeten karretjes en een omgevallen krantenstandaard. Op de grond slingeren reclamefolders van weken geleden.
De kassala staat open.
Als ik m’n ogen dicht doe en goed kijk, kan ik Marieke nog zien zitten
Ze heeft een eigen flat die ze elke maand ’n beetje verder in gaat richten. Dat kan nu met een vaste baan.
Ze wenst me nog ’n fijne dag.
Ja, jij ook, hoop ik.