Met een gelukkig gevoel wordt ik wakker, maar ongelukkig voel ik mij als het kussen naast me leeg is. De deuk is niet warm meer. Zij is al weg, al verdwenen uit mijn leven.
Was het allemaal de moeite waard? Ik weet het niet, weet niet eens haar naam meer. Een droge strot, en een bonkende hoofdpijn doet mij weer denken aan het feestje waar ik gisteren was. Heel gezellig, heel fijn, veel bier en sloten wijn. Natuurlijk niks gegeten voor ik erheen ging, hoe stom kun je dan zijn, dan vraag je om ellende.

Maar ik ging van die gedachte uit dat daar wel iets te bikken zou zijn, dus waarom zou ik van tevoren eten? Nee, gewoon eigenwijs . En daar boette ik nu voor. Een knallende hoofdpijn en de vraag waarom ik haar naam niet meer wist.

Had ze zoveel indruk op mij gemaakt dat ik haar naam zomaar kwijt was? Ja, die dingen gebeuren, maar ik had nooit verwacht dat het mij zou gebeuren. Ik, degene die altijd oppaste, nooit te ver ging, altijd voorzichtig. Ja, ja….

Het resultaat van mijn voorzichtig zijn kon ik nergens meer bekennen. Had ik niet aan safesex gedaan? Was ik zo een stomme klootzak geweest? Angst kneep mijn droge keel samen.
Ik stapte uit mijn bed, en stond een beetje tollend op mijn benen rond in de rommelige slaapkamer te kijken, even niet wetend wat te doen.
Een douche misschien, maar eerst twee paracetamollen voor mijn koppijn. Daarna dook ik de douche in, waste mijzelf grondig, nee het was meer schrobben wat ik deed.

Ik voelde mij vies, armoedig, en enigszins angstig. Hoe stom kon je zijn om niet een condoom te gebruiken, klootzak, die zaten altijd in mijn portemonnee.
En ik wist niet eens meer hoe dat meisje eruit zag. Ik begon te trillen toen ik uit de douche stapte, droogde mij snel af, kleedde mij aan, en rende naar de telefoon. Voor vandaag wilde ik perse nog naar de huisarts voor een bloedonderzoek. Ik kreeg het echt benauwd.

Ja, je wist toch maar nooit.
Aan alle kanten wordt je gewaarschuwd voor geslachtsziektes, voor aids, en ik die zelf voorlichting gaf op scholen, ik de grootste hypocriet van allen die doet het zonder condoom…
Hoe maf kun je dan zijn?

Na mijn telefoontje met de assistente van de huisarts kon ik direct een briefje halen en bloed laten prikken bij het ziekenhuislaboratorium. Ik was voor het eerst in mijn leven echt bang.

Een onverklaarbare angst, die niet te verwoorden is. Stel je voor dat..stel je voor dat..
Laat ik eerst maar eens de onderzoeken afwachten besloot ik manmoedig, maar voelde mij allesbehalve man, en zeker niet moedig.
Die week was de zwaarste uit mijn nog jonge leven, de angst kon op sommige momenten mijn keel dichtknijpen, als ik hoestte door mijn sigaret, kreeg ik het al benauwd.

Stel dat ik wel aids opgelopen had? En niet eens meer weten van wie!
Moest ik naar die kennissen om hen te vragen wie ik mee naar mijn huis nam, Wat een blamage zou dat zijn.
Maar toen de huisarts mij belde voor de uitslag was alles oké. Niets aan de hand.
Opluchting binnen in mij, en ik voelde tranen langs mijn wangen lopen.
Die angst kun je nooit meer vergeten.

Maar wel de naam van degene die jou misschien besmet zou hebben met aids..
Hoe krom is dat? Ik houd vanaf nu ook mijn drankgedrag in de gaten, ik ben zorgvuldiger geworden met mijn keuze naar meisjes toe, alhoewel dat niets zegt over een besmettelijke en dodelijke ziekte die je er aan over kunt houden.

Maar dat die angst een slechte raadgever in deze is, dat betwijfel ik. Ik heb ervan geleerd dat je gewoon de realiteit niet uit het oog moet verliezen, dat je als man gewoon hoort na te denken, zonder ervan uit te gaan dat de vrouw wel beschermd is….Want beiden kunnen elkaar besmetten…

Ik heb geleerd van die ene fout, die mij fataal had kunnen worden. Ik heb geleerd van mijn angst.
En over een half jaar weer een test, maar om de een of andere reden ben ik ineens niet zo bang meer. Mijn verstand zegt mij dat ik bij de les moet blijven, mijn gevoel is nog immer angstig. En ergens toch maar goed dat die angst niet ineens verdwenen is, het houd mij scherp…
Het houd mij op de been, om een volgende keer weer niet zo’n stomme fout te begaan.
Een levensles moet ik hier uit halen…
Maar is niet het hele leven een les??


klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

8 reacties

WritersBlocq · 10 september 2006 op 20:30

Erg lang en slordig verhaal over een agst.
Het is geen column/verhaal, maar meer iets voor in een dagboekje/op een blog.

Eddy Kielema · 10 september 2006 op 23:18

Na het lezen van ‘agst’ en ‘wordt ik’ in het begin ben ik gestopt.

klapdoos · 11 september 2006 op 10:01

DIE ENE ANGST!!!!!!!

Da’s dan fout, excuses en word ik is fout, excuses, maar als je toch niet verder leest Ed, waarom dan wel een gaatje vullen voor reacties?
Zonde man van je tijd…
En om even iets recht te zetten, het is verdomd lastig tikken met links, als je net aan je rechterhand geopereerd bent. Probeer het zelf eens voor de gein…Zal je zien dat het tegenvalt, maar of het nou een verhaal of dagboekfragment of blogverhaal is, het blijft een verhaal in mijn ogen ( en die zijn groot)
Leny

klapdoos · 11 september 2006 op 10:01

Eddy Kielema · 11 september 2006 op 12:06

Op zich een knappe prestatie dat je dit verhaal geheel met links getypt hebt, dat doe ik je zeker niet na! Mijn eerste reactie was een beetje kort door de bocht, dat geef ik toe. Zal ik niet weer doen. Alleen is het podium waarop je dit lange verhaal geplaatst hebt, wellicht niet het juiste, want het gaat om columns en die zijn over het algemeen kort en to-the-point.

WritersBlocq · 11 september 2006 op 18:49

[quote]en word ik is fout[/quote]
Nee, dat is juist goed 😀

klapdoos · 12 september 2006 op 00:00

Hier mag je gelukkig inzenden wat je wilt, en niet alleen colums hoor, ook verhaaltjes, fictie, zelfs gedichten kwam ik tegen…

Eddy Kielema · 12 september 2006 op 20:13

Ik gelooft toch vooral dat jij ‘m niet doorhebt, klapdoosje! 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder