Diepe schoonheid

Stil ligt zij te slapen, een hand uit het bed hangend. De andere hand tot een vuist gebald.
En ik vraag mij af waar zij over droomt. Of dat de droom misschien een nachtmerrie is.
Zonder te bewegen sta ik in de deuropening en kijk naar de bewegingsloze gestalte onder het laken.
Ik heb geen idee hoe lang ik daar al sta. Kan een minuut zijn maar net zo goed een uur, of een nacht. Nog nooit heb ik zo intensief iemand gade geslagen die lag te slapen. Zonder problemen zou ik hier nog uren kunnen staan. Of nachten. Nog nooit heb ik zo van iemand gehouden als van haar. Of heeft iemand van mij gehouden zoals zij.
Ze kreunt in haar slaap.Alsof ze pijn heeft. En ik zou haar in mijn armen moeten nemen en haar troosten. Dat zou ik moeten doen maar ik doe het niet want dan wordt zij wakker. Dan wordt de betovering gebroken. Dan houdt eeuwigheid op om eeuwigheid te zijn. Dan zou de klok weer verder tikken en mij mee sleuren naar de werkelijkheid.
Haar loshangende haar ligt als een krans om haar hoofd. Het rimpeltje in haar voorhoofd heeft zich zelfs tijdens de slaap niet ontspannen. Soms knippert ze heel even met haar ogen. Alsof ze waakzaam is. Alsof ze waakzaam moet zijn.

Ik weet niet hoelang ik niet geademd heb. Als ik adem verstoor ik de harmonie. Dan komt misschien dit levende schilderij in beweging. En beweging is verandering. Verandering wil ik niet. Ik wil hier eeuwig blijven staan, met ingehouden adem. Bewegingloos maar alert. Niets wil ik missen van dit eeuwige moment.
Van haar volmaakte kin, haar perfecte neus maar bovenal de diepe schoonheid die onzichtbaar maar sterk aanwezig om haar heen hangt.
Ze kucht en ik open mijn ogen. Ik merk dat ik lig en ik zie haar in de deuropening staan. Bewegingloos. Alsof ze daar al uren staat, of nachten. Ik zie dat ze haar adem inhoudt en een diepe schoonheid hangt onzichtbaar maar sterk aanwezig om haar heen.