Diergaard

Door het raam zie ik twee minikonijntjes zitten en daar achter de witte kont van een volwassen exemplaar. Echtgenoot doet meteen het raam open en klapt hard een paar keer in zijn handen. De konijnen rennen weg, het maïsveld in, dat achter onze boomgaard ligt.
Ze wachten even tot ze zich weer veilig voelen en komen na vijf minuten gewoon terug. Dit jaar is een woelig jaar rondom ons huis. In plaats van rustig wat te klussen, te genieten onder de appelbomen en loom mooie of vunzige boeken te lezen, gaan we gebukt onder Bijbelse plagen. Nou ja, ik eerlijk gezegd niet eens zozeer. Ik laat het tamelijk zorgeloos over me heen komen. Het is tenslotte zomer en dan heb ik daar recht op.
Maar echtgenoot voelt zich geroepen om vanuit zijn oerinstinct onze grond zo goed mogelijk tegen indringers te verdedigen.

Hij is bezig met het verven van ons huis aan de buitenkant, maar dat schiet niet op want voortdurend moet hij tientallen konijnen wegklappen, elke dag drie keer een enorme wespenkolonie onder het dak bepoederen en ook nog bedenken wat we moeten doen tegen het legioen woelmuizen dat de wortels van het gras en van de oude appelbomen aan het verorberen is.
Ik moet toegeven dat ik ook flink baal, als ik onverwacht wegzak in het gras van de boomgaard vanwege de vele woelmuisgangen. Vooral als ik met een fles jagerstroostwijn plus een bak zoute pinda’s ter viering van het happy hour zwierig aan kom lopen. Plotseling maak ik dan vreemde balletpassen en moet vervolgens alle lekkers van de grond rapen, soms inclusief mezelf.
Wel heb ik ontdekt dat pinda’s met gras echt een aanrader zijn.

Na onderling beraad raadplegen we allerlei instanties, van Hoogstamboomgaardbewaarders via Gemeentelijke Ongediertebestrijding tot een echte gegoogelde ‘Muizendokter’. Behalve veel interessante vakwoorden brengen ze ons niet veel. Een nuchtere fruitboer uit de buurt geeft praktischer raad.
En daarom liggen er nu onder een aantal bomen stukken afvoerbuis met muizenkorrels, waar de vogels niet bij kunnen. Het geeft mij geen fijn gevoel. Vooral niet omdat ik toevallig net in de krant een interview met Marianne Thieme heb gelezen.
Ach, en die konijntjes, wat moet je daarmee? Ze zijn toch zo schattig, al worden het onderhand wel erg veel schattige konijntjes.

Ik vraag me opeens af wat nou eigenlijk de definitie van ongedierte is.
Dieren waar er te veel van in je buurt zijn? Die je kostbare bomen opvreten? Beesten die hinderlijk om je heen zoemen als je iets zoets eet? Of zijn wij voor die dieren juist ongedierte of ongemenste omdat we ze belemmeren in wat zìj willen en nodig hebben? Bijvoorbeeld gewoon de wortels van onze appelbomen opvreten, de jam van ons brood likken, zwemmen in onze lunchkarnemelk of overal holen graven. Verwarrend vind ik het.
Ik schenk mijzelf de overgebleven happyhourjagerstroostwijn in en eet de laatste graspinda’s op.

Dan val in slaap onder een boom en droom dat ik met een fluit de dijk oploop met duizenden woelmuizen, konijnen en wespen in een queue achter mij aan.
Soort bij soort, als olympiërs.