Dieven

Ik kan me er vreselijk kwaad om maken. Dieven in mijn bos. Het is vooral de jeugd tussen zestien en twintig die zich eraan zondigt. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ook ik mij er wel eens aan gezondigd heb. Maar dat was dan uit vergeetachtigheid en ingegeven door kritische vragen van mijn ouders. ‘Heb je wel een cadeautje gekocht?’

De vergeetachtigheid van een puber vergoelijkt kleinburgerlijke zondes. Maar niet in mijn bos. Griss mich nich. Dieven. Het mag eenvoudigweg niet. De onschuld heeft de laatste jaren plaatsgemaakt voor doelbewust jatten. De financiële crisis is de boosdoener geworden, schuilhut voor onschuldig wangedrag.

Het is juni. De diplomauitreiking en feestjes staan er aan te komen. Het dieven is allang ingezet. Opdat de oogst straks veel groter is. Het jonge spul is in mijn bos eerst bij de oksel genomen, onthaart als het ware. De groei is gestaag gevorderd en puilt uit in geuren en kleuren. In rood, geel en wit.

Al jaren loopt het uit de hand. Dit jaar besluit ik voortijdig in te grijpen. Het dieven, jatten, stelen moet gewoon een halt toegeroepen worden. Bij het woord ‘halt’ vreest mijn doelgroep al. Aan papiertjes prikken hebben de meesten een broertje dood. Voor paal staan in de pubertijd is not done.

Mijn hinderlaag is eenvoudig. Ik lig gewoon klaar in de bosjes waar de oogst welig tiert, op wacht met een buks vol hagel. Pubervriendelijke hagel, van pure chocola. Ik ben onherkenbaar verkleed, met een pet diep over mijn oren getrokken. Een camouflagepet behangen met boshyacinten.

Een verrekijker is niet nodig. Ik zie ze van verre al aankomen. Ze dragen een rolletje blinkende aluminiumfolie in hun hand en een brede glimlach op hun gezicht. Alles schittert in de zon. Geslaagd gaan ze naar ieder feest, met proletarisch verworven trofeeën uit mijn bos. Jeugdherinneringen schieten door mijn hoofd. Bevrijding, lol en dolle pret temperen mijn ingehouden woede. En ik besluit, vandaag laat ik de jeugd de jeugd.