Digitaal dispuut

We hadden ons strijdgewoel even op een laag pitje gezet. Mijn baas en ik. Zodat we het op een later tijdstip eventueel weer op konden pikken. Uitstekend, ik wist namelijk precies waar we gebleven waren en gokte op de kracht van het uitstellen. Vanwege verplichte functioneringsgesprekken, was het wel noodzakelijk om contact te houden en moesten we iets verzinnen om de kans op getrubbel tot het minimale te beperken.
Hij en ik in één ruimte, dat werkte niet. Onze eerste prioriteit was dan ook de geografische afstand te vergroten. Ik opperde een filiaal in Rome, kon ik meteen de rustende paus begroeten en wat schuldgevoelens wegbidden, maar dat was budget-technisch niet te doen. Het thuisfront was trouwens ook niet laaiend enthousiast.

Over op plan B: de telefoon. Geen lijfelijke aanwezigheid, geen vals oogcontact en geen verkeerd op te nemen lichaamstaal. Al met al geen slecht idee.
In eerste instantie verliep dit dan ook redelijk soepel, totdat hij begon te vallen over mijn intonatie. Mijn baas. En me na iedere zin vroeg of het sarcastisch bedoeld was. Hij mekkerde als ik niet meteen antwoordde omdat ik naar de wc was of als ik de telefoon even neerlegde om koffie te gaan halen. Jezus, dat doe je in een gewoon gesprek toch ook? En als hij ondertussen mijn toetsenbordje hoorde rammelen, verdacht hij mij van een rechtstreeks lijntje naar een site op internet. Hoezo paranoia?

Kortom, onze relatie knapte er niet bepaald van op en er werd een halfslachtige tussenoplossing ingelast. De voicemail.
Door de vertraging lieten we elkaar in ieder geval uitpraten en werden intonaties van latere zorg.
Het onverwachte vermaak dat deze manier met zich meebracht, was een leuke bijkomstigheid. Samen met collega’s luisteren naar het gewauwel van een leidinggevende schept een band.
De werkdagen kregen een gouden randje; ons eigen fonetisch-functionerings-feuilleton.

Met mijn ingesproken berichtjes probeerde ik de boel een beetje op te butsen, zodat het geheel wat smeuïger werd. Als geen ander wist ik natuurlijk hoe ik dat voor elkaar kon krijgen. Weer wat later schreef ik op zondag alvast een scenario voor de week erop en was het enkel een kwestie van de goeie visjes uitgooien en wachten op het happen van de baas.

Een onaangekondigd bezoekje van het lijdend voorwerp himself gooide roet in het eten.
Aangezien de kantonrechtersformule voor mij niet erg lucratief bleek te zijn, heb ik hem gesmeekt mijn laatste optie te proberen:
Digitaal management. Een gouden greep; gescheiden door kilometers glasvezel blijken we het uitstekend met elkaar te kunnen vinden. Mijn afstandsleider en ik.
Ik vroeg er meteen patent op aan. Een doorbraak op het gebied van werkgevers-innovatie zou mijn cv enorm opleuken.

Een cv, die nog wel eens van onschatbare waarde zou kunnen zijn.
Later, als we de boel weer oppikken. Mijn baas en ik.
Ben namelijk bang dat hij precies nog weet waar wij gebleven zijn.