Dikke tante Kee

‘In de maneschijn, in de maneschijn…’
De kleine handjes van Maria, omvat door de gemanicuurde vingers van haar mama, beelden met een wijds gebaar de vorm van het hemellichaam uit.
‘Klom ik op een trapje naar het raamkozijn.’
Vier handen beklimmen een denkbeeldig trapje.
‘Maar je waagt het niet, maar je waagt het niet.’
De bestraffende vingers komen niet overeen met het gegiebel.
‘Zo doet een vogel’
Weer serieuze gezichten vliegen in gedachten achter de handvleugels aan.
‘Zo doet een vis.’
Maria weet nog precies wat ze moet doen bij de vis.
‘Zo doet een duizendpoot die schoenenpoetser is.’
Beide dames poetsen dat het een lieve lust is. Steeds langer. Het ontgaat de kleine meid dat haar moeder oogcontact zoekt met oma, die net uit de keuken komt. Haar ogen roepen om tekstuele hulp.

‘En dat is één!’ zingt oma luid.
Met een zucht van opluchting wordt één grote vinger en één kleine opgestoken.
‘En dat is twee.’
Mama heeft de tekst weer opgepikt en dikke tante Kee leidt de drie zangeressen moeiteloos naar het einde van het lied.

*Veel te late inzending voor de Uitdaging van de Maand juni, gewoon, om er geen over te slaan.