Dirtyhopper

Samen met fractieaanfluiting Wethouder Jansen en de vrije radicaal Ab zit ik in een vliegtuig.
Tenminste, als je een derderangs cityhopper met de uiterlijke kenmerken van een doodskist een vliegtuig kunt noemen. Jansen heeft ons uitgenodigd voor een paardenrace in Engeland. Ik betwijfel of wij de start meemaken, laat staan de finish.
Twee jaar geleden nodigde hij ons ook uit.Drie dagen later kregen Ab en ik ieder een rekening van 3000 euro: vliegkosten, hotel kosten (Hilton) en iets vaags dat hij ‘diversen’ noemde.
Dat geintje ben ik nog niet vergeten dus als hij ons weer uitnodigt zeg ik dat ik nog een vriend ken die goedkope vluchten regelt. En ik boek zelf een hotel.
Jansen zit achterin naast Ab. Zelf zit ik voorin naast de piloot..
Jansen is geen liefhebber van vliegen en dat wordt er niet beter op als de piloot een cd van John Denver opzet.
‘Goeie stem hè?,’ zegt de piloot. ‘Wist je dat John Denver omgekomen is bij een vliegtuigongeluk? Tragisch hoor, het gebeurde bij het opstijgen. De kist viel zomaar naar beneden.’
Ik zie Jansen wat ademhalingsoefeningen doen.Zijn adamsappel lijkt wel een pingpongbal.
‘Er staat een gemeen windje,’ gaat de piloot verder. ‘Vorige week sloeg er een over de kop, toen waren de omstandigheden net zo. Hij verloor de macht over het vliegtuig.De sukkel!
Jansen doet nog meer ademhalingsoefeningen.Iets intenser nu.Het lijkt meer op hyperventilatie Hij kwijlt een beetje.

‘Hebben jullie iets meegenomen om te vreten?,’ vraagt Ab, die nergens last van schijnt te hebben. Ik gooi hem een familiepak chips toe: ‘Bind hem maar voor als een haverzak, Ab,’zeg ik. ‘Om in de stemming te blijven. En om er in te kotsen als we naar beneden gieren.Kun je de inhoud twee keer gebruiken.Heeft Jansen er ook nog wat aan.’

Na een tijdje vliegen vraagt de piloot of hij ons rechtstreeks naar de renbaan moet brengen.
Jansen kijkt naar hem zoals een pastoor naar een hoer kijkt. ‘Ja wat dacht je dan? Wilde je eerst via Australië of zo?’
‘Oké,’ zegt de piloot en haalt een wegenkaart tevoorschijn. Een wegenkaart? Ja, een wegenkaart zoals je in auto’s gebruikt. Jansen wordt paars en beeft.

‘Eens even kijken,’ zegt piloot op de kaart kijkend. ‘Londen, waar ligt dat ook alweer.
Hmmm. Ik ken een gozer die ergens in de buurt van Londen in een moeras is geland. Hij zei dat je het beste eerst Ierland kunt pakken. Daar sla je rechts af, die weg is kaarsrecht tot ie een korte bocht maakt. Die volg je.Daarna ga je eerst links en dan verschijnt de oude renbaan rechts van je.’

De zich piloot noemende malloot lacht kakelend en Jansen vraagt stamelend hoe ik aan deze randdebiel ben gekomen.’Toch niet gevonden in een gesloten inrichting voor doorgedraaide piloten mag ik hopen?’
De piloot negeert zijn opmerking: ‘Een bevriend piloot raakte in de buurt van die renbaan de weg kwijt,’zegt hij. ‘Hij was op zoek naar een oud stuk land. Hij is toen op de weg geland en naar een benzinestation getaxied. Komt die pomphouder zonder spier te vertrekken naar buiten en zegt: ‘de weg zeker kwijt? Inderdaad je zoekt je de tyfus hier.Loop maar even mee dan drinken we een biertje en…’
‘O jee,’ krijst de piloot ineens. Een motor heeft het begeven,’ en plotseling duiken wij omlaag.
Jansen begint kokhalzend te kotsen. Gelukkig heeft Ab de lege chipszak nog bij zich.

Uiteindelijk landen wij nog vrij rustig. Wij stuiteren maar zes keer over de baan.
‘Leuke tocht hé,’ vraag ik aan de tien jaar ouder geworden Jansen.
Jansen zegt weinig. Het weinige dat ik versta gaat over ‘terug lopen’
De piloot wenst ons tot ziens. De 300 euro extra voor het toneelspel knisperen in zijn zak…