Dit was het dan

“Dus. Dit was het dan.” Mompelt ze ietwat stroef. Hij kijkt haar wat beduusd aan. Liever had ze deze woorden niet uitgesproken, ze klonken veel te zoet.
“Het spijt me.” Zijn woorden klinken koud en geforceerd. Ze kijkt hem aan, recht in zijn ogen. Geen verstandige zet, het maakt haar zwak. De zachtheid in zijn ogen waar ze volledig voor kan bezwijken, het is in staat om al haar kracht te laten verslinken. Ze redt zichzelf net op tijd en kijkt weg. Het liefst wil ze vluchten in zijn armen. Zwijgend genieten van zijn geur en zijn warmte.
Het mag niet meer. Hij is het niet waard.
Hij blijft haar aankijken. Het is alsof de kracht in zijn blik haar ogen omhoog trekt en haar hypnotiseert tot ze alles is vergeten, alles wat hij haar aandeed.
Opnieuw vult haar lichaam zich met woede.
“Ga weg.” Snauwt ze.
Ergens gaan haar kwade gevoelens gepaard met twijfels. Twijfels die hij niet mag zien. Ze verbergt ze diep. Haar zwakheden mogen niet zichtbaar worden. Niet nu.
Vergeven zou een simpele optie zijn. Tenslotte is er niemand die weet wat er heeft afgespeeld achter hun schermen. Zij heeft de boeman-titel op zich genomen om hen beiden ellende te besparen.
Inmiddels is hij dichter bij haar gaan staan. Haar hart wil dat hij weggaat, hij zich omdraait en nooit meer een stap zet in haar leven. Haar lichaam wil zijn armen vallen, genadeloos genieten van alles wat ze al die jaren zo intens lief had.
De verscheidende gedachten circuleren door haar hoofd en maken haar ontoerekeningsvatbaar.
Het is aan hem.
Hij komt nog dichterbij haar. De afstand is minimaal en de tweestrijd in haar hooft lijkt tot stilstand gekomen.
Maar dan wordt ze omringd door flashbacks. Zijn handen in haar handen, de handen van een vreemde. Die vreemde die in zijn armen valt, dat niet om te vluchten, maar om te genieten van zijn geur en zijn warmte.
Opnieuw vult haar lichaam zich met woede.
Ze moet het ervan nemen nu ze het nog voelt.
“Ga weg!” Haar stem slaat over. Hij kijkt wat angstig maar haar woorden dringen tot hem door. Hij heeft geen invloed meer op haar keus.
Hij pakt zijn tassen en probeert haar nog één keer te verzwakken met zijn ogen.
Haar blik is onvindbaar en hij geeft het op.
Ze knalt de deur achter hem dicht en zakt op de grond.
“Dus, dit was het dan!” Zegt ze tegen zichzelf ter bevestiging. Op haar gezicht verschijnt een glimlach.