Do Re Wie?

“Alle ouders van talentloos Nederland opgelet! Werd uw kind volledig afgezeken bij Holland’s got Talent? Was uw kind te slank voor De Afvallers XXL? Te jong voor Holland’s Next Top Model? En vond u dat volledig onterecht? Dan is dit uw kans om dit recht te zetten. In onze nieuwe show Do Re Wie? zoeken wij zestig nieuwe musicaltalenten van 6 tot 14 jaar. Deelname leidt altijd tot een leuke ervaring. U kunt met de hele familie vol trots naar uw zangschepsel kijken en opscheppen bij de buren, of u heeft nog voor jarenlang stof om uw kind eens flink voor schut te zetten. Geef uw kind nu op, volgens onderstaand antwoordformulier.”

Het zou zomaar een advertentie kunnen zijn voor de nieuwe show Do Re Wie? Ik zal de chips en borrelnootjes deze week klaar zetten, wanneer de kinderen auditie komen doen. Blèrende kleuters, vechtende kinderen, pubers met groeiende minderwaardigheidscomplexen. Zet daar wat verwachtingsvolle ouders naast, die het hardst zijn overtuigd van de talenten van hun eigen creatie en het melodrama is compleet.

Want ouders zijn fanatiek. Ze zijn er in een aantal verschillende soorten. Zo heb je de Lieve Ouder, die het kind aan zal moedigen, maar tevreden is met elk resultaat. De Pessimistische Ouder zal het kind brengen, zeggen hoe kansloos hij is en het erin wrijven bij thuiskomst. En dan is er nog de Fanatieke Ouder. Die drilt het kind, alsof het een Chinees is die aan de Olympische Spelen mee zal doen.

Het kind van de Fanatieke Ouder heeft het zwaar. Op 4-jarige leeftijd verplicht liedjes zingen bij de piano, ten overstaan van het hele verjaardagsgezelschap. Op de 5e verjaardag de danspasjes bij elk musicallied leren. Op de 6e verjaardag oefenen in lang stil blijven zitten, terwijl moeder de ene make-over na de andere toepast. En dan het podium op, bij talentenjachten. Zoals de zoektocht naar Gretl, Marta, Brigitta, Kurt, Lousia en Friedrich in Do Re Wie? Daar staat dan die koter, gefrituurd door podiumlichten, terwijl een publiek vol onbekende vijanden als een leger op de loer ligt. Het kind moet zich vastklampen aan het repertoire. Het enige dat dan zeker is, zo alleen in een grote lege lijst, zijn de ingestudeerde stukken.

Vanuit het publiek kijken de ouders stilletjes toe. Hun grote hoop staat klein op het podium. Bij de eerste valse noten worden er traantjes weggepinkt. Maar zo nu en dan slaat het noodlot toe.

“Ik moet plassen!”
“Euh… Ik weet het niet meer…”
“Mama, waar ben je?”
“Ik moet poepen!”
“Whèèèè!”
“Vader Jacob, vader Jacob.”
“Papa is een stommerd!”
“En ik wil de groetjes doen aan papa, mama, opa, oma, de hond, de kat…”
“Krijg ik nu een ijsje?”
“Whèèèè!”

Het is jammer dat de zoektocht naar nieuw musicaltalent wordt uitgezonden door de Avro. Zij zullen het ongetwijfeld opleuken met vertederende grootoudermomenten. Stiekem heeft John de Mol alvast een succesvol programma achter de hand. Op de Bank, een show met jong volwassenen die twintig jaar na de afwijzing van Do Re Wie? en andere talentenshows gratis hun complexen kwijt kunnen aan een psychiater. Het publiek bepaalt wie de hoofdprijs wint, door te stemmen op de kandidaat met het grootste minderwaardigheidscomplex.

Thuis ruziën de ouders nog woest en opgefokt na over de afwijzing van hun talentvolle wonderkind. Als RTL5 de rechten voor het programma had, zou daar ongetwijfeld een compilatie van the day after worden gemaakt met verborgen camera’s. De ouders genieten van de publiciteit en wachten op gerechtigheid voor hun beroemdheid in spé. En het kind? Die speelt alweer buiten met de skippybal en is alle commotie al lang vergeten.