Doe niet zo dom, Minoes

Flats, zo klonk het.
In een zeldzaam sportieve bui ging ik te fiets naar mijn werk. Ik was nog een beetje aan het uitpuffen van de hoge brug, toen ik haar zag.
Minoes dartelde vrolijk over de Dordtse straten. Een beetje genietend van de ochtendzon, kopje omhoog, kopje opzij. In mijn gedachten klonk een onbezonnen ‘sha-la-lie sha-la-la’. Minoes heb ik haar genoemd. Ik weet niet waarom, maar de naam kwam in me op. Ik heb ooit een kat gehad die Minou heette. Een lief, oud dametje was ze die graag gekamd wilde worden met zo’n speciale kattenkam. Minoes zag er ook gekamd uit. Glanzende vacht, wat onbestemd bruin; een beetje licht en een beetje donker. Ik ben niet zo bekend met kattenrassen. Ik zag dat ze een bandje omhad. Zo eentje met een belletje, dat vogeltjes en muisjes moet waarschuwen. Mijn kat wilden we ook een bandje omdoen, maar hij raakte in paniek en stikte bijna. Toen hebben we het bandje maar weer afgedaan.

Ik weet niet of Minou ooit een bandje heeft gehad. Minou kwam eigenlijk nooit buiten. Die lag veel liever binnen op haar stoel bij het raam, lekker in het zonnetje te spinnen van plezier.

Minoes is niet zo’n kat. Avontuurlijk springt ze op en neer door het gras. Ik vraag me af of haar baasje wel weet dat ze op zulk gevaarlijk terrein speelt, spitsuur bij een autoweg. Ze snuffelt aan het stoplicht, ik begrijp niet zo goed waarom.
Ik vraag me af of ze ver van huis is. Als ik langs zo’n drukke straat zou wonen, zou ik mijn kat niet naar buiten laten. Misschien was ze wel weggeglipt. In een onopmerkzaam moment, haar tragische vrijheid tegemoet. Zouden haar baasjes haar al aan het zoeken zijn?

We zijn Minou ook een keertje kwijt geweest. Overal zochten we, ook aan de andere kant van de gevaarlijke weg. En op de gevaarlijke weg, want je weet het maar nooit. Gelukkig zat ze twee huizen verderop in een schuur. Hopeloos verdwaald natuurlijk, want ze kwam nooit buiten. Het arme beestje heeft nooit meer een stap buiten de deur gezet. Haar heerlijke leventje bestond uit haar mand, haar etensbakje en af en toe eens bij iemand op schoot zitten om aangehaald en even goed gekamd te worden. In mijn volgende leven wil ik terugkomen als kat, bedacht ik me vaak. Als zo’n vreselijk verwende huiskat, die alleen maar eet en slaapt en dan weer eet.

Minoes heeft wel genoeg van haar avontuur, heb ik zo het idee. Rusteloos en ze lijkt een beetje in paniek sprint ze ineens de weg over. Doe niet zo dom, Minoes! Op een dunne grasstrook in het midden van de weg blijft ze even staan. Een auto nadert, maar ze moet en zal doorrennen, die Minoes.

De auto knalt tegen haar lijfje. Ik zie de chauffeur schrikken, maar ik zie hem vervolgens ook doorrijden. Een andere auto nadert en rijdt nog een keer over het lijfje dat heen en weer schokt en trekt. Nee, schreeuw ik nog. Nee, Minoes. Domme, domme Minoes.

Minoes ligt stil, haar oogjes verschrikt open. De weg kleurt een beetje rood. Een mevrouw die niets met de aanrijding te maken heeft, maar wel stopt, pakt een mand uit haar auto en een doek.
,,Het is al zo erg voor de eigenaren. Dat wordt alleen maar erger als ze helemaal tot moes gereden is.’’ Arme Minoes. Ik vind dat ze gelijk heeft. We tillen haar op en leggen haar in het mandje.

Ik zou haar nog wel een keertje over haar kopje willen aaien, zoals ik ook deed bij mijn Minou, die als oude dame op hoge leeftijd vredig insliep.

Flats, zo klonk het.