Dom, Lomp en Lelijk

Het was een openbaring voor me. Drie uur lang was ik genoodzaakt mijn mond te houden en te luisteren. Toen ik buiten stond, kon ik weer vrijuit spreken. En de eerste woorden die mijn hersens manifesteerden waren: Jezus Christus. “Jezus Christus. Jezus… Jezus. Jezushh. Je-Zus-Chris-tus, wat een freakshow. Jezus Christus, precies de goede uitdrukking. Wat een sukkels. Dom en lelijk, dat zijn ze. Allemaal. Godverdomme, wat deed ik daar.” Stel je hierbij voor dat ik op een te kleine fiets zat, scheef doordat de vering van het zadel aan een zijde afgebroken is, een beetje ongemakkelijk heen en weer schuivend met mijn kont omdat de druppels die al op mijn zadel lagen tot op mij de huid van mijn bil doordrong, en ik reed rechtstreeks op een donkere herfstwolk af. Zeik nat na nog geen halve minuut, waardoor schuilen ook geen zin meer had. Ik wilde koffie, veel te hete koffie waar ik mijn tong aan kon verbranden, godvuldomme.

De reden dat ik vanochtend in de kerk zat, was omdat ik een boekenkast wil. Nu is het nog een plank, maar door er steeds meer boeken aan toe te voegen, hoop ik het ooit eens een kast te mogen noemen. Links, valkbij de rand, staat een bijbel waar een olifant tegenaan lijkt te leunen. Het is een vertaling in omgangstaal welke ik kreeg toen ik mijn basisschool verliet.
Daarnaast staat een kartonnen hoes, daarin hoort een tweede bijbel. Deze kwam ik ooit eens tegen in een vijf-euro-bak, werd niet verkocht en dusdanig afgeprijsd totdat een gek dat ervoor wilde betalen. Hij ligt nu op mijn bureau, omdat ik er voor een andere column uit wilde citeren. De halve opgerookte onjel van gisternacht ligt nog in de naad, een half gevuld flesje bier ernaast en een even zo half geschreven verhaal op mijn computerscherm.
Naast de lege hoes staat een koran. Op de kast staat wel ‘de’, maar zo schijn je het niet te mogen noemen. Het is namelijk een vertaling en volgens de goedgelovige moslims, mag je dat geen koran noemen. Het is een moeilijk boek. Ik heb er nog nooit echt in gelezen, dat is wel het plan, maar vooralsnog staat deze er als naslagwerk.
Naast de [i]een koran[/i] bevond zich het gebied in welke richting mijn intellect zich uit zou kunnen breiden, toevalligerwijs wijzend naar het oosten. Ik noem het mijn [i]Lezensraum im Osten[/i].

Het boek dat ik daar nu neer kan zetten is Het boek van Mormon. Je weet wel, van de Mormonen, die fanatieke christenen uit Salt Lake County, Utah in de Verenigde Staten van Amerika. Zij hebben dus een eigen boek. Tijdens de kerkdienst bleek dat ze nog meer boeken hadden, hoe kan je het jezelf moeilijk maken.
Om het boek te kunnen houden moest ik de conversatie aan gaan met twee ouderlingen, wat een rare naam is, want het zijn jongens die niet veel ouder leken dan ik, of zelfs jonger. Nog aparter wordt het omdat ze Amerikaans zijn. Zij komen hier voor twee jaar om ons te bekeren. De een is er net een maand, de ander reeds tien. Ik hoorde hun verhaal aan, wat overigens nauwelijks afwijkt van de standaard christen (dus ik kende het al – ene oor in, enzo) en toen kreeg ik hun boek.
Misschien had ik het beter kunnen kopen, want dan was het slechts een ruil. Nu lijk ik niet meer van ze af te komen. Om de havenklap bellen ze me op omdat ze langs willen komen en ze hadden me al zover dat ik vanochtend bij hen in de dienst zat – pro-sociaal gedrag, godverdomme. Het was de moeite niet waard. Te weinig geslapen, te veel gedronken en te quila.

Broeders en zusters vertelden saaie dan wel conservatieve verhalen en zongen oubollige, suffe liederen uit oude, muffe boeken. Alle volwassenen staarden voor zich uit, luisterden of deden alsof en waren stil. Die stilte werd af en toe doorbroken door een salvo huilebalkerij van iets wat net geen baby meer was. De kinderen wisselden elkaar af met oneerbiedige stemverheffingen. Tijdens een gebed of preek, het maakten ze niets uit. En dat vond ik mooi.
Kinderen zijn niet beïnvloed door al het verneukeratieve van de wereld. Ze doen niet wat hoort of wat goed is, ze doen wat ze willen. Vragen om eten of trekken aan haren van hun zusje, op de meest onlogische momenten. En de baby’s die beginnen gewoon met huilen, zonder daarbij na te denken dat het niet kan, mag of hoort.
De dikke man achter de microfoon probeerde duidelijk te maken wat de waarheid zou zijn en een ieder die niet zo denkt Satan in zich heeft. De baby kotst over het tapijt.

Mijn openbaring is niet Jezus Christus of Mormon, ik ben het met de baby eens. Het doet er niet toe of god al dan niet bestaat, als je maag te veel in zich bergt dan moet je het eruit gooien. Het doet er niet toe dat bijna alle christenen dom, lomp en/of lelijk zijn. Als je maag te veel in zich bergt, moet het eruit.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]