Donkergrijs

Buiten is het koud en de dag is grijs en grauw.
Moet ik luisteren naar mijn hart of naar mijn hoofd?
Mijn hart zegt nee, maar mijn hoofd zegt ja.
Hij, zij en ik, sinds enkele maanden weer onafscheidelijk en blij als we elkaar zien.
Soms vergeet ik zelfs mijn eigen naam, omdat ik alleen maar ‘Papa’ hoor.
Ik schud de kaarten van het spel dat ik speelde opnieuw.
De joker ligt nu bovenop.
Ik heb zelf de keuze.
Ga ik stoppen, of voor altijd mee?
Ik heb al die tijd geen kleur gehad.
Alleen maar een grijstint.
Donkergrijs, tegen zwart aan.
Mijn benen blijven in beweging, ik zet alleen nog stappen voorwaarts.

Ik heb haar geheimen gehoord, ze gaf me de sleutel naar haar hart.
We gingen zitten op een bankje in het park en daar vertelde ze haar verhaal.
Ze huilde en vertelde dat ze moeilijk kan slapen, omdat ze zich dan afvraagt wat haar papa aan het doen is.
En ze vroeg zich af of hij wel aan haar denkt en van haar houdt.
Want als ze over papa iets wilde vragen, kreeg ze niet de antwoorden die ze zo graag wilde horen.

Ik nam haar mee naar huis en legde haar in bed.
Daar vertelde ik haar het verhaal van een vader en een dochter die elkaar lang niet hadden gezien.
De vader miste zijn dochter elke dag en vroeg zich iedere avond af of zij ook aan hem denkt.
De vader zei dat hij zijn leven zo had willen opgeven om iedere seconde bij haar te kunnen zijn.
Hij had geen plezier meer in zijn leven en heeft een hoge prijs moeten betalen om haar weer te kunnen zien.
Zij lachte. Ze gaf hem een knuffel en een kus en ging slapen.

Donkergrijs is veranderd in de mooiste kleuren.
Lacht het leven mij weer toe?