Donkerroze wolken

Ze is zo moe.
De nachten zijn ook zo kort tegenwoordig; ze slaapt nooit langer dan een paar uurtjes achter elkaar. De baby huilt. Ze moet er weer uit. Wanneer ze in de spiegel kijkt ziet ze de wallen onder haar ogen, donkergrijs zijn ze, het maakt haar jaren ouder. Waar is de jonge frisse moeder uit de reclamespotjes? Ze lijkt er in de verste verte niet op. Haar realiteit is heel anders. Natuurlijk houdt ze van haar kind. Dit mensje, zo kwetsbaar, zo mooi.
Ze zou er haar leven voor geven. Maar tegelijkertijd maakt dit kleine mensje haar zo onzeker.
Doet ze het wel goed allemaal? Waarom huilt hij nou zoveel? Wist ze maar wat er aan de hand is wanneer hij huilt. Ze verschoont hem, voedt hem, knuffelt hem en nóg huilt hij. Het gaat door merg en been bij haar, ze kan er slecht tegen. Dus neemt ze hem maar bij zich en wiegt hem zachtjes in de hoop dat hij in slaap valt. Het feit dat ze niet voldoende aan haar nachtrust toekomt, maakt het er niet beter op. Ze is prikkelbaar.

Ze moet wennen aan haar nieuwe rol als ‘moeder’. Zo ziet ze zichzelf helemaal nog niet.
Andere vrouwen zijn ‘moeders’, zij is gewoon een jonge vrouw die een kind heeft gekregen.
De relatie met Stef is ook veranderd, ze zijn niet meer alleen partners, maar ook ouders en ze moeten hierin hun weg nog vinden. Ze hebben er van tevoren eindeloos samen over gefantaseerd, wat voor soort ouders ze zouden worden en hoe ze het allemaal aan zouden gaan pakken wanneer de baby er zou zijn. Samen zouden ze de zorg op zich nemen, maar in de praktijk komt het er op neer dat zij die maar moeilijk aan hem over durft te laten.
Haar lichaam is niet meer hetzelfde als voorheen en de hormonen gieren nog steeds door haar lijf. Ontzwangeren is niet niks. Ze is veranderd. Is veel emotioneler ook. Ze huilt prompt wanneer ze op het journaal kinderen ziet die in een oorlogsgebied zitten. Ze kent zichzelf haast niet meer terug.

Ze dacht vooraf zó weer de ‘oude’ te zijn. Langzaam maar zeker realiseert ze zich dat ze nooit meer dezelfde zal zijn als degene die ze vóór de zwangerschap was. Ze is niet blij met haar nieuwe lichaam: het lijkt alsof de extra zwangerschapskilo’s zich hebben vastgezet op haar buik. Haar buik, waar ze altijd zo trots op was, omdat hij mooi strak was, is niet meer. Hoe trouw ze ook haar buikspieroefeningen doet, en hoezeer ze ook op haar eten let, haar blubber-buik blijft prominent aanwezig, in haar ogen. Buiten dat, is de plek waar de hechtingen zaten nog steeds behoorlijk gevoelig. Hun seksleven staat momenteel op een zeer laag pitje. Ze kan zich niet goed concentreren op het liefdesspel, ze luistert steeds met een half oor of er geen geluidjes uit de babykamer komen. Ze voelt zich dik en onaantrekkelijk, ondanks het feit dat Stef haar overlaadt met complimentjes en haar verzekerd dat hij nog steeds van haar houdt, buik of geen buik.

Ze voelt zich schuldig naar hem toe. Ze beseft heel goed dat hij de laatste maanden steeds op de tweede plaats komt. Het lukt haar niet het anders te doen: ze heeft haar handen vol aan zichzelf en de baby.
Ze voelt zich gemangeld tussen de twee personen die haar het liefst zijn op deze wereld.
Terwijl ze in haar werk doortastend en zelfverzekerd was, lukt het haar thuis niet om de dingen in goede banen te leiden voor haar gevoel. Ze is dol op haar kindje, maar tegelijkertijd maakt het haar kwetsbaarder dan ooit. Ze twijfelt aan alles en het meest nog aan zichzelf.
Heel soms, bekruipt haar een gevoel van paniek wanneer ze zich realiseert dat er geen weg terug meer is.
Maar die gedachte zal ze nooit hardop uitspreken.

De schaamte is té groot.