Met zijn gezicht leunend in zijn linkerhand volgt Jan aandachtig het gesprek. Af en toe neemt hij een slok bier of veegt zijn lange rode haar achter zijn oren. Ik zit tegenover hem te peuteren aan het gebarsten hout van de bielzen tafel. Het gelige licht van de lamp erboven schijnt op de volle asbakken. We discussiëren eindeloos, totdat de glazen alweer leeg zijn. We komen er niet uit. We kletsen door. Alles beter dan stemverheffing, ruzie of erger. Op het moment dat er een stilte valt en ik iets te drinken wil gaan halen, hoor ik een zachte stem fluisteren in mijn oor. ,,Ga je even mee naar buiten?’’ Nieuwsgierig kijk ik opzij. Ze was me nog niet eerder opgevallen en dat is vreemd, want ze is flink, een jaar of 16 en minstens een kop groter dan ik. Friemelend aan het peaceteken dat met een zwart leren koordje om haar bleke hals hangt, kijkt ze me met haar zwart opgemaakte ogen vragend aan. Misschien wil ze me iets vertellen of vragen. Iets onder vier ogen? Iets dat ze te lastig vindt om in de groep te gooien. Ik knik, zeg ,,oké” en sta voorzichtig op. Met stevige passen loopt ze voor mij de huiskamer van de soos uit, steeds omkijkend waar ik blijf. Het is inmiddels al aardig donker buiten. Ze kijkt om zich heen alsof ze iets zoekt. Als ze haar besluit genomen heeft, wenkt ze mij met haar hoofd en slaat linksaf. Behendig wurmt ze zich tussen de her en der verspreid staande puchjes met hoge sturen door en glipt de brandgang naast het gebouwtje in. Ik loop vlak achter haar. Ik zie geen hand voor ogen, mijn hart begint sneller te kloppen en ik hoor alleen nog het krakende geluid van onze voetstappen op het grind.
Dan houdt ze haar pas in alsof ze twijfelt. Ze komt heel dichtbij staan en buigt zich bedachtzaam over mij heen. Plotseling duwt ze mij met haar hele lichaam krachtig tegen de muur. Overal voel ik haar handen. Ik schrik me lam! Wild graait en knijpt ze tussen mijn benen en in mijn kruis. Mijn lichaam verstijft, mijn knieën knikken, er wordt aan mijn riem gesjord en aan mijn broek getrokken. Mijn voeten schoppen wild de steentjes in het rond. Het bloed giert door mijn aderen, mijn oren suizen en mijn hart bonkt in mijn keel. Eén seconde laat ze haar verstikkende omhelzing veslappen. Misschien omdat ze mijn weerstand niet had verwacht. Het maakt me niet uit. Razendsnel laat ik mij zakken en weet onder haar armen door, weg te schieten. Weg, snel weg van hier.
22 reacties
arta · 2 oktober 2007 op 08:05
Goed dat ook eens beschreven wordt dat dit mannen/jongens net zo goed kan overkomen!
Mooie column, ik ben benieuwd naar het vervolg!
🙂
pepe · 2 oktober 2007 op 08:15
Bij de titel dacht ik heel even, dit is een voetbalcolumn.
Maar dat is het helemaal niet.
Je hebt het wel overleefd gelukkig.
SIMBA · 2 oktober 2007 op 08:32
Jeetje, wat een verhaal!
Lekker geschreven Lagarto!
nighthawk · 2 oktober 2007 op 09:52
Kan me vinden in bovenstaande. Leuk verhalend.
één [i]question mark[/i]: de eerste alinea, daar raak ik niet goed wijs uit. Als ik het begrijp zijn er drie mensen aan tafel: de ik-persoon, Jan, die het gesprek volgt en een derde die met de ik-persoon discussieert. Het komt mij een beetje raar over dat die geen naam krijgt of zelfs niet vernoemd wordt.
Ook: [quote]We discussiëren eindeloos, totdat de glazen alweer leeg zijn. [/quote], klopt niet helemaal naar mijn aanvoelen.
Verder heel ok, niet te lang, niet te kort. Mist misschien (!) een beetje puntigheid… Maar dat zijn smaken en kleuren.
pally · 2 oktober 2007 op 10:03
Aha, Lagarto , de eerste anti-liefde column?
Mooi de andere kant beschreven : een jongen(?) rauw aangerand – verkrachting lijkt me physiek onmogelijk – door een meisje.
De titel is me niet helemaal duidelijk geworden ,maar gaandeweg in de serie waarschijnlijk wel. Ben heel benieuwd, goed begin!
groet van Pally
Dees · 2 oktober 2007 op 10:30
Mooi geschreven, lastig onderwerp lijkt me, ben dan ook benieuwd naar deel twee.
@Pally, volgens mij is de definitie van verkrachting het ongewenst seksueel binnendringen van een lichaam. Dat kunnen meisjes ook.
Mosje · 2 oktober 2007 op 13:03
Zo, we krijgen van jou een hele serie anti-liefdecolumns?
Mooi.
pally · 2 oktober 2007 op 13:24
Ja, inderdaad Dees, niet zo gemakkelijk om binnen te dringen bij gebrek aan werktuigen, maar handen heb je ook nog…
groet van Pally
Cherish · 2 oktober 2007 op 13:51
Heavy..
Maar mooi geschreven :).
Li · 2 oktober 2007 op 15:54
Ik heb geen flauw idee wat de eerste alinea met de verhaallijn te maken heeft en welke link er naar de titel verwijst, maar daar kom ik vast wel achter. Op naar het vervolg 🙂
Spannend weer!
Li
WritersBlocq · 2 oktober 2007 op 18:08
Li haalt me de woorden uit de mond! Wel lekker geschreven, en origineel, dat is het zéker! Ik zie uit naar deel 2 (en meer?)
Groetje, Pauline.
lisa-marie · 2 oktober 2007 op 18:20
Je houdt goed de spanning erin en nu kijk ik erg uit naar deel twee. 🙂
lagarto · 2 oktober 2007 op 19:20
Allemaal bedankt voor jullie reacties. deel 2 heb ik 2 dagen na deel 1 ingestuurd en is eigenlijk geen vervolg op het verhaal. Meer een conclusie of statement die ik niet mooi vond passen direct onder het verhaal en daarom apart heb ingestuurd.
Ik kreeg enkele opmerkingen over de 1e alinea. Ik begrijp niet wat daar mis mee is, het is een beschrijving van de sfeer en de plaats van waaruit het gebeurde. Jij schrijft toch ook eerst een 1e alinea over bloemen en blauwe luchten voordat je een dialoog met een schaapherder beschrijft Li? Groeten Lagarto.
Li · 2 oktober 2007 op 21:28
[quote]Jij schrijft toch ook eerst een 1e alinea over bloemen en blauwe luchten voordat je een dialoog met een schaapherder beschrijft Li?[/quote]
Je hebt gelijk, maar ik gebruikte de eerste alinea als contrast. Een schijnbaar prachtige dag kreeg door het verhaal van de schaapherder een minder zonnige wending. In de zin ‘waar inktzwarte en hagelwitte wolken verstoppertje spelen met de zon.’ bijvoorbeeld, zijn zon, schaduw en donderwolken verwerkt. Het verhaal van de schaapherder begon zonnig maar eindigde triest.
Misschien was dat niet helemaal helder voor sommigen. Dan heb ik het misschien niet goed gedaan.
Vandaar mijn opmerking. Het was bedoeld als opbouwende kritiek. Uiteraard heb ik de wijsheid ook niet in pacht. 😀
Li
lagarto · 2 oktober 2007 op 23:25
vind kritiek prima ben nie boos.
Doei..
WritersBlocq · 2 oktober 2007 op 23:31
Misschien ga ik e.e.a. uit z’n verband trekken, en heb je een pleister nodig, maar ik vind het toch effe nodig.
[quote]deel 2 heb ik 2 dagen na deel 1 ingestuurd en is eigenlijk geen vervolg op het verhaal. Meer een conclusie of statement die ik niet mooi vond passen direct onder het verhaal en daarom apart heb ingestuurd.
[/quote]
:eh: En ik, in mijn beperkte vrije tijd, toch maar CX in de gaten houden en wachten op jouw deel II van dit verhaal. Fijn toevallig te weten dat dat niet hoeft, maar teleurstellend dat je de verwachting niet waarmaakt.
[quote]Jij schrijft toch ook eerst een 1e alinea over bloemen en blauwe luchten voordat je een dialoog met een schaapherder beschrijft Li?[/quote]
En ik vind jouw jas ook ècht stom! :eh: :wave: 😆 😮 🙄 😥
Wat denk je hiermee te bereiken?
Kritiek op een column van jezelf is niet altijd makkelijk te verteren. De weg naar “jij-bakken” is niet de weg naar verbetering. Sorry voor het afbranden van je jas 😉
KawaSutra · 2 oktober 2007 op 23:38
Een prima spanningsopbouw maar de titel moet je nog maar eens uitleggen, of heb je daar al in voorzien?
lagarto · 2 oktober 2007 op 23:46
Wb…Ik zie geen kritiek, geen jas en ook geen jijbakken en waarom zou mijn conclusie geen leestijd waard zijn ??????
WritersBlocq · 2 oktober 2007 op 23:54
Met jij-bakken bedoelde ik jouw commentaar naar Li, namelijk: ‘Zij zegt iets niet-leuks over mijn column, dus doe ik dat ook over de hare.’
Lekker puh.
Waarom jouw conclusie geen leestijd waard zou zijn, is omdat het geen vervolg is op jouw zogenaamde deel 1.
Siebe · 3 oktober 2007 op 09:43
Spannend verhaal, inderdaad v-m kan ook, maar ik deel wel enkele van de opmerkingen die ik las. Het einde is erg abrupt en in die zin is een vervolg begrijpelijk. Het lastige van vervolg-columns is dat ieder deel in zijn uppie helemaal op zichzelf moet kunnen staan. Ik heb hier ooit zelf eens mee geëxperimenteerd dus weet uit eigen ervaring hoe lastig dat is. Als jij, zoals in je reactie, uitlegt hoe, waarom en op welke manier er nog een deel II zal komen, dan vraag ik me geloof ik wel af of deze column wel zo stevig op zichzelf staat of kan staan. In feite vind je zelf heel misschien wel van niet als ik je goed begrijp.
Zonder flauw te willen doen: de eerste alinea is voor mij ook niet zo in overeenstemming met de rest. De sfeer/situatie-sprong is zo groot dat het na gehele lezing vooral vragen oproept. De makke zit vooral in het laatste zinnetje: “We komen er niet uit. We kletsen door. Alles beter dan stemverheffing, ruzie of erger.” Hierdoor denk je als lezer dat er iets met Jan en jou is, terwijl er iets heel anders met iemand anders komt. Met een geschikt ‘bruggetje’ had je dat kunnen voorkomen denk ik.
Benieuwd naar deel II. Misschien werpt dat alsnog wat meer licht op de zaak, gelig of niet.
Gr.
S
lagarto · 3 oktober 2007 op 18:44
Ik had moeite met het slikken van de opmerkingen omdat het kwartje niet viel Siebe. Jouw uitleg is duidelijk. Ik bedoelde in mijn verhaal een sfeer te scheppen die begin jaren 70 gebruikelijk was. Soms zit het zo in mijn hoofd dat ik misschien zelf niet zie dat ik ernaast zit. De volgende wordt vast beter, in ieder geval dat probeer ik.
Bedankt Siebe. Groeten Lagarto.
schoevers · 3 oktober 2007 op 20:12
Lagarto,
Goed werk. Ik heb dit ook met plezier gelezen. Alle opmerkingen zijn al gemaakt.
Van mij een algemene: als ik de recente verhalen op de site lees, denk ik ‘o gut, de bronstijd!’
Ik hoop dat er nog vele herten op deze site burlen, want ik vermaak me daar wel mee.