Hij had een uitermate gelukkige en liefdevolle jeugd gehad, dat vooropgesteld. Uiteindelijk waren zijn ouders voor hem gestorven zoals het hoort maar zij hadden dat te vroeg en te snel achter elkaar gedaan. Zijn vader was op de eerbare leeftijd van eenenzeventig jaar nooit meer wakker geworden uit zijn naävondmaals dutje in de leren fauteuil die een jaar daarvoor nog opnieuw bekleed was geworden. Een heel huwelijk rustte in die stoel. Het was op de vooravond van zijn moeder haar zestigste verjaardag. Het leer voelde nog warm maar zijn lichaam koud toen zij in haar ongeloof haar echtgenoot wakker had willen schudden. Zij schudde alsof zijn leven ervan afhing maar daar was het al te laat voor. Toen dat eenmaal goed en wel tot haar doorgedrongen was liet ze hem daar eerst zitten. Vervolgens pakte ze een net afgewassen glas en schonk zichzelf een sherry om weer wat tot haar positieven te komen. Toen ze de telefoon van de haak genomen had wilde ze aanvankelijk de verjaardagsvisite voor morgen alvast afbellen maar ze bedacht zich en draaide het alarmnummer maar zweeg toen er aan de andere kant van de lijn opgenomen werd. “Hallo? Hallo? Is daar iemand?” Zo klonk het. Zij bleef zwijgen. Aan de andere kant bleef men doorvragen of er iemand was tot ze uiteindelijk eerst het zwijgen en daarna de verbinding verbrak. “Ja, goedenavond, u spreekt met Chantal Derksen. Het verjaardagsfeestje gaat morgen niet door” zei ze. Ze legde de hoorn terug op de haak, smeet haar glas stuk en ging bij haar dode echtgenoot op schoot zitten.
Toen haar eenentwintigjarige zoon thuiskwam van voetbaltraining trof hij op de vloer de scherven van een kapot sherryglas aan. Hij belde het alarmnummer, werd vriendelijk te woord gestaan door een aardige, jong klinkende vrouw en vier dagen later liet hij een handvol aarde op een in de grond gezakte kist vallen. Zijn handvol was het tweede en liefkozend viel het tegen het eerst gelande hoopje aan terwijl hij zijn moeder steun bood. Dat echter kon niet verhinderen dat zijn moeder vier maanden later stierf, verteerd door verdriet. Bij die gelegenheid was het zijn handvol dat als eerste viel en eenzaam landde het verdeeld op de kist. Het huwelijk rustte nu in de grond, en hij die het voort had gebracht stak zijn handen diep in de zakken van zijn jas en ging naar huis.
Hij stopte met studeren, startte een cliché en leefde een aantal jaren in onmin met zijn omgeving en beging de zonden waarvan de meeste mensen aannamen dat wijlen zijn ouders hem die vergeven zouden hebben. En hij was zelf zozeer begaan met zijn ongelukkig lot dat de vraag of zij hem die zonden bij leven ook vergeven zouden hebben niet eens bij hem opkwam. Zijn vrienden zag hij niet meer en het moment dat zelfs geen hond meer naar hem om zou kijken kwam naderbij.
Toen hij voor de laatste keer een roes had uitgeslapen werd hij wakker naast een bevallige brunette die hem had opgepikt in de kroeg. Zij was niet alleen blijven slapen maar ook bleef ze bij hem waken en zij deed dat net zolang tot hij geluk accepteerde als die andere grillige speling van het lot. Vanaf dat moment was het ook zijn geluk. Als ze niet praatten dan vreeën ze en als ze niet vreeën dan lachten ze. Soms vrijden ze al pratend en lachend. Zij werkte op een callcentre en op een slechte avond na haar vierde sherry vertelde ze lachend over een avond dat ze invalwerk deed op de alarmcentrale, jaren geleden, en ene Chantal belde met de mededeling dat het verjaardagsfeestje morgen niet doorging. Ze proestte het uit van het lachen. Hij proestte ook maar smeet vervolgens zijn glas stuk en dat is hoe iemand Niemand werd.
18 reacties
wendy77 · 14 december 2005 op 13:05
Verassende wending aan het einde!
KingArthur · 14 december 2005 op 13:38
Mooi geschreven Raindog maar toch een puntje van kritiek (als ik zo vrij mag zijn). Hoe kwam Niemand aan de kennis van het telefoongesprek waardoor het deze reactie had?
Niet dat het niet kan maar voor mijn gevoel mis ik een essentieel gegeven. Misschien te verhelpen door de periode van 4 maanden iets uit te diepen.
ietje · 14 december 2005 op 18:45
Prachtig. Het raakt me. Ik ben in korte tijd enkele zeer dierbaren kwijtgeraakt door de door en herken de mengeling van emoties en het uit willen stellen van momenten. Ik vond het erg fijn deze column tegen te komen vandaag.
WritersBlocq · 14 december 2005 op 22:30
Hè, shit, die reactie van jou, King! Je hebt wel gelijk maar ik ben gelijk uit het ritme van de column, shit shit shit want hij is zo goed. Maar Rain, is het nou vrijden of vreeën? Maakt niet uit, tis een goeie column en dat is het (Kees wie zei dat ook alweer 😀 )
Ma3anne · 15 december 2005 op 01:07
[quote] Uiteindelijk waren zijn ouders voor hem gestorven zoals het hoort [/quote]
Het was even puzzelen wat je hier precies mee bedoelde, in het begin al. Soms zijn accenten op de o’s van voor toch handig. Zonder accenten heeft de zin een dubbele betekenis en laat ik nou net eerst de niet-bedoelde betekenis lezen.
(Kunt u me volgen, Rain?)
Erg mooie column verder.
Dees · 15 december 2005 op 09:35
Gut Raindog,
Misschien zit er wel een boek in, of een film. Het heeft iets erg eigens, het verrast en de prachtige volzinnen lezen heerlijk weg. Niets dan lof? Ja, niets dan lof. Benieuwd waar je experiment uitkomt.
melady · 15 december 2005 op 09:42
[quote] Het huwelijk rustte nu in de grond, en hij die het voort had gebracht stak zijn handen diep in de zakken van zijn jas en ging naar huis. [/quote]
Prachtige column!
klungel · 15 december 2005 op 12:08
Ik vinum geweldig maar snap alleen de laatste zin niet. Dat stukje van proesten wel maar dat van iemand en niemand niet. Als dat nu andersom had gestaan dan had ik er nog wel een draai aan kunnen geven maar nu niet. Kan/wil iemand mij op weg helpen?
Outsider · 15 december 2005 op 12:11
[quote]Uiteindelijk waren zijn ouders voor hem gestorven zoals het hoort [/quote]
Ik had om eerlijk te zijn hetzelfde als Ma3anne bij deze zin.
(Jezus Christus is voor ons gestorven, maar verder niemand :-D)
Ook de door Melady gequote zin is wat eigenaardig, want zo het er nu staat, lijkt het wel of het huwelijk uit die zoon is voortgekomen in plaats van andersom.
Maar verder een goed verhaal. Om maar eens een typisch Fries understatement te gebruiken: ‘Ik heb van Raindog wel eens mindere stukken gelezen.’
Ik vroeg me af of dit verhaal gedeeltelijk autobiografisch is of geheel fictie.
Mup · 15 december 2005 op 14:26
[quote]Hij belde het alarmnummer, werd vriendelijk te woord gestaan door een aardige, jong klinkende vrouw en vier dagen later liet hij een handvol aarde op een in de grond gezakte kist vallen. [/quote]
Precies zo verwoord als het ook eigenlijk gaat, lof!
Groet Mup.
Raindog · 15 december 2005 op 19:28
Beste mensen,
Heel erg fijne reacties en ook nogal eens een waar ik iets mee moet.
@Arthur; Men kan zich inderdaad afvragen hoe Niemand kennis had van het eerdere telefoongesprek zo vlak voor zijn thuiskomst die arme avond, hetgeen jij gedaan hebt. Ik begrijp je punt volkomen. Het verhaal van hoe iemand Niemand werd is -zoals altijd- een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Niet alles is in die (of: in zo’n) keten even interessant om te vermelden. Ik denk dat als mensen terugkijken op hun leven, zij dat in feite kunnen samenvatten tot een relatief korte reeks van bepalende gebeurtenissen. Een bepaalde schoolkeuze, een bepaald verlies, een bepaalde aanwinst, een bepaalde baan of reis et cetera. Momenten, gebeurtenissen en punten waarop het verloop der dingen een andere wending nam of kreeg, en die uiteindelijk geleid hebben tot het punt waarop iemand tijdens zo’n terugblik is. Je hebt gelijk, het is zeker een essentieel gegeven. Het is echter een bewuste keuze van me geweest om het onbenoemd te laten. Bij een opsomming van gebeurtenissen mag hetgeen dat weggelaten werd aangenomen worden wat mij betreft. Of anders nog, ik heb er geen problemen mee als jij dat ook zou doen net zoals anderen gedaan hebben getuige de reacties.
@WB: Vrijden of vreeën, alweer zoiets. Ook bewust zo gedaan en toch roept het een vraag op. Ik denk dat beide mogen en als dat niet zo is dan vind ik dat gewoon.
@Ma3; Ik kan òòk jou helemaal volgen. Accenten kunnen inderdaad nuttig zijn en hier wederom bewust ervoor gekozen om het niet te doen. Dit overigens niet met overdreven bedoelingen. Ik vind dat soort leestekens over het algemeen onnodig en wanneer ze te veel worden gebruikt zelfs storend. Hier had het inderdaad [i]wèl[/i] gekund maar aan de andere kant, je hebt mijn stukje [i]wèl[/i] mooi tweemaal gelezen!
@Dees; Film of boek? Ik verdien mijn geld tot op heden nog gewoon in de loonslavernij zoals je weet. Ik droom er niet over, ik denk er zelfs niet eens aan maar mocht die kans komen dan zal ik hem zeker grijpen. En ondanks mijn Friese aard en de daar volgens het vooroordeel bijbehorende nuchterheid is enig wensdenken mij heus niet vreemd hoor. Als ik tot slot nog even een kleine anekdote mag vertellen in dat kader, geloof het of niet maar op dit moment ben ik bezig om Nick Cave uit te nodigen om op een evenement dat ik in 2006 ga organiseren te komen spelen. Ik ben nu zover dat ik inmiddels een emailadres bij Mute-records heb bemachtigd waarmee er een heel klein kansje is dat mijn bericht hem bereikt. Of het gaat lukken? Om eerlijk te zijn schat ik die kans in als nihil. Maar ik kan toch altijd vragen nietwaar? En vermoedelijk levert het in ieder geval wel een column op maar daarover later misschien meer.
@Klungel; Niemand wil je vast wel helpen als je hem vraagt. Vindt ‘ie vermoedelijk nog leuk ook! 😉
@Outsider; Autobiografisch of fictie? In andere gevallen wil ik hier nog wel eens wat over zeggen, in dit geval doe ik dat liever niet. Zou de wetenschap dat het autobiografisch was (of biografisch zelfs want die mogelijkheid is er ook nog hoewel je die niet genoemd hebt) er iets aan veranderen denk je? Of zou fictie dat doen? Stel je toch voor dat het er zo’n minder stuk van mij door zou worden! Dat wil ik natuurlijk niet zoals je vast en zeker zult begrijpen.
Met een nederige buiging allen en Ietje wederom in het bijzonder, heel hartelijk dank voor de voor mij geweldig verrassende reacties.
Raindog
Outsider · 15 december 2005 op 21:05
[quote]Zou de wetenschap dat het autobiografisch was (of biografisch zelfs want die mogelijkheid is er ook nog hoewel je die niet genoemd hebt) er iets aan veranderen denk je? Of zou fictie dat doen? [/quote]
Nee, het verhaal zou er zeker niet meer of minder door worden, Raindog, het is gewoon interesse van mij, maar uiteraard staat het je vrij om daar wel of niet iets over te zeggen. In ieder geval bedankt voor je antwoord.
melady · 16 december 2005 op 00:18
Hé Rain…IK had ook gereageerd hoor. 😀
champagne · 16 december 2005 op 01:20
Mooi beschreven, Raindog. Er is al zoveel gezegd..De verwarring van de weduwe…treffend!
Raindog · 16 december 2005 op 01:22
Hehehe Melady…
Ga volgende keer dan ook iets roepen over leestekens, essentie of andere dingen die niet kloppen en ik beloof je mot!
😉
(Maar het dankjewel was wel doorgekomen neem ik aan?)
klungel · 16 december 2005 op 10:03
Rain,
Dat zou ik dus best willen doen maar snap al niet wie iemand is en wie niemand 😕
wendy77 · 16 december 2005 op 11:12
Klungel: Heb je Raindog zijn vorige coolumns gemist misschien?
klungel · 16 december 2005 op 12:16
Neej, maar die snapte ik wel. Nu ben ik de draad kwijt en dat gaat niet meer goedkomen denk ik. Heb mijn Psych al geboekt voor komende woensdag. 😉