Door duisternis geraakt

Zacht klop ik op de deur voor mij. Geen reactie. Nogmaals, iets harder, laat ik mijn knokkels op het witgeschilderde hout roffelen. Een zachte grom is het resultaat.
“Laat me even binnen.” Even is het stil, gevolgd door gekraak van het bed en het openschuiven van de knip.
“Even wachten”, klinkt, zoals elke keer, wanneer ik deze kamer probeer te betreden. Voetje voor voetje en met mijn armen gestrekt als een slaapwandelaar, probeer ik op de tast mijn weg te vinden in de geheel verduisterde kamer. Als mijn scheenbeen ergens tegenaan stoot, buk ik mij en voel stof van de bank. Voorzichtig ga ik zitten.
“Hoe is het vandaag?”
“Ga weg.”
“Gaat het wat beter?” Domme vraag. Langzaam begin ik vormen te herkennen in de kamer en steek mijn hand uit om over de, naar mij toegekeerde, rug te wrijven. Hij laat het toe, maar geeft geen antwoord.
“Heb je ergens zin in, iets te eten of te drinken?”
“Neeheehee, mam, hou op met zeuren.”
“Jongen, het is vier uur ’s middags en je hebt nog geen druppel gedronken en nog geen hap gegeten.”
“Nou en?” Ik zucht.

“Heb je zin om zometeen een stukje met me te gaan lopen?”
“Weet ik niet.”
“Dat hebben we gisteren wel afgesproken, toch?”
“Ik weet het niet. Ga weg. Ik heb hoofdpijn.” Een paar minuten blijf ik stilzwijgend zitten. Ik wil er zijn voor hem, maar besef dat die behoefte voornamelijk vanuit mij komt. Hij wil alleen zijn, zoals hij al een half jaar alleen wil zijn.
“Ga je weer naar beneden, mam? Alsjeblieft?”
“Dat is goed, ventje. Ik kom je nog wel even wat eten en drinken brengen, oké?”

Mijn terugweg is, ondanks beter zicht, altijd moeilijker dan de heenweg. Wanneer ik bijna bij de deur ben, kraakt het bed. Ik stop.
“Mam, ben jij trots op mij?” Door de brok in mijn keel kan ik even niets zeggen. Beseffend dat mijn antwoord snel moet komen om overtuigend te zijn, herpak ik mij en vertel hem dat ik enorm trots op hem ben.
“Waarom dan? Ik doe niets.”
“Jij doet niets? Jij doet niets?” roep ik verontwaardigd, “Je doet enorm jouw best om beter te worden. Noem dat maar niets!” Ik voel een zwakke glimlach bij hem en ga door: “En dan de manier hoe jij mensen kan laten lachen, hoe jij me helpt, wanneer je het kan. Hoe jij banden plakt, hoe jij meedenkt met me, als ik iets vertel. Noem je dat niets? Ik ben beretrots op je en zal dat altijd zijn!” Ik hoor hem naar mij toedraaien.
“Echt?”
“Mega-echt.”
“Wil je nu alsjeblieft weggaan?”
Als ik eten sta te maken, staat hij ineens achter me. Voor het eerst in drie dagen is hij beneden. Ik sla mijn armen om zijn nek en houd hem vast, over zijn rug wrijvend.
“Ik ga zo schilderen, doe je mee?”
“Oké. Roep me maar.”

Nadat hij boven gegeten heeft, roep ik hem. Hij komt opvallend snel en grijpt een kwast en de zwarte verf. Zijn doek wordt zwart, net als zijn wereld, zegt hij. Ik vraag hem hoe hij zijn wereld zou willen zien. Hij pakt de rode verf.
“Oeh, de kleur van de liefde”, glimlach ik. “Logisch, want je hebt heel veel mensen, die jou lief vinden.” Een beetje verlegen hoort hij alle namen aan en schildert een rode tunnel op het doek, voordat hij overgaat op groen.”
“Betekent groen ook iets?”
“Jaloezie. Ben je weleens jaloers?”
“Ja. Op iedereen die niet ziek is.”
“Logisch, maar jij wordt ook weer beter.” De kleuren op het doek vormen inmiddels een surrealistisch landschap met de rode tunnel prominent in het midden.
“Mooi.”
“Het is nog niet af, hoor.” Met grove streken maakt hij knalblauwe wolken en een felgele zon.

Even lijken zijn ogen wat minder leeg en zijn teint wat minder bleek.
“Ik moet weer naar boven nu. Kom jij zo nog even naar me toe?” Nadat ik met hem afgesproken heb een film te komen kijken, strompelt hij weer de trap op, mij blij achterlatend.

Elke minuut contact voelt als een overwinning. Voor mij, maar ook voor hem.
Misschien wil hij vandaag wel een nachtzoen.