Een beetje onzeker loop ik door de smalle straatjes van het dorp. Zo bekend en toch ook zo vreemd om hier te zijn. Veel nieuwbouw, afgewisseld met huisjes die het straatbeeld al jaren bepalen. Ik lees de naambordjes op deuren en zie er een paar tussen staan die ik me nog wel herinner. Zal ik gewoon maar ergens aanbellen of was het beter geweest als ik mijn komst van te voren had aangekondigd? Ik ben zo lang weggeweest en heb het gevoel dat ik een beetje vervreemd ben van de plek waar een deel van mijn oorsprong ligt. Ik ben zelf vertrokken, dat weet ik, maar ik weet eigenlijk niet meer precies waarom. Omdat het dorp te klein was geworden en het gewoon tijd was mijn vleugels uit te slaan? Was het de verandering van de bewoners of was het mijn eigen verandering, waardoor ik meer ruimte nodig had?
Met mijn vinger blijf ik boven een bel hangen. De naam op het bordje naast de bel ken ik en ik weet dat ik hier een warm welkom zal krijgen. Het contact is gebleven, al is het minder intensief dan voorheen. Ik herinner me de dorpsfeesten en gezellige bijeenkomsten. Keer op keer een warm bad. Tot die laatste keer. Geen koud bad, maar wel een verandering waar ik geen echte verklaring voor kon vinden. Weer stel ik mezelf de vraag of die verandering bij mij lag of kwam door de verandering van samenstelling van het gezelschap. Ik trek mijn vinger terug en loop nog even verder. Doelloos en vol twijfel. Nu ben ik degene die de dorpsdynamiek mogelijk zal beïnvloeden en ik weet nog niet eens zeker of ik zal blijven. Ik weet dat ik welkom ben, maar weet nog niet of ik me daarom ook echt zal thuis voelen.
In dit dorp ben ik gegroeid en heb ik gedeeld. In dit dorp heb ik mij kunnen ontwikkelen, maar ben ik ook stil blijven staan. Mijn wereld is beperkt, omdat mijn zorgen veel ruimte innemen. Mijn wereld is nu eenmaal zo groot als mijn grootste zorg en niet iedereen zit daar op te wachten. Daarom heb ik in de tussentijd mijn eigen plekje gecreëerd. Vanuit dat plekje ben ik verder gegroeid en heb ik de wereld ontdekt.
De zon gaat langzaam onder en enkele straatlantarens springen al aan. Het is nog niet donker, maar het schemert wel al een beetje. Blijf ik hier staan of loop ik verder? Stap ik weer in de auto naar huis of bel ik ergens aan? Bij de deur waar ik net stond, is binnen een lamp aangedaan en tussen de gordijnen door zie ik het warme licht schijnen. Ik loop terug, maar twijfel nog even. Hier, bij dit huis ben ik welkom, maar hoe zit dat met de rest? De nieuwe bewoners die niets van mij weten en zich misschien afvragen wat ik hier doe en wie ik ben?
Nog één stap en een druk op de knop. Zal ik, durf ik? Ik verman mezelf en breng mijn vinger weer richting de bel. Op de gang hoor ik geschuifel en ik druk snel, voordat ik me bedenken kan.
10 reacties
Mosje · 23 maart 2016 op 14:00
Prachtig de twijfel beschreven! En uiteindelijk toch aangebeld…
Meralixe · 23 maart 2016 op 15:07
Hm, ik laat de anderen nog wat reageren en kom later nog eens terug…(L)
Mien · 23 maart 2016 op 16:38
Oei, oei, als ik alle deuren af moet gaan waar ik gewoond heb dan kan ik beter een week of twee vakantie nemen. Maar ik zou wel willen. Huisbezoek en vakantie.
Straat-, dorps- en stadsdynamiek verstoren. Het gaat wel ver hoor! Ben benieuwd of er nog een vervolg komt en wat het onderzoek oplevert.
Mooi geschreven Fem. En welkom back!
Bruun · 23 maart 2016 op 20:29
Mooi verhaal. Geboeid gelezen.
Sagita · 24 maart 2016 op 00:53
Ook ik vind de tweestrijd mooi beschreven en bedenk dat de terugkeer naar het dorp tegelijkertijd een metafoor kan zijn voor je terugkeer hier op Columnx! Goed dat je op de bel gedrukt hebt!
Welkom!
Sa
Snarf · 24 maart 2016 op 11:01
Mooie stijl van schrijven! Prima zoals je spanning opbouwt. Column vraagt om een vervolg …
Meralixe · 26 maart 2016 op 18:47
Inderdaad een overduidelijke metafoor. Die laatste bijeenkomst? Ik was er bij maar kan niet vergelijken met andere (betere) samenkomsten.
Ach Fem, ik denk dat de beoordeling van een ‘straat’ steeds deels afhankelijk is van het eigen gemoed. Als dit onder druk staat dan komt de rest ook onder druk. Toch?
arta · 26 maart 2016 op 23:16
Jij bent méér dan welkom!
Voor even, voor altijd, voor af en toe of voor eeuwig!
Weet dat, en dan zie je dat die deuren gewoon allemaal op een kiertje staan. Je hoeft niet eens te bellen, maar kunt gewoon naar believen in en uitlopen!
Deze metafoor is in ieder geval prachtig geschreven!
Fem · 27 maart 2016 op 08:44
Dank, dank! Ik denk ook wel dat ik even blijf plakken….
pally · 28 maart 2016 op 15:36
Heel mooi geschreven ,Fem, welkom terug!