Dramaqueen

In de stilte van ons zwijgen staren we de leegte in.
Je ogen schrijven triest de woorden: ‘het spijt mij zo ontzettend.’ Met een gepijnigde blik keer ik mijn hoofd van je af. Een invasie van gedachten snelt zich met ongekende kracht vooruit. Het enige effect: een versteviging van de knoop in mijn maag. Als ik weer in je ogen kijk zie ik de reflectie van iemand als door een zojuist gebarsten ruit. Niets voelt meer vertrouwd. Niets is meer zoals het was. Alles wat ik voor zeker hield is zojuist ongenadig omgeschoffeld. Als onkruid in een moestuin voel ik mij losgetrokken van welke vaste grond dan ook. Ik gun je niet eens de ‘waarom’ vraag. Ik gun je niet eens de gelegenheid om het uit te leggen. Niet op dit moment. De stilte is al pijnlijk genoeg.

Buiten varen grijze wolken voorbij en onderstrepen daarmee mijn stemming. De druppels tegen het raam veroorzaken een hoofdpijn al ware het een door mijn hoofd marcherende drumband. Met een droge keel vormt mijn mond moeizaam de woorden: ‘hoe k..’ Ik faal in mijn poging de stilte te doorbreken. Doelgericht reikt mijn hand naar een fles whiskey en laat ik het vloeibare goud door mijn keel glijden. Met handen voor haar hoofd begin je zachtjes te huilen. Het voelt zinloos om nog langer te wachten. Een zucht vindt zijn weg diep vanuit mijn longen naar boven. Bijna word ik overvallen door een golf van emotie en neem nog een flinke slok. Gesterkt door de drank vind ik de kracht om haar ter verantwoording te roepen.
Met een trilling in mijn stem van de nog niet geheel verdwenen emotie, fluister ik:

‘Hoe kon je schat,… tuinafval hoort in de groene bak, niet in de zwarte.’