Drentse Heerlijkheid

Ik ben niet helemaal ongevaarlijk. Dus u bent gewaarschuwd. Onlangs heb ik een misdrijf gepleegd. Het is weliswaar niet ernstig en ik zal er heus geen levenslang voor krijgen maar het is toch een misdaad. Binnenkort zien jullie mijn profielschets bij zowel opsporing verzocht als bij Peter R. de Vries. Mijn compositiefoto zal weldra in alle politiebureaus hangen, uiteraard met signalement.
Nooit gedacht dat ik zo diep zou zinken. Maar mijn lust was onbedwingbaar, dat is mijn enige verweer. Het was vrijdag 25 juli om 16.43 uur precies, en ik zwoegde ik al ruim twee uur door het Drentse landschap. Mijn keel was zo droog als de Sahara en mijn maag zo leeg als een lekke emmer. Puffend en hijgend ploeterde ik op mijn stadsfiets mijn echtgenoot achterna. Met zijn witte racefiets had hij ‘al vrolijk fluitend’ een voorsprong van minstens 200 meter opgebouwd. Natuurlijk hadden we geen proviand meegenomen want we zouden maar een ‘klein stukkie’ gaan fietsen. Zoals gewoonlijk was ‘ zijn klein stukkie’ een pokkeneind weg.

Plotseling verrees vanuit de rechterberm ‘als een fata morgana’ een uithangbord met daarop een dampende kop koffie. Bij het lezen van de tekst ‘De koffie met Drentse Heerlijkheid staat klaar’ liepen de kwijlbeekjes lang mijn mondhoeken. Een rode pijl wees als een reusachtige lange vinger naar het terras van een schattig wit restaurantje. Het achterwiel van mijn fiets maakte een vreugdesprongetje en de remmen gilde van plezier toen ik het sein ‘stoppen’ gaf. Mijn wederhelft met inmiddels 300 meter voorsprong, keerde geschrokken terug. Op het overvolle terras was nog precies één tafeltje onbezet. Haastig controleerde ik in mijn broekzak of daar het dubbelgevouwen ‘ín geval van nood’ tientje nog zat. Ondertussen nam ik een sprint en plofte met een triomfantelijk gezicht – net voor een bejaard echtpaar- op één van de twee onbezette terrasstoelen. Ik wapperde vrolijk met het verfomfaaide bankbiljet, loodste mijn Hans naar de lege zitplaats, riep de ober en bestelde vervolgens twee koffie met Drentse Heerlijkheid.
En toen ging het fout.

De ober dekte ons tafeltje met twee witkanten plastic placemats. Daarop vleide hij een servet, een lepel en een uiterst puntig vorkje met drie tanden. Daarnaast een vlijmscherp mesje. Na tien minuten serveerde het toekomstige slachtoffer twee koppen koffie, liep het restaurant binnen en keerde terug met twee grote platte borden. Daarop lagen ‘als prille borstjes’ twee bolletjes roomijs. Donkerbruine chocoladeboontjes lagen parmantig op toefjes verse slagroom. Naast de ijsborstjes lagen drie ‘in doorzichtig roodpapier’ verpakte kersenbonbons. Dit alles baadde in een zee van bloedrode warme kersen. Met een buiginkje, een knikje en een vriendelijke lachje, serveerde de ober de Drentse Heerlijkheid uit. Hij wenste ons smakelijk eten.Het was heerlijk, stiekem veegde ik met mijn wijsvinger de restjes van het bord. Nog liever had ik allebei de borden afgelikt.Voldaan leunde ik achterover, liet de knoop van broek vieren en observeerde de omgeving. Opvallend veel auto’s in de prijsklasse ‘bovenmodaal’ sierden het parkeerterrein. Er stonden slechts vier fietsen. Een oudroze stadsfiets, een witte racefiets en twee blauw metallic peperdure koga myata’s. De rieten terrasstoel waarop mijn gekwetste zitvlak rustte, was voorzien van een geel velours kussentje. De kleur en motief van de parasols, de tafelkleedjes en de zonneschermen waren perfect op elkaar afgestemd. Plots begonnen tientallen alarmklokken te beieren. Argwanend pakte ik de menukaart en gluurde zo onopvallend mogelijk naar de prijzen. Op de derde regel in de tweede kolom stond in sierlijke schuine letters gedrukt ‘koffie met Drentse Heerlijkheid € 7,00’. Terwijl mijn hoofd warm en kersenrood tegelijk werd, doorzocht ik -tegen beter weten in – mijn broekzakken. Twee keer Drentse Heerlijkheid kostte 14 euro! Met ingetrokken buik vond ik een hoekje nog twee boodschappen-karretjes-muntjes. Nog 3 euro tekort. Wat nu? Zingen? Afwassen? Met een schoteltje voor het toilet gaan zitten? Of… gewoon weglopen. ,,Fietsen van slot zetten “siste ik naar mijn wederhelft. Grijnzend voldeed hij aan mijn eis. De ober -gealarmeerd door mijn paniekerig gedrag – opende de deur naar het terras en keek argwanend onze richting uit. Ik wenkte hem, toverde mijn allerliefste glimlach tevoorschijn, en vroeg om de rekening. Zijn stralend witte tanden en zijn bloedrode lippen vormden de woorden “dat is dan veertien euro”. Met een knipoog, een geheimzinnig gebaar en een uitgestreken smoelwerk, drukte ik het biljet van tien, plus twee muntjes gulden in zijn handpalm “ Laat de rest maar zitten” fluisterde ik royaal.Ik nam een sprint en mijn bermuda zakte spontaan een stukje naar beneden. Zo goed en kwaad als mogelijk sprong ik op mijn fiets. Met het kruis op mijn knieën, spurtte ik weg. Het geluid van gillende sirenes en blauwe zwaaiende lampen wortelde zich alvast tussen mijn oren. Mijn geweten zeurde; dat wordt voorlopig geen Drentse Heerlijkheid maar cellenbrood met spinnenkoppen. Met een rotgang sjeesde ik mijn eega voorbij. Dit keer leek hij geen haast te hebben en binnen een mum van tijd had ik 200 meter voorsprong opgebouwd. En in het voorbijgaan hoorde ik hem een uiterst vals deuntje fluiten. ‘Jailhouse rock’.