Toen ik iets minder dan een jaar geleden op de vlieghaven afscheid nam van degenen die mij geliefd waren, en tijd hadden. Was ik nog een jong dropje van zeventien zomers oud, de pubertijd juist ontgroeid ,of toch niet helemaal. Nu sta ik hier en ik ben twintig jaar oud, wonderlijk maar echt waar. Drie jaar groeien in een jaar tijd, in Korea is dat mogelijk.En voor een (ex)tiener ontzettend leuk. Ongeveer een maand naar mijn vertrek werd ik achttien.Volgens koreanen was ik ondertussen al negentien want ik had zogezegd ook al aan jaar in mijn mamie’s baarmoeder ‘geleefd’. En toen werd het nieuwjaar, en dan allemaal samen lekker gezellig verjaren we ook, worden we met zen allen een jaartje ouder. Zo ben ik drie jaar gegroeid.
Ik heb de kans gekregen om opnieuw te beginnen, mijn verleden slechts binnenin mee te dragen. Te werken aan een toekomst die voor iedereen zichtbaar is. Ik heb keuzes leren maken zonder de ballast die door de omgeving wordt opgelegd. Ik ben Eveltje zonder de bewuste of onbewuste inlvoeden van mijn ouders.
Een kind is een onafhankelijk wezen, vooral ik beweert mijn moeder. Soms betekent dit dat ouders alleen kunnen toekijken als hun kind naar de andere kant van de wereld trekt om zichzelf te ontdekken, soms gaat dochter- of zoonlief een kant op die de ouders niet hadden voorzien. Maar ik kan alleen vanuit mijzelf spreken , en dit jaar is iets wat ik nooit had willen missen. En ondanks dat ik mijn ouders nu niet meer zo nodig heb weet ik wel aan wie ik dit te danken heb.
Een jaar voor mezelf om te groeien, te leven, de wereld te zien en mijn kleine plaatsje daarin.
7 reacties
Irma · 5 mei 2004 op 20:18
Het is prachtig dat je een stukje ‘onafhankelijk worden’ beschrijft.
Het is helaas alleen niet echt heel duidelijk geschreven.
Je eerste zin klopt niet. Er staat een punt waar volgens mij een komma zou moeten staan. Misschien heb je het wat haastig geschreven en niet goed overgelezen voor je dit instuurde?
Er staan verder nogal wat foutjes (ook typefoutjes) in en dat is jammer, omdat de boodschap daarmee niet zo goed overkomt.
Blijf schrijven, hoor! Het is goed bedoelde kritiek, of zo je wilt ‘aandachtspuntjes’.
😉
Kees Schilder · 5 mei 2004 op 20:21
Echt begrijpen doe ik het niet maar dat kan aan mij liggen.Misschien nog een paar keer overlezen voor de definitieve inzending? want schrijven kun je wel.
pepe · 5 mei 2004 op 20:24
17, 20, 40 of 80 nooit te oud om te leren en te groeien.
Heel leuk geschreven, het verhaal is goed.
Misschien inderdaad voor je instuurt nog eens nalezen en wat verbeteren.
Ik ken ook het gevoel van klaar en insturen, moeilijk om dan nog op je gemak eens alles na te kijken.
Shitonya · 5 mei 2004 op 23:22
Toen ik iets minder dan een jaar geleden op de vlieghaven afscheid nam van degenen die mij geliefd waren, en tijd hadden. Was ik nog een jong dropje van zeventien zomers oud, de pubertijd juist ontgroeid ,of toch niet helemaal. Nu sta ik hier en ik ben twintig jaar oud, wonderlijk maar echt waar.
Dit schrijf je nu op je 20e…en je begint met een jaar geleden…dan denkt iedereen 19 jaar, maar je bleek toen 17 te zijn…daarna leg je wel uit over dat “baarmoederjaar” en dat je na een maand 18 was…maar globaal gezien is het wel een beetje rommelig. Ik moest hem wel effe 2 keer lezen totdat ik alles begreep.
Ik sluit me verder bij de jury hierboven aan. Je hebt wel een goede uitstraling als columnist, maar het kan nog stukken beter. 🙂
Ma3anne · 6 mei 2004 op 17:54
Het begin is wat warrig en daarbij nog die taalfoutjes… het leest niet lekker vlot weg.
Maar inhoudelijk een heel grappig verhaal.
Zal wennen zijn om weer in je thuisomgeving te zijn, lijkt me. Wel lekker dat je weer twee jaar jonger bent ineens… 🙂
eveltje · 7 mei 2004 op 03:06
bedankt voor de nuttige commentaar
ik zal in het vervolg twee keer nadenken en twee keer lezen eer ik iets instuur
en ik zal proberen om er ook niet meer van uit te gaan dat te lezer weet wat ik weet
een theater word er ook altijd gezegd dat men moet denken dat het publiek dom is
maar ik schrijf niet zo graag voor domme mensen
maar ik beloof je dat ik mijn leven zal beteren
Irma · 7 mei 2004 op 17:09
Huh? 😮