Hangend tegen één van de vele kussens zit ze op haar zachte paarse bank. Haar knieën opgetrokken, het blonde hoofd achteroverliggend op de leuning. Eenzaam brandt een kaars op de salontafel. Ennio Morricone laat een snerpende panfluit door de ruimte zweven. Meeslepend, triest, maar mooi. Ongelooflijk mooi. Haar hand reikt naar het glas op tafel. Voor het haar lippen bereikt lacht ze. Zachtjes. Met het aanzwellen van de muziek verandert het in een diepe huil met gierende uithalen. Verwilderd kijkt ze rond. “Wat doe ik hier?” schreeuwt ze tegen de muren. “Ik wil hier niet zijn! Geef antwoord, godverdomme, geef antwoord.” In één krampachtige beweging smijt ze het glas tegen de wand.
Het rode vocht vormt een grote vlek op de muur. In trage, grillige stralen drupt het naar de grond, waar het zich vermengt met de scherven. Met een woeste blik in haar blauwe ogen kijkt ze naar de stukjes glas. Haar laatste energie bijeenrapend staat ze op en probeert er op te stampen. Stampen, alsof haar leven ervan af hangt. Elk stukje vermorzelen, zoals ook zij het gevoel heeft compleet vermorzeld te zijn. Ze heeft geen kracht. De vloer is te zacht. Bloed weigert haar lichaam te verlaten.
Hard slaat ze haar hoofd tegen de wand. “Pijn, ik wil pijn!” Wat ze ook doet, de fysieke pijn wil de geestelijke pijn niet overtreffen. Stug blijft hij zitten in haar hoofd, in haar hart. De kamer draait. Met een tevreden zucht zakt ze door haar knieën op het hoogpolige tapijt. Glas dringt in de huid van haar wang. Ze voelt het niet meer.
Eenmaal bijgekomen doet elke spier pijn. Een streng haren zit vastgeplakt aan haar gezicht. De muziek is gestopt. Met één hand grijpt ze de bank, probeert overeind te komen. Met veel moeite lukt het. “Ik lijk wel gek,” mompelt ze zacht. Voorzichtig maakt ze de haren los van haar gezicht. Met koel bezwete handen verfrist ze haar ogen.
“Mij krijgen ze er niet onder.”
Tien weken geleden lag ze voor dood in het ziekenhuis. Inmiddels heeft haar vriend haar verlaten voor een twintig jaar jongere meid, is ze haar baan kwijt geraakt en lijkt ze door al haar vrienden vergeten te zijn. “Erger kan het niet worden,” heeft zij zichzelf steeds optimistisch voorgehouden. ”Ik kan nu alleen nog maar vooruit.”
Deze avond vertelt haar tienerdochter luchtig dat ze oma gaat worden.
Ze pakt de afstandsbediening.
[i]The only way is up, baby…[/i]
12 reacties
pepe · 8 juli 2008 op 08:56
Zucht, wat heb je het weer mooi neergeschreven.
En tuurlijk krijgen ze haar er niet onder, ze is een vrouw van staal.
Oma worden na bijna dood te zijn geweest, is toch eigenlijk een wonder.
Sterkte voor hen die dit aangaan.
DriekOplopers · 8 juli 2008 op 10:14
Wát een verdriet, wát een woede. En wát subliem opgeschreven weer!
Grote drukte verhindert dat ik vaak reageer. Maar vergeet niet dat ik je werk nog steeds met veel genoegen lees.
Liefs, ook van andere DO,
Driek
SIMBA · 8 juli 2008 op 10:15
Elk huisje heeft zijn kruisje, maar sommige huisjes hebben wel erg veel kruisjes óf hele grote kruizen.
Een indringend verhaal!
pally · 8 juli 2008 op 10:33
Mooi beschreven, Arta, de woedende wanhoop, de vernietigingsdrang en daarna de sterke overleving, waarin de vroege kleindochter zowel een nieuw probleem als nieuwe hoop vertegenwoordigt.
:wave:
groet van Pally
Neuskleuter · 8 juli 2008 op 11:41
Het is mooi beschreven, maar ik wil nu ook weten hoe het verder gaat. En wat eraan vooraf ging. Dit is een fragment van iets dat je veel verder uit kan werken. Ik voel dat er een heel verhaal omheen zit. Kom maar op, ik lees het wel 😉
Dees · 8 juli 2008 op 11:47
Mooi stuk, hier en daar een beetje randje kitsch, maar niet te. Dit vind ik een mooie zin:
[quote]Met koel bezwete handen verfrist ze haar ogen.[/quote]
Een ongeluk komt nooit alleen. Of een ongeluk komt in drieën zeggen ze wel eens. Ik heb geen idee waarom dat zo is, maar het lijkt er vaak wel op. Op de langere termijn heeft zo’n apocalyps ook heus voordelen, want op volstrekte puinhopen is het wellicht beter bouwen dan het is om een deelinstorting te restaureren. Maar goed, zoiets heb je niets aan als alles net aan het instorten is.
[i]The only way is change[/i] 😉
Mooi stuk, groet, Dees
Troy · 8 juli 2008 op 14:54
Dat laatste zinnetje maakt het helemaal af (Yazz). Mooi stuk.
WritersBlocq · 8 juli 2008 op 21:29
Ja wat een verhaal hè… ‘The only way is up’, want verder dan ‘down to earth’ kan niet.
Gelukkig onverwoestbare genen, dat zussie van je! Liefs, ook voor haar, Pauline :kus:
DreamOn · 9 juli 2008 op 13:39
Ik vond het al een heftig verhaal toen ik het gisteren las, maar door de reactie van WB valt het kwartje ineens, ook door wat je op de cx-meeting vertelde.
Jemig, wat verschrikkelijk. Maar inderdaad; na zo’n diep dal kan het alleen nog maar bergopwaarts gaan. Sterkte!
Liefs DO.
lagarto · 9 juli 2008 op 19:37
De eerste keer dacht ik dat ik iets miste. Door de andere reacties en nogmaals lezen doet het meer. Leven. Raar iets om te doen soms hè?
😉
arta · 9 juli 2008 op 20:31
-Thank you, Peep!
-Driek, heel herkenbaar! Dank je wel voor jouw reactie.
-Ach, Sim, God geeft gelukkig kracht naar kruis en het wordt tijd om die woelige tijden het heilige kruis na te geven. Tot zover de theologieles voor deze week 😀
-Wat een mooie reactie, Pally!
-Stiekem is dit een vervolg NK, en wel op mijn ‘Dierenriem’. Eigenlijk hoop ik dat het hierbij blijft eigenlijk…
-Grappig, dat jij het woord kitsch gebruikt, Dees. In dit stukje staat natuurlijk niet mijn eigen woede of verdriet, het is zelfs enorm fictie, nooit gebeurd. Het is meer mijn onbegrip hoe iemand in deze situatie doodkalm en rustig kan blijven die mij hiertoe heeft ‘aangezet’. Voor mijn doen heb ik enorm veel bijv. naamwoorden gebruikt en wat bloemrijker geschreven: Kitsch, dus!:-D
-Dank je, Troy!
-Gelijk heb je, WB! tnx!
-Do, zoals je hierboven al las, de gebeurtenissen zijn echt helaas, maar het verhaal gelukkig niet. (Alhoewel een keer flink stoom afblazen nooit kwaad kan natuurlijk)
-Leven is van elk mens zijn zwakste en tegelijk zijn sterkste kant.;-)
Dank voor de reacties!!
KawaSutra · 10 juli 2008 op 23:35
Indringend verhaal Arta. Tegenslag komt nooit alleen.