Drink Dronk

Ik drink me dronken. Geen zin meer in voeten op de grond. Dat gezeik. Laat me vluchten in een waas van illusies: dat een nieuw leven makkelijk is. Gewoon kwestie van ‘chin-up’, kloten oppakken en doen. Wat is daar nou moeilijk aan? Want ik mis je al jaren niet. Noch emotioneel, noch mentaal, en al helemaal niet fysiek… Het enige dat me tegenhoudt zijn de praktische beslommeringen van zo’n beslissing. Hoe moet dat met al onze bezittingen, de dieren, de investeringen, het bedrijf? Ik woon hier zo graag, en heb alles rond me waar ik zou van hou: de paarden, de honden, de ruimte, de natuur, mijn bedrijfje…

Moet ik dat nu allemaal opgeven voor jou?

Wat is er nou belangrijker? Jouw gezeikerige aanwezigheid (en hoe daarvan af geraken)? Of de plek waar ik zo graag ben (en riskeren om dat kwijt geraken)? Ik wil hier blijven… whatever the cost. En dus verdraag ik je gebulshit, je gewentel in zelf-medelijden, je uitvallen en pietleuterig gehamel. Het weegt niet op tegen de plek waar ik zit. Mijn paradijs, mijn stukje hemel op aarde. En dat stukje bulshit neem ik er maar bij zeker? Blijf maar zeiken. Ik kabbel rustig voort, hier, nu, met mijn eigen prioriteiten. En bevalt het je niet. Ga maar pakken dan. Maar ik blijf hier.