Drive-by shooting

Het felle zonlicht, recht in zijn gezicht, zorgt er voor dat hij even verblind is. Bulderende motoren naderen hem met een hoge snelheid, maar zien doet hij ze niet. In een impuls rolt hij de berm in welke dieper is dan hij vermoedde. Na vijf keer om zijn as gedraaid te hebben komt hij tot stilstand tegen een rots. Een scherpe punt boort zich in zijn zij en een stekende pijn verlamd hem voor enkele seconden. Hij blijft, zo stil als hij kan, liggen en hoort opgelucht hoe het geluid van de motoren langzaam wegebt. Bovenstaande zou zomaar de eerste alinea kunnen zijn van een “spannend” jongensboek geschreven door een willekeurige prebabyboomer. Jan Terlouw, de tyfus met jou, jij Dinosaurus 66. De oorlog is al een tijd voorbij en de jeugd zit niet meer te wachten op je jankverhalen over dappere medelanders die de moffen in groepjes het leven zuur maakten. Jongeren van nu voeren hun eigen strijd. Welke rapper schrijft de dopeste diss, welke puistenkop kan de heetste punani versieren en wie krijgt de meeste kudo’s van zijn dyslectische mede-forummembers, dáár gaat het om. Breezahsletjes en superdudes, de teloorgang van dit eens zo potentievolle landje aan de Noordzee. Die pleurisfeuten nemen zelden meer een boek ter hand. Als ze voor hun mondeling eindexamen Nederlands een boekverslag moeten schrijven, downloaden ze deze gewoon van het internet. Easy-peasy-lemon-squeezy.

“Fack jou met je kénker boek, heb wel wat betersz te doen. Chille met mn matties en jonko’s roken. Je weet. Ik ken er nix aan doen dat je homies jou dissen en je dus als een nerd een boek gaat lezen…” is een veel gehoorde verklaring. De rebellen van de toekomst zijn echter niet meer de linkse quasi-intellectuelen die uit overtuiging lui zijn, parasiteren en “fuck the system, we don’t need no mind control” roepen. Deze groep kwam er na een paar jaar wel achter dat dag in dag uit peulen vreten en nutteloos zitten wezen in een tochtig kraakpand ook niet alles is. Naar verloop van tijd begint iedere kraker zijn eigen stank te ruiken, dan verlaat hij het door hem zelf bevuilde nest op weg naar een enigszins nuttige bijdrage aan de maatschappij.

De rebellen van de toekomst gaan echter voor grotere problemen zorgen. De capuchondragende hangjongere van nu probeert, al dan niet lijdend aan stembreuk, gangsterrappers te imiteren. Hoewel het grappig is aan die verbeten hoofdjes af te lezen hoe serieus ze het zelf nemen, blijft het een verontrustende vertoning. In de Verenigde Staten is het al jaren meer regel dan uitzondering dat in “fitties” kleine kinderen het slachtoffer worden, dit alles zonder scrupules bij de Bloods noch de Crips. Zou het hier ooit zo ver komen? Je ziet ze genoeg lopen op straat, de groepjes jochies met een agressieve uitstraling en een vechthond om dit beeld wat kracht bij te zetten. Nu zijn ze net oud genoeg voor een snorfiets, maar wat als ze straks achttien zijn? Volgens mij is het wachten op de eerste Nederlandse drive-by shooting.