Droomprins

Ik ken een verhaal. Van een meisje van halverwege de twintig. Niet mooi, niet lelijk. Uiterlijk onaangedaan. Een enigszins verbaasde blik op haar gelaat. Totale rust. Gewassen. Haren gekamd. Ingesmeerd tegen het doorliggen. Intraveneus gevoed. Via naalden, slangen en vochtzakken. Aanraakbaar maar onbereikbaar. Levend onder glas. Sneeuwwitje gelijk. De aanblik van bekende en onbekende gezichten, mannen en vrouwen in witte jassen. Lastig thuis te brengen. Wel horen maar niet verstaan. Tranen in hun ogen. Gebarend. Elkaar troostend. Papieren en notitieblokken beschrijvend. Ze hoorde en zag soms. Ver weg. Bewegen of spreken was niet aan de orde. De aandrang ontbrak. Ze vulde de tijd zonder zich van de tijd bewust te zijn. Roes, slaap en heftige dromen. Ze ervoer maar kon niet duiden. Dagen lang. Mensen deden met haar. Handelden, behandelden, zongen en spraken. Coma heette zij. Ongewis haar toekomst. In haar hersenen was het mis gegaan. Gewoon een dag als alle anderen. Heftig transpireren; allesoverheersende hoofdpijn; slecht uit de woorden komen; paniek en tenslotte onderuit. Bloeding. Ziekenhuis… in bed, in de war. Een meisje onder glas. Aanwezig maar verder weg dan ooit. Het duurde een week.
Langzaamaan werd het glas dunner en drongen herkenning, herinneringen en bewustzijn zich op. De aandrang om te reageren. Het vermogen om te reageren.
Het gebeurde. Stap voor stapje. Ze herstelde. Bevrijd van het stukje giftige appel zo leek het. Zoals het alleen sneeuwwitjes kan overkomen. Bevrijd door tussenkomst van de prins. De prins. Op een wit paard waarschijnlijk. De prins rijdt paard. De prins bevrijdt. In volle galop. Langs gebaande paden. Soms daar buiten. De prins… de prins slaapt nu. Hij slaapt heel diep en droomt. Mooie dromen.
En meisje? Meisje leest de krant en droomt haar eigen dromen.