Gewoon een vrijdagmiddag en ik mis hem echt nog niet, sterker nog van mij mag hij nog wel een weekje weg blijven. En toch mis ik hem ook wel weer een klein beetje.
Nog enkele uren en dan zal hij er weer zijn en dat zullen we weten ook, als hij er is, is het huis meteen tot aan de nok gevuld met bedrijvigheid. Hij is een van onze jongens die ons maken tot het gezin Anders, omdat hij anders is dan het gemiddelde kind van zijn leeftijd.
Het is een heerlijk kereltje van 11 jaar, hij speelt graag de clown en is altijd bezig met kikkers, torren en andere beestjes. Zijn hobby is het verzamelen van spullen waar anderen niets meer in zien, dus liggen hier en daar schatten van hem in de vorm van takken, stenen, maar ook cola-blikjes, fietsonderdelen. Stil zitten is niet makkelijk voor hem.
Een paar dagen terug is hij vertrokken op schoolkamp met zijn klas, de eerste dag was het stil, eng stil. De laatste dagen is het heerlijk rustig we zijn zomaar een heel gewoon gezin. Niets Anders dan bij de meeste gezinnen. Het doet pijn te zeggen dat we hem niet echt missen, dat zijn afwezigheid wel heel erg lekker is voor een paar dagen. We komen allemaal tot rust.
Ik weet nu ook hoe heerlijk ik het vind als hij straks thuiskomt en ik hem weer dichtbij me heb. Ik ben blij straks te luisteren naar zijn verhalen en belevingen.
Ik weet nu al dat als ik hem vraag of hij ons gemist heeft, dat zijn antwoord Nee zal zijn.
Zonder hem zijn wij als gezin niet compleet, maar met hem is het altijd druk en zeer vermoeiend.
Er wordt meer gelachen als hij er is, maar tegelijkertijd moet ik meer boos zijn op hem, want de streken die hij uithaalt zijn niet altijd even leuk. Is hij moeilijk dan? Nou nee, dat niet echt hij vraagt iets meer aandacht en is wat drukker dan anderen kinderen.
Ik voel me dan even een verscheurd mens, want hoe kan ik hem nu missen en tegelijk blij zijn dat hij er even niet is.
11 reacties
sally · 13 september 2004 op 09:20
zálig, die schaarse momenten, als ik even alleen
thuis ben.
Maar niet te lang, denk ik. Ook heerlijk als de meute weer gezellig om de tafel zit.
Geniet er van pepe. Dat mag. Want hij geniet hoogstwaarschijnlijk ook.
Denkt misschien helemaal niet aan het thuisfront.
Soms zeggen mensen tegen mij:vind je het niet erg dat eentje nu uit huis is?
Volop nee!. Geen last van gehad.Hij woont samen met een schat van een vriendin. En als ze komen is het ook heerlijk.
Maar ik begrijp jouw dubbelgevoelcolumn
liefs Sally 🙂 😉
Mup · 13 september 2004 op 09:37
Met een diepe buiging voor pepe,
Groet Mup.
KingArthur · 13 september 2004 op 10:56
Grappig dat ik afgelopen weekend nog een kleine discussie heb gehad over dit dubbelgevoel.
Is het gek? Nee, dat denk ik niet. Elk voordeel heeft zijn nadeel en elke medaille heeft een keerzijde.
In mijn optiek: alles levert dubbelzinnige gevoelens op. Het is enkel dat een bepaald gevoel zo overheerst dat de andere gevoelens niet herkend worden. Heb je op een gegeven moment wel een dubbelzinnige gevoelens (waarbij er dus geen prevaleert) is dit een teken dat je genuanceerd denkt hierover.
Massau · 13 september 2004 op 11:22
Mooie column; herkenbaar gevoel.
Anima · 13 september 2004 op 19:55
Inderdaad herkenbaar, ik heb ook zo’n ‘bedrijvig’ duiveltje in huis, en dan druk ik me nog uit met een eufemisme… 😉
Vroeger was ik soms ‘opgelucht’ even alleen te zijn en even tijd te hebben voor een ‘innerlijke ordening’ (wat met zo’n kabaal en drukte uiteraard niet mogelijk is) om me even later schuldig te voelen over dat ‘genieten’.
Want het was toch mijn kind, hoe kon ik nu blij zijn omdat ie er even niet was? Wat stelde ik als moeder dan voor? Zo ver ging het.
Maar ondertussen weet ik dat die korte herbronningsmomenten nodig en gerechtvaardigd zijn, én dat ze hem ook ten goede komen, dat ik hem zoveel meer te ‘geven’ heb wanneer ik weer even nieuwe krachten opgedaan heb.
Fijne column pepe 🙂 .
Groeten,
Anima.
ignatius · 14 september 2004 op 00:00
[quote]want hoe kan ik hem nu missen en tegelijk blij zijn dat hij er even niet is.[/quote]
Heel herkenbaar dat verscheurde gevoel. Goed verwoord.
Dees · 14 september 2004 op 08:32
Als mens zonder kinderen vind ik het zo vreemd nog niet dat je het soms wel even lekker vindt / rustig vindt. Van kinderen word ik eigenlijk na 1 dag al heel moe. En ach, uiteindelijk doet het toch niets af aan je gevoel voor hem?
Mooi geschreven, dit stukje twijfel.
Kees Schilder · 14 september 2004 op 10:41
Ik mag het natuurlijk weer niet zeggen;maartoch:’herkenbaar”
pepe · 14 september 2004 op 11:46
Txs voor de reacties, we zijn inmiddels weer blij hij thuis is. En hij heeft ons ook niet gemist, dus een leuke tijd gehad. 😛
WritersBlocq · 14 september 2004 op 12:58
voel je niet schuldig als je hem niet mist, hij heeft ook meer aan jullie als je er zelf weer tegenaan kunt, toch? Wel begrijpelijk, je dualiteit van gevoel en gedachten. Mooi geschreven! Recht uit het hart.
Groetje, Pauline.
Louise · 14 september 2004 op 18:14
Hoe goed je ook weet dat dat schuldige gevoel niet nodig is, het blijft toch knagen.
Heel goed verwoord.