Duplo Harrie

Die Harrie leek verdomde veel op mij. Grijze baard, jute jurk, spitse kin. Hij sprak zelfs met dezelfde stem. Raakhout zag ik nu ook zijn wenkbrauwen fronsen. Zijn Weronika leek ook als twee druppels water. Ook hij werd helemaal gek van het stereogedrag van zijn evenbeeld. Raakhout sprong alle kanten uit. Maar waar hij ook naar toe sprong, zijn evenbeeld kleefde steeds weer aan. Harrie zag mij kijken en tikte mij nu op de schouder. Mijn verbazing was hem niet onopgemerkt gebleven. Hij keek mij doordringend aan en zei: Dat is wel effe schrikken hè? Zo’n tweede Harrie? Gris mich nich! Verrek, ik hoorde mezelf spreken. Dezelfde tongval, dezelfde intonatie. Die duplo Harrie gebruikte zelfs mijn eigen woorden. Dat moet niet gekker worden. Een spervuur van vragen vuurde hij op me af. Hij wilde alles van mij weten. Hoelang ik al in dit bos rond hupte, waar ik Raakhout had ontmoet, of ik wist van zijn bestaan? Of ik toekomstplannen had? Waar ik allemaal van houd? Ik werd helemaal gek van duplo Harrie. Get a life. Het leek wel of ik mijn eigen bestaan moest verklaren. En dan ook nog eens vragen wat ik van hem vind? Wat een brutaliteit. Hoe kon ik deze dwaze kloon van me afschudden? Samen met Raakhout smeedde ik een ijzersterk plan.