Dursey Head

Op het vliegveld van Kerry schrijf ik ‘Dursey Head’ op de achterkant van een geprint routekaartje. Voordat we het beseffen, zitten we bij twee Duitse vrouwen in de auto die elkaar veel te vertellen hebben. Een ananas van de Lidl als beloning vinden ze meer dan genoeg. Ze brengen ons maar liefst tot Glengarriff, zo’n vijftig kilometer van de kust. We vieren dit eerste succes met een ‘pint of Guinness’ op het terras van een plaatselijke pub.

We beginnen te lopen. Bij iedere auto houd ik mijn verse liftbord omhoog. We hebben weer snel beet. Een energieke vent gaat druk bezig om ruimte te scheppen in zijn legergroene buggy. Een ontmoeting met een man uit duizenden, Willo.

Hij laat ons achtereenvolgens de McCarthy’s bar zien (naar de gelijknamige  bestseller), een verwaarloosd kasteel dat een 7-sterrenhotel had moeten worden en een indrukwekkende spirituele plek waar de week ervoor nog driehonderd man aanwezig waren om een verlichte monnik te aanschouwen. We hebben inmiddels ons ‘draw your own line and take responsability for it’ ingeruild voor het locale ‘go with the flow!’ We drinken in The Lighthouse. Er is live muziek. Het is duidelijk dat we vannacht hier blijven, hier in Allihies.

Na de nacht in het hostel van John, die ook één van de muzikanten was, brengt Willo zoals beloofd ontbijt. Hij zet ons daarna af bij de ‘cable car’. Bijna een uur wachten we op het pontje dat maar niet lijkt te komen. Plots zien we in de lucht een soort skilift. Dat is dus het antwoord. Achteraan in de rij aansluiten. Na een paar ritjes – slechts zes personen per keer – mogen wij eindelijk naar Dursey. Eilandbewoners (zes) en schapen eerst!

We lopen de noordroute via de gele paaltjes door de heuvels naar de westkust. Het wordt steeds indrukwekkender. Steeds ongerepter. In de verte zien we de drie kleine eilandjes The Bull, The Cow en The Calf. Op het uiterste puntje tussen het messcherpe leisteen bevinden wij ons op het mooiste plekje van de wereld. Marineblauw water. Puntige rotsen. Wind. De armen gespreid. Het is adembenemend. Ik voel mijn ogen tranen. Ons schreeuwen is een machtige ontlading.

We gaan op pad. De E8. Van Ierland naar Turkije. Hier aankomen zou wellicht mooier zijn geweest.