Een avondje stappuh

Deurbel.. Als ik open maak herken ik het gezicht van een zekere Vriendin, en zie dat ze versterking bij zich heeft. “rrobin! Verassing! We gaan feesten! Je hebt jezelf lang genoeg hier opgesloten! Jémig je ziet eruit… Je lijkt wel op mijn leraar Nederlands”. Aanhangsel is al net zo complimenteus als ze opmerkt dat er een smog hangt waar de gemiddelde coffeeshop jaloers op zou zijn. Kort daarop sta ik doodsangsten uit in de bijrijderplaats van een veel te gammel wit Fiatje. Onderweg krijg ik te horen dat de zus van Aanhangsel haar verjaardag viert. We draaien een villawijk binnen, en als we stoppen voor de deur van een van die kastelen zie ik de bui al hangen. “Eén uurtje maar, daarna gaan we naar de disco!” We worden binnen gesommeerd, en ik duw de pinguïn aan de deur mijn jas in zijn handen. “rrobin, dit is nou Dr. Appendix, de vader van Aanhangsel”. “Fok man, ik dacht dat jij de Butler was!” Eenmaal geconfronteerd met de woonkamer dringt de ernst van de situatie pas tot me door.. Ik wil me omdraaien om te ontsnappen aan deze tennisclub maar Aanhangsel dirigeert me terug de kamer in, en met gebogen hoofd loop ik richting slachtbank. Omgeven door een meute advocaten, politici en andere professionele beroepsoplichters krijg ik het acuut Belgisch benauwd. Drie kwartier geleuter later, als het vlaggenschip van een schijnbaar niet al te succesvolle plastisch chirurg me vraagt of ik al op de hoogte ben over de nieuwste vorm van kleurentherapie, komt Vriendin me redden; “We moeten NU gaan!”

Nog voordat ze bij de voordeur is zie ik tranen in haar ogen.. “Ik heb geen zin meer in die disco, ik heb net ruzie gehad met Aanhangsel”, snikt ze. Ze ruikt naar alcohol, en is niet meer in staat om te rijden. “Ze lachte mijn Fietje uit!” Ik herinner me dat ze drie jaar hard gespaard heeft voor dat gammele kreng. Ik steek een joint op, en loop terug de woonkamer in om mijn jas op te halen. De pinguïn kijkt me woedend aan, “Wat ben ik blij dat mijn oogappeltjes beter zijn opgevoed! Eruit, voordat ik je help, ik tolereer geen junkies in mijn huis!”. Hij kijkt gespannen, alsof ik ieder moment een mes tussen zijn ribben kan steken, als ik rustig antwoord geef; “Peace dude”..

Dan loop ik de gang op, en vraag Vriendin de sleutels van Fietje. Terug op de snelweg schrikt ze opeens, “rrobin! Je hebt helemaal geen rijbewijs man!” Dan drukt ze de radio aan, “Doe me een plezier, en blijf vooral rijden. Maakt niet uit waar naar toe, ik wil nog niet naar huis.” Boudewijn de Groot verblijde de ether met zijn Eenzame Fietser, en wij gingen de nacht tegemoet, bestemming onbekend..