Een boekje maken 1.

Zegt u ’t eens ?
Ik kom een boekje maken…
Dat kan, heeft u de tekst bij u?
Jazeker, hier op deze zelf gebrande CD ROM.
Heeft u ’t manuscript niet op USB?
USB?
Een stick.
Nee, ik ben hier toch niet in een coffeeshop.
Ha ha, die meneer, nee hoor u bent wel degelijk bij Copie Koppie, maar wij werken uitsluitend vanaf USB… én in PDF… ván Adobe. Ik heb het allemaal in Word….2000, dat wel.
Dat is helaas oud nieuws meneer..daar kunnen onze servers niks meer mee..
Als u de tekst nu even overzet op USB, u download de nieuwste versie van Adobe en u installeert een virtuele printer op uw C schijf , dan gaat de rest vanz..
Meneer…? Glaasje water..?

Die dag was ik al ’n week bezig..

Aan het begin van de herfst werd ik overvallen door een onstuitbare rijmdwang.
Het begon ermee dat ik ook eens wilde proberen de dagelijkse actualiteit in een snelsonnetje te vangen.
Na een week drong tot me door dat ik ten prooi was gevallen aan een snelwerkend virus dat geen mededogen kende.
Er etste zich een ijzeren ritme van 6 zinnen in mijn brein en iedere dag scheidde ik een of meerdere gedichtjes af. Een verslaving werd het, die ik noodgedwongen tot uitdaging verhief.
Zou ik dit tot begin december vol kunnen houden en zou het dan niet leuk zijn de versjes te bundelen tot een boekje en dat tegen het einde van het jaar als kerstcadeautje aan familie en vrienden te sturen. Hiermee zou ik mezelf kunnen bewijzen dat ik heus wel eens iets vol kon houden en in een moeite door kon ik zo mijn spreekwoordelijke gebrek aan discipline en doorzettingsvermogen in haar tegendeel doen omslaan.
Fitness, hardlopen, uurtjes zwemmen, rek-en strek oefeningen, vroeg uit veren, niet meer dan 1 glaasje wijn voor het slapen gaan, mijn contacten onderhouden, een overzichtelijke financiële administratie op poten zetten, al mijn cassettebandjes en grammofoonplaten digitaliseren; vol goede moed zette ik steeds de eerste schreden om vervolgens na korte tijd een nieuwe jammerlijke mislukking onder ogen te moeten zien. Behoudens dat ene glaasje wijn, een voornemen waarvan de verwezenlijking het daglicht nooit heeft gezien, hield ik elke activiteit gemiddeld een week vol.
Spierpijn, te nauwe natte badhokjes, vieze bleke mannen met veel zwart borsthaar die over me heen zwommen omdat ik niet snel genoeg plaats maakte, een lekkend Speedo onderwater brilletje, nachtbraken, en téveel hoge rekeningen in té korte tijd, resulteerden steeds in relativerende dooddoeners die ik, ter bestrijding van mijn betere Ik, in groten getale paraat bleek te hebben.

Maar kijk eens aan, na drie maanden had ik 70 rijmpjes klaar.
Nu werd het leuk, bundelen zou ’n fluitje worden; printen, kopiëren, catchy bindertje en voilá daar lag m’n debuut.