Een keer en nooit weer

Het werd me al gauw duidelijk dat ik niet het type ben dat in de wieg is gelegd voor een ‘one night stand’. Niet omdat ik daar te behouden voor ben, maar omdat de ‘eerste keer’ nou niet iets was om met veel plezier aan terug te denken. Waarom ik er dan toch aan terug denk? Omdat ik de persoon in kwestie onlangs tijdens het chatten tegen het digitale lijf liep. Het begon zoals het eindigde. Tijdens een chatsessie, een aantal jaren geleden. Onschuldig, maar zoals vele anonieme chatsessies was het in beginsel spannend. Spannender werd het toen hij me een foto van zichzelf mailde. In pak. Hij was een jaar jonger, maar wilde op deze manier laten zien dat hij een heuse man was. Hij viel niet tegen, eerder mee. Daarbij voelde ik me gevleid omdat hij me overduidelijk aanbad. Ik was ondanks anoniem, wel eerlijk. Hij stuurde aan op een ontmoeting. Gelukkig woonde hij niet om de hoek; hij studeerde in Groningen en ik woonde in Den Haag. We sloegen de koetjes en kalfjes over en besloten meteen over te gaan tot het afspreken van een seksdate. Daarbij maakten we een duidelijke afspraak; Mocht een van ons de ander niet zien zitten, zouden we gewoon weglopen. We spraken af op Den Haag CS.

Die zondag liep ik naar het bewuste spoor. Zijn trein was net aangekomen. Ik herkende hem gelijk toen hij kwam aanlopen. Een echt studentje. Minus het pak. Hij kwam net van een roeiwedstrijd in Delft. Dat was te zien, want hij was niet echt ‘dressed to impress’, wat me wel tegenviel. Hij zag er niet uit om op te vreten, zijn hoofd was vrij doorsnee, maar ik wist dat er een goed lichaam onder die shabby outfit verborgen ging, dus dat maakte een hoop goed.
‘Ga je mee?’ vroeg ik hem op nonchalante toon, zonder mezelf voor te stellen.
Hij knikte timide en kwispelde als een puppy zo blij.

We zaten samen bij mij thuis op de bank. Niet veel gespreksstof. Logisch, we waren praktisch vreemden voor elkaar. Het viel me op dat hij niet lekker rook. Hij stonk ook niet, hij rook naar niks. Dat het me op viel, zei genoeg. Dan maar dat roeierslijf te voorschijn toveren. Ik stelde voor om naar bed te gaan. Natuurlijk stemde hij in. Hij zag eruit alsof hij ontmaagd ging worden. Ik negeerde zijn glunderende kop en trok zijn kleren uit. Piemelinspectie. Wat? Half zacht? Hij keek me vol verwachting en trots aan. Moet je hier nu trots op zijn? Ik probeerde toch naar hem te glimlachen. Bemoedigend knikkend. Iedere man had het als denigrerend ervaren, maar hij niet. Hij bleef glunderen. Ik zuchtte inwendig. Weer een hoop werk op de hals gehaald. Maar op onverklaarbare wijze zette ik moedig door.

De seks was niks. Zijn piemel vond ik te kort en te dik, ik was de wat langere dunnere gewend, en schoot er de hele tijd uit. Geen geile standjes dus vanavond, dat bleek technisch onmogelijk. Hij stuntelde en kwam, te vroeg natuurlijk. Ik nam niet eens de moeite om te faken. Hij probeerde het nog met wat handwerk goed te maken, maar het mocht niet baten. Het maakte niet uit, hij was toch wel in de wolken. Bij de gratie Gods, mocht hij in mijn bed overnachten. Opdat het maar snel morgen mocht worden.

Zo was het dat ik hem onlangs weer tegenkwam. Hij reageerde verrukt toen ik voor deze ene keer besloot terug te praten.
‘Zullen we nog een keer afspreken?’
‘Beter van niet…’
‘Maar ik ben beter geworden in bed.’
Beter of minder slecht, vroeg ik me af. Ik besloot ‘off line’ te gaan.