Het werd me al gauw duidelijk dat ik niet het type ben dat in de wieg is gelegd voor een ‘one night stand’. Niet omdat ik daar te behouden voor ben, maar omdat de ‘eerste keer’ nou niet iets was om met veel plezier aan terug te denken. Waarom ik er dan toch aan terug denk? Omdat ik de persoon in kwestie onlangs tijdens het chatten tegen het digitale lijf liep. Het begon zoals het eindigde. Tijdens een chatsessie, een aantal jaren geleden. Onschuldig, maar zoals vele anonieme chatsessies was het in beginsel spannend. Spannender werd het toen hij me een foto van zichzelf mailde. In pak. Hij was een jaar jonger, maar wilde op deze manier laten zien dat hij een heuse man was. Hij viel niet tegen, eerder mee. Daarbij voelde ik me gevleid omdat hij me overduidelijk aanbad. Ik was ondanks anoniem, wel eerlijk. Hij stuurde aan op een ontmoeting. Gelukkig woonde hij niet om de hoek; hij studeerde in Groningen en ik woonde in Den Haag. We sloegen de koetjes en kalfjes over en besloten meteen over te gaan tot het afspreken van een seksdate. Daarbij maakten we een duidelijke afspraak; Mocht een van ons de ander niet zien zitten, zouden we gewoon weglopen. We spraken af op Den Haag CS.

Die zondag liep ik naar het bewuste spoor. Zijn trein was net aangekomen. Ik herkende hem gelijk toen hij kwam aanlopen. Een echt studentje. Minus het pak. Hij kwam net van een roeiwedstrijd in Delft. Dat was te zien, want hij was niet echt ‘dressed to impress’, wat me wel tegenviel. Hij zag er niet uit om op te vreten, zijn hoofd was vrij doorsnee, maar ik wist dat er een goed lichaam onder die shabby outfit verborgen ging, dus dat maakte een hoop goed.
‘Ga je mee?’ vroeg ik hem op nonchalante toon, zonder mezelf voor te stellen.
Hij knikte timide en kwispelde als een puppy zo blij.

We zaten samen bij mij thuis op de bank. Niet veel gespreksstof. Logisch, we waren praktisch vreemden voor elkaar. Het viel me op dat hij niet lekker rook. Hij stonk ook niet, hij rook naar niks. Dat het me op viel, zei genoeg. Dan maar dat roeierslijf te voorschijn toveren. Ik stelde voor om naar bed te gaan. Natuurlijk stemde hij in. Hij zag eruit alsof hij ontmaagd ging worden. Ik negeerde zijn glunderende kop en trok zijn kleren uit. Piemelinspectie. Wat? Half zacht? Hij keek me vol verwachting en trots aan. Moet je hier nu trots op zijn? Ik probeerde toch naar hem te glimlachen. Bemoedigend knikkend. Iedere man had het als denigrerend ervaren, maar hij niet. Hij bleef glunderen. Ik zuchtte inwendig. Weer een hoop werk op de hals gehaald. Maar op onverklaarbare wijze zette ik moedig door.

De seks was niks. Zijn piemel vond ik te kort en te dik, ik was de wat langere dunnere gewend, en schoot er de hele tijd uit. Geen geile standjes dus vanavond, dat bleek technisch onmogelijk. Hij stuntelde en kwam, te vroeg natuurlijk. Ik nam niet eens de moeite om te faken. Hij probeerde het nog met wat handwerk goed te maken, maar het mocht niet baten. Het maakte niet uit, hij was toch wel in de wolken. Bij de gratie Gods, mocht hij in mijn bed overnachten. Opdat het maar snel morgen mocht worden.

Zo was het dat ik hem onlangs weer tegenkwam. Hij reageerde verrukt toen ik voor deze ene keer besloot terug te praten.
‘Zullen we nog een keer afspreken?’
‘Beter van niet…’
‘Maar ik ben beter geworden in bed.’
Beter of minder slecht, vroeg ik me af. Ik besloot ‘off line’ te gaan.

Categorieën: Mannen & Vrouwen

13 reacties

Mosje · 12 maart 2006 op 14:24

Je moet natuurlijk ook niet daten met de persoon met wie je zo spannend chat. Gewoon virtueel klaarkomen dus. Zal ik je e-mailen hoe dat gaat?
😀 😛

Dees · 12 maart 2006 op 14:34

Blijkbaar ben je een heel goed type voor de one-night stand. Je hebt de tweede immers geweigerd?

Anne · 12 maart 2006 op 15:20

Geachte mejuffrouw Sanne,
Graag zou ik u willen verzoeken om ons wat meer van dit soort blote billenstukjes op te sturen. Vooral over de piemelinspecties zouden wij wel vaker wat nadere informatie willen krijgen. De piemel als zodanig is namelijk over het algemeen een tamelijk onderbelicht…eh…stukje man, waarover het toch heel aardig bomen is.
Met vriendelijke groeten,
Anne

KawaSutra · 12 maart 2006 op 15:31

Goed geschreven, prima opbouw, maar het einde vind ik een beetje een afknapper. 😀

Mup · 12 maart 2006 op 16:13

Volgens mij, maar ik ben een leek, op dit gebied, kun je na een keer toch niet al zeggen dat het neits was. Dus dat wordt eigenlijk nog een keer proberen, en er weer over schrijven:-)

(Maar doe je wel voorzichtig)

Groet (ma)-Mup.

DriekOplopers · 12 maart 2006 op 17:43

Je schreef : “Het werd me al gauw duidelijk dat ik niet het type ben dat in de wieg is gelegd voor een ‘one night stand’.”

In de WIEG gelegd? Maar een wieg is daar toch veel te klein voor?

Voor een one night stand wordt men in een BED gelegd 😀

Met vriendelijke groet,

Driek Bedlopers

Troy · 12 maart 2006 op 18:06

Ten eerste waardeer ik de manier hoe je zo open over alles schrijft. Het komt heel natuurlijk over en daarnaast heb je ook nog eens een prettige schrijfstijl. Je kiest niet voor de veilige wegen zogezegd. Aan de andere kant ben je hartstikke anoniem, dus in die zin nog steeds redelijk “veilig”, hoewel ik niet denk dat dat jou iets kan schelen.

Wat heb je nu geleerd?

Volgende keer even vragen wat voor luchtje iemand gebruikt (en of diegene uberhaupt wel een luchtje gebruikt) en toch maar even naar de potentie en lengte/dikte van het lid vragen. Wie weet komt het dan alsnog goed.

En natuurlijk wil ik daar dan graag een column over lezen.

Chantal · 12 maart 2006 op 19:17

[quote]Ik besloot ‘off line’ te gaan. [/quote] Gelijk blokkeren die hap hihi! Leuke column! 🙂

sally · 12 maart 2006 op 20:20

[quote]Zijn piemel vond ik te kort en te dik,[/quote]
Heleen van Rooyen schrijft in haar laatste boek ook al over de pech steeds zo eentje te treffen.
(Waardeloos boek trouwens; ben halverwege gestopt)

Grappig geschreven. Een beetje sex doet het altijd wel goed.

Ma3anne · 13 maart 2006 op 09:03

Komisch beschreven.:-D
Heerlijk toch, dat je met een druk op de knop zo’n persoon uit je leven kunt laten verdwijnen. Hard, maar ook wel een mogelijkheid waar je zo af en toe gebruik van moet mogen maken.

Shitonya · 13 maart 2006 op 17:01

Teveel arrogantie, te simpel, einde is niets, onderwerp spreekt me niet aan, totaal niet grappig

Li · 13 maart 2006 op 21:55

Hartstikke leuke column Sanne!

Li

senahponex · 13 maart 2006 op 23:02

Lekker om te lezen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder