Een literair avondje

Ik doe het niet meer. Mijn stukjes voorlezen op obscure literaire avondjes. Telkens ga ik erheen met hoge verwachtingen en een doos boekjes waar het uitzinnige publiek straks voor in de rij gaat staan.
Maar telkens keer ik bitter teleurgesteld huiswaarts. Niet meer dan anderhalve man en een binnenwaaiende paardenkop hebben de moeite genomen om zich op deze regenachtige avond aan de letteren te komen laven. De man van de organisatie blijft met een bezweet voorhoofd tot ver na de aangekondigde aanvangstijd naar de deur staren in de hoop dat er nog een volle bus met liefhebbers onderweg met oponthoud in de file heeft gestaan. In het vooruitzicht van een meer dan matige omzet kruipen de snorpunten van de uitbater achter de bar steeds verder naar omlaag.
Er staan kaarsjes doelloos te flakkeren op lege tafeltjes, de techniek doet voor de zoveelste keer een soundcheck, er valt met luid geraas een microfoon op de grond. Buiten rijden gebogen fietsers zonder achterlicht de voorstelling voorbij. We zijn met evenveel artiesten als publiek, dat ook nog eens bestaat uit hun familie en vrienden.
We worden welkom geheten door de komiek van dienst, die aankondigt dat het optreden van de singer songwriter niet doorgaat omdat die de datum vergeten is
‘Maar we moeten beginnen’, zegt hij, er is niets aan te doen.
Het programma wordt geopend door een lange jongeman die onder begeleiding van lage bromtonen uit een elektronisch orgel een zwaarmoedig lied over Duitsers zingt..
Ongetwijfeld een geestige parodie, waarop is mij echter onduidelijk.
Dan doet een oudere man een gedicht waarin het woord Piep centraal staat. Vooraf deelt hij ons mee dat hij geen zin heeft om iets uit zijn vorig jaar verschenen boek voor te lezen. Dat heeft hij al veel te vaak gedaan. Een jong meisje met een hoge stem zingt vervolgens op de klanken van een ander orgeltje even ontwapenende als zwakke liedjes over de liefde.
Daarbij begeleid door een vriend die de percussie voor zijn rekening neemt door met zijn handen op een houten kist te trommelen. Ze wordt met een hol maar toegeeflijk applausje beloont.
Ik begin me ongemakkelijk te voelen en geneer me voor de plankenkoorts waarmee ik vanochtend wakker ben geworden.
Net als voor de naieviteit waarmee ik heb zitten wikken en wegen welke stukjes ik in welke volgorde voor zou lezen.
Eerst naar ‘Copy Koppie’ omdat onze printer zich niet laat installeren. Daar alles in lettertype 16 uitgeprint, twee keer doorgelezen zodat ik zonder haperen de juiste accenten zou weten te leggen, een mooi mapje opgezocht, nieuwe fietslichtjes aangeschaft , rugzak om en op tijd de deur uit. De regen in. Alles voor de kunst.
Ik begrijp echter dat ik hier net zo goed op hysterische toon en met grote ogen de tekst op de wikkel van een pindakaaspot achterstevoren had kunnen declameren om daarna zwijgend als een veelbelovende Dadaïst het café te verlaten. Maar ja, publiek is publiek en als het mijn beurt is sta ik op voor een perfecte voordracht van mijn beste stukjes, in volgorde van grappig naar melancholisch, heb ik bedacht.
Na het eerste stukje blijkt mijn tijd al om te zijn en is het pauze. Zonder ovatie verplaatst men zich onmiddellijk naar de bar, waar ik achteraan sluit met mijn consumptiebonnen.
Ik doe het niet meer, echt niet,.. zeker weten niet, ..tenminste voorlópig niet.
Tot ik weer eens word uitgenodigd en opnieuw tegen beter weten in op een slecht verlicht podium plaats zal nemen, omdat mijn ijdelheid kennelijk geen grenzen kent. Meer kan ik er niet van maken.