Een man mag niet huilen

Met kloppend hart sta ik in het ziekenhuiswinkeltje.
Wat neem je mee voor iemand die net heeft gehoord dat hij niet lang meer te leven heeft?
Vorige week was hij nog zo optimistisch. Keurig in het pak zat hij op me te wachten en
bij een kop koffie in het restaurant, keuvelden we alsof er niets aan de hand was. Ach ja, we hadden het nog wel even over de mogelijkheid dat het onderzoek negatief zou uitpakken. “Het is erop of eronder, maar we hopen er maar het beste van, zei hij met een geruststellend klopje op mijn schouder.
Zo ken ik hem, mijn grote sterke vader, die ik voor het eerst een traan zag wegpinken bij de begrafenis van mijn zusje, net twintig jaar oud.
Een man toont geen angst, een man mag niet huilen…
Ik koop een plantje voor hem, een Kaaps viooltje, met op het kaartje: Heel veel liefs van Sal.
Ik loop de ziekenhuiskamer in met Jeroen, mijn zoon van veertien, die weet dat hij opa vandaag waarschijnlijk voor het laatst zal zien.
Van de anderen heb ik gehoord dat vader zich geweldig goed houdt.
Ik kijk hem aan en op het moment dat hij ons ziet, laat hij zich opeens helemaal gaan.
De tranen stromen hem over de wangen.
Jeroen gaat op de stoel aan het voeteneind zitten, ik naast het bed, mijn hand in de zijne.
Ik vind het een eer dat ik hem mag troosten en ik ben zo blij dat ik net nu bij hem ben.
Zo zitten we een hele tijd en langzaam komt hij tot bedaren.
Op de terugweg komen bij mij de tranen.
Ik ben nog niet thuis of de telefoon gaat. Het is vader.
“Het spijt me dat ik me zo heb laten gaan waar het kind bij was,”zegt hij.
“Kom nou!”zeg ik. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat het voor een jongen echt niet schadelijk is zijn opa in zo`n situatie te zien huilen, maar hij blijft zeggen dat het hem spijt en hij eindigt het gesprek met de woorden:
“Geef het mannetje maar vijfentwintig gulden van mij. Oké?”
Even ben ik sprakeloos. Dan schud ik glimlachend mijn hoofd.
Dit is vader op en top: een man mag niet huilen, ook al is het zijn laatste dag…