Een mens raakt beschadigd

Carla staat bij het aanrecht. Ik lees de krant in de kamer. Als ik er overheen kijk zie ik haar vanop de rug. Ze is zo lief he.

Sommige jaren van ons leven zijn niet in onze kouwe kleren gaan zitten. Het ergste wat ouders kan overkomen is het verliezen van een kind. Ik weet dat, omdat ons dat ook overkomen is. Niet alleen het verlies is erg, maar veelal de reacties van mensen, die even niet op school geleerd hebben hoe zij ermee om moeten/kunnen gaan. Het huilen staat je op dat moment niet nader dan het lachen, nee, het huilen is bijna een dagelijkse bezigheid en wees nou eerlijk, wie wil nu graag dat een ander huilt. We gaan er met z’n allen tegenaan, om dat zo snel mogelijk te laten ophouden.
Wie heeft het op school geleerd, om met een verdrietig mens om te gaan? Niemand toch. Je merkt, dat je gemeden wordt en dat is misschien ook wel het gemakkelijkst. Je kunt ook geen opmerking maken van: “Kop op, er is erger,” want ik zou op zo’n moment echt niets op kunnen noemen. Het jammerlijke van dit soort dingen schuilt in het feit, dat je het dan maar gaat zitten te verdringen. Om een goeie mop kun je steeds weer lachen, als je hem niet te veel herhaalt. Ik denk, dat je verdriet ook steeds erg blijft vinden, als je het in het begin niet steeds weer in gedachte herhaalt. Om maar in de trent van de mop te blijven, de lol moet er een beetje af gaan, door het vooral in het begin voor jezelf steeds weer in gedachte te nemen. Voor mijzelf heb ik momenten gekozen waarop ik iemand anders niet ging zitten ergeren. In de auto bijvoorbeeld. Met het tweede vioolconcert van Bruch erbij. Die muziek heeft me al door menig jankuurtje gesleurd. Dat is zo mooi en dat snijdt al door je ziel als je nog nooit wat in het leven hebt meegemaakt.
Pas later ga je het een plekje geven in je ziel. Die is dan beschadigd en zal nooit meer dezelfde worden.
Dat hoeft ook niet. Een mens mag beschadigd zijn. Sterker nog een mens raakt altijd beschadigd al naar gelang zijn leven vordert. Kijk alleen maar naar zijn rimpels. Niks mis mee. Vele mensen zeggen dan:” Ik ben door dit soort dingen sterker geworden.”
Flauwe kul. Je wordt niet sterker van intens verdriet. Misschien word je wat nederiger. Je weet tenslotte wat je kan overkomen en dat een defecte geijser ook niet het ergste probleem van de wereld is.
Zo hebben wij een prachtig landhuis kunnen kopen, maar ik beschouw het niet als ons bezit. Nee ik mag het een tijdje beheren. Op mijn werk vraagt soms iemand hoelang ik nog moet. Van dat soort opmerkingen schrik ik altijd een beetje. Hoelang mag ik nog.
Ik weet nog goed dat Carla suikerziekte kreeg, maar de diagnose nog niet gesteld was. Ze verloor in twee maanden tijd 35 kilo. Ik dacht echt dat het met haar gebeurd was en dan is vergankelijkheid maar al te goed voelbaar. Ik heb gemerkt dat je “gelukkig zijn” kunt leren. Je moet een beetje je omgeving afspeuren en vooral niet denken dat er morgen prachtige dingen gaan gebeuren. Je leeft nu en daar moet je het gewoon mee doen. Ik heb geleerd dat geluk vlak om je heen is. De zon die schijnt, zwaluwen die over de akkers scheren en het mooiste van alles is dat wij het met z’n tweeën nog altijd van elkaar houden.

Carla staat bij het aanrecht. Ik lees de krant in de kamer. Als ik er overheen kijk zie ik haar vanop de rug. Ze is zo lief he.