Een nieuw begin

Hoe dichter we Arnhem naderen, hoe stiller mijn moeder wordt. Ik kan haar blik net niet zien omdat ik achter in de auto zit. Ik weet wel hoe ze zich voelt. Het is een rare dag vandaag. Net ratelde ze nog over mijn was, dat het haar ook wel werk zou schelen, maar ik toch altijd langs kon komen, dat ik niet te laat naar bed moet omdat mijn bus ’s morgens zo vroeg vertrekt en dat ik het beste het fruit bij Lidl kan halen, die zijn eens als beste getest en zo goedkoop… Afslag Arnhem, bij de stoplichten rechts, volgende stoplichten rechts, dan links aanhouden en tweede links… We kennen de weg. Familie woont vlakbij, een kleine geruststelling, ook voor mij. Tweede rechts, derde straat links, dan weer rechts… tuur door het raam naar de straat en aan het einde van de straat staat ‘mijn’ flat.

Auto parkeren, auto uitpakken, deur van het slot. Zo gezegd, zo gedaan? Ik rammel met mijn sleutelbos, welke was het ook alweer? Drie maal is scheepsrecht, de deur gaat open. Ik glimlach richting de auto, maar mijn moeder en haar man zijn niet in de stemming. Ze volgen mijn gestuntel niet en pakken de laatste vuilniszak, waarschijnlijk met mijn dekbed en kussens, uit de auto.

Na twee keer op en neer lopen staan alle spullen op mijn kamer.
Ik kijk met gemengde gevoelens toe hoe mijn moeder en haar man mijn spullen neer zetten in mijn nieuwe kamer.

Mijn stiefvader -een naar woord, maar vader alleen gaat te ver- zet mijn IKEA-kastje in elkaar. Iets wat hem goed afgaat, al volgt hij niet altijd de handleiding. Hij weet vaak hoe het beter kan.
Mijn moeder doet een poging tot inrichten terwijl ze haar tranen negeert, zelfs er doorheen lacht, maar mij ontgaan haar tranen niet. We zijn altijd close geweest, doen alles samen, of deden. Voor ons beiden een nieuw begin, elkaar een beetje los te laten, mijn eigen leventje opbouwen.

Ik schenk nog wat fris voor ze in. Hun planning laat het niet toe nog wat langer te blijven, vanavond een verjaardag, ze moeten nog koken… Ik knuffel ze, kus ze, zeg dat alles goed komt en ik ze dinsdag alweer zie. Dat weten ze ook wel, maar toch, haar kleine meisje, ze weet nog zo goed toen ik … Tranen. We lopen met z’n drieen richting mijn voordeur. Ik zal ze vanavond bellen, zeggen dat het goed gaat en ik zin heb in morgen. Ik zeg dat ik het laat weten als ik in de bus zit en hoe mijn eerste dag ging.

Een laatste knuffel en een kus. “Nu gaan we echt”, zucht mijn moeder. We zwaaien. Ze lopen de gang af richting het trappenhuis. Ik roep nog “Daaag!” en lach.
Natuurlijk ga ik ze missen.

Een nieuw begin. Arnhem, hier ben ik!