Een ontstoken zenuw (3)

De reden dat ik aan een column over deze kiespijn begonnen ben is eigenlijk ook nog wel een aardige. Toen ik voor de behandeling van de opspelige zenuw bij de tandarts kwam, had hij juist een nieuwe praktijk betrokken. Met spiksplinternieuwe apparatuur, waar hij volgens mij zelf ook nog niet helemaal mee was uitgespeeld. Terwijl ik zo zat te wachten tot aan het moment dat de verdoving ging werken, raakten we aan de praat, en ik zei op een gegeven moment ach, wie weet schrijf ik hier ook wel een verhaaltje over. Ik zei dat ik stukjes voor bladen schrijf, en voor diverse websites, betaald en onbetaald.

Bij die nieuwe apparatuur zat ook een voor de patiënt goed zichtbaar LCD-scherm. Deze hing boven mijn hoofd in de behandelstoel, en op het moment dat ik ging zitten waren er een paar röntgenfoto’s op zichtbaar. Toen ik dat van die stukjes zei, vroeg hij waar mijn internetsite dan wel te vinden was, en verdomd, zat ik daar ineens in de tandartsstoel te wachten met zowaar mijn eigen website voor mijn neus. Ik zei nog zoiets van dat dat wel een vertrouwd gevoel gaf. En ik beloofde: als ik hier inderdaad iets over schrijf dan stuur ik je dat wel toe. Ik dacht ‘dat schrijven doe ik toch niet’. Toen ik thuis was, kreeg ik echter ineens een geweldige aanval van inspiratie, en toen ik eenmaal bezig was rolde dit hele verhaal, althans de eerste twee delen, en dus een gedeelte van deze derde, er zo in een keer uit. Het eerste deel heb ik meteen al daadwerkelijk naar de tandarts opgestuurd. Dat vonden ze, hijzelf en zijn assistente erg amusant. Het verhaal van deel twee heb ik ze een week later grotendeels mondeling verteld. Beiden volgens mij niet het type om zoiets op de werkvloer te laten gebeuren, hoorden het verhaal met een mengeling van verbazing en vermaak aan.

Ik moet wel zeggen dat ik tegenwoordig nauwelijks meer bang ben voor het naar de tandarts gaan. Daar sta ik zelf nog wel het meest van te kijken, maar het is echt waar. Hooguit een seconde of dertig voor ie met behandelen begint krijg ik wel wat rare kriebels, maar het is niets vergeleken met vroeger, toen de angst haast nog erger was dan de ergste kiespijn. Ik geloof dat ik het al eens eerder geschreven heb, maar vroeger was inderdaad mijn grootste wens dat ik nog eens in alle oprechtheid een afspraak met de tandarts zou kunnen vergeten. Dat heb ik tegenwoordig heel gewoon bereikt. Wat natuurlijk meehelpt is dat ik het ook wel een stuk drukker gekregen heb, maar ik sluit dus niet uit dat als ik het niet in m’n agenda genoteerd heb, ik het gewoon eerlijk over het hoofd zou zien…

Wat verder heel opvallend was, dat was hoe mijn twee katten door hadden dat er wat met mij was. Ik was met mijn ontstoken kies een half jaar geleden tussen twee tandartsbezoeken door nog een half uurtje op kantoor thuis om een tekst te corrigeren. Onrustig zaten ze aan de deur te krabben, en zowel toen ik binnenkwam als toen ik wegging keken ze me alletwee met van die verschrikte grote ogen aan. Nee, die twee maak je niets wijs. Later, toen mijn mond nog stijf was van de verdoving hadden ze het helemaal niet meer, het leek haast of ze bezorgd waren over mij. (copyright John Piek)