De advocaat strooit een laag hagelslag op zijn boterham en likt de koffiesnor van zijn bovenlip. De knal waarmee zijn dochter vijf minuten geleden de deur dicht smeet dreunt nog na in zijn oren. De discussie over het vanavond na het feestje alleen naar huis fietsen heeft ze verloren. Met al die gevaarlijke gekken van tegenwoordig staan hij en zijn vrouw dat in geen geval toe. Hij kijkt op zijn horloge. Er is nog tijd voor een kopje Senseo en dan moet hij naar de rechtbank.
Vandaag staat er een zaak op de rol die in het hele land voor beroering heeft gezorgd. Er wordt uitspraak gedaan in de zaak waarin tegen zijn cliënt een lange gevangenisstraf en tbs is geëist. Zijn cliënt heeft een jonge vrouw op weerzinwekkende wijze van het leven beroofd. Hij is van mening dat zijn cliënt minder straf moet krijgen, omdat er een vormfout gemaakt is. Hopelijk is de rechter daar ook van overtuigd en kan hij zijn cliënt straks goed nieuws vertellen.
Aan het begin van de nacht ligt hij in het donker de dag te overdenken. Het is niet gelukt er nog iets uit te halen voor zijn cliënt. Er stopt een auto voor het huis. Een portier wordt geopend en hij hoort de stem van zijn dochter die afscheid neemt. Het portier slaat dicht. De moeder van haar vriendin heeft haar veilig thuisgebracht. Hij draait zich om en valt in slaap.
5 reacties
Lianne · 18 juli 2018 op 10:00
Mooi portretje, in het klein een situatie neergezet, waarvan veel mensen zich afvragen hoe dat werkt.
Naar mijn idee mist het wel de emoties. Ik begrijp wat je wilt zeggen, maar ik voel nergens de emoties van de advocaat. Daardoor voelt het wat droog voor mij.
Marieke · 18 juli 2018 op 15:40
Nu ik zo lees dat het voor jou droog aanvoelt doordat je de emoties van de advocaat niet voelt, komt in mij op dat het voor zijn vak noodzakelijk is de emoties uit te schakelen. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat je ook voor iemand die iets afschuwelijks aanricht wilt blijven toetsen of er recht gesproken wordt. Misschien maakt mijn subjectiviteit het lastig om de advocaat objectief als mens van vlees en bloed te zien en is het daardoor eenzijdig en/of emotieloos geworden.
Nummer 22 · 18 juli 2018 op 14:50
Mooi, maar het een rechter spreekt niet over goed of slecht nieuws. Lees even jouw zin na. Ben het eens met Arta. Wat voelt de vader?
Maar ga door met schrijven en delen..
Marieke · 18 juli 2018 op 15:45
Soms lijkt het alsof een advocaat iemand er zo goed mogelijk vanaf wil laten komen en vergeet ik door mijn afschuw voor een gebeurtenis dat een advocaat zo niet in een zaak staat. Zoals ik in bovenstaande reactie al schreef: de subjectiviteit wint het van de objectiviteit.
Mien · 8 september 2018 op 00:04
A day in the life. Daar deed het me aan denken. De kille advocatuur, rechtmatigheid, vleugjes zorg. Mooi gebundeld. Niets meer, niets minder. Soms weet of besef je pas achteraf wat je geschreven hebt. Dat zijn juist de fijne stukjes. Ga zo door. Je schrijft goed.