Een openingszin te laat

Daar sta je dan. Heb al een tijdje naar je staan staren, met moeite zocht ik oogcontact, tot we het hadden, dan keek ik schichtig weg. Het waren mijn dronken vrienden ook niet ontgaan dat ik mijn ogen alleen nog maar jouw kant op kon houden. Een avondje stappen in eindhoven. Na een hoop geregel zijn we dan eindelijk op weg, in de auto vliegen we zowat richting stratumseind. Eigenlijk ben ik heel moe, maar er moet even sociaal contact gemkaat worden zo in de vakantie.

Een kroeg hier, een kroeg daar, hier wat drinken en daar wat drinken. Langzaam zakken mijn oogleden dichter bij elkaar tot alleen nog een klein spleetje nodig is om mijn omgeving in de gaten te houden, en het bier wat me wordt aangereikt te zien.

Daar zijn we dan, onze laatste bestemming, zo zal blijken. De blauwe papegaai in Eindhoven.

Het is druk, veel te druk voor zo een zwoele zaterdagnacht. achter mij staan op het podium een groepje vriendinnen, gehuld in minirok dansen ze hun in laklaarsjes geperste voetjes tot ze branden en smachten naar lucht en vrijheid. Eentje van hun is wel aantrekkelijk en heeft daarnaast dat wat de rest mist, uitstraling en een gemeende vriedelijke lach. Ik maak mijn vriend, die voor een half jaar naar Irak gaat, erop attent dat dit wel een mooi exemplaar is. En zodoende wisselen we van plaats.

Nog een uurtje verstrijkt en het tempo van drankinname wordt gestaag minder.

Daar sta ik dan, ik kijk een beetje versuft voor me uit, voel me niet op mijn gemak. had namelijk niet echt de tijd gehad om me mooi te maken. Maar dan zie ik jou daar staan, ook jij kijkt een beetje eenzaam voor je uit, kan alleen je lieve gezichtje zien vanaf de afstand waarop ik me begeef. en dan doe ik iest wat ik nog nooit eerder gedaan heb. ik loop op je af. Waar ben ik mee bezig. vlak bij je in de buurt wordt ik staande gehouden door onze BoB. Hoe laat we gaan is de vraag. Geen idee weet ik hem te melden. vanaf de plek die ik nu bemachtigd heb kan ik je beter bekijken. Jij bent denk ik het mooiste meidje wat ik ooit gezien heb. een lief gezichtje, klein meisje, lief buikje wat je zichtbaar hebt gemaakt door een lekker kort truitje te dragen. Mijn ogen glijden over je lichaam en even hoor ik geen maagtrillende bas meer door mijn lichaam knallen maar voel alleen hoe jouw rondingen in mijn gedachten worden gegraveerd. Mijn ogen komen tot stilstand bij je heupen, jij draagt ook zo een minirokje. Al snel blijkt ook dat jij bij die swingende duracell konijnen hoort daar op het podium.

Door je genoeg te observeren kom ik al snel aan een hoop informatie en heb dan ook een beetje geanalyseerd wat voor persoon je bent. Je bent het zusje van een van de andere, je bvent ook nog jong denk ik, je bent spontaan en open, maar toch sta je daar alleen.

Mijn dronken kameraden duwen me richting jou, hoe harder ze duwen, des te harder duwen ze me eigenlijk weg. Ik ga twijfelen.. ik ga stotteren… wat moet ik je vertellen, wat moet ik je vragen, hoe kan ik je benaderen zonder dat die dansende hyena’s op het podium zich ermee bemoeien. Ik wil je naam weten.. denk dat die op je ketting staat die je om je nek draagt, maar heb het lef niet om daar aandachtig genoeg naar te kijken.

Nog een biertje dan maar, ook een goed excuss want jij staat ook daar aan de bar drinken te halen. Wil je wat van me drinken? Duizend keer zeg ik het langzaam en duidelijk zonder al te veel consumptie in mijn hoofd. Aangekomen bij de bar sta je te praten met twee meiden die duidelijk een jongen gek aan het maken zijn. Ik sta nu zo dichtbij dat ik je blonde zachte haar zowat kan aanraken.

Nee ,.. biertjes halen en dan terug naar de groep, en opnieuw een opening bedenken. Jij gaat het podium op. Vreemd .. je bent heel anders dan die andere van de rokjes brigade. Je gaat op in de muziek en beweegt soepel en zwoel op de maat. Ik kijk alsog ik naar een wonder sta te kijken. jaloezie schiet door mijn lichaam als er een kerel naast je gaat dansen.

Je bent weer alleen als ik je even later weer zie staan, nog steeds sta je daar op het podium, nog steeds lopen de rillingen over mijn rug als ik aleen al denk om met je te praten, nog steeds ben jij het mooiste wat ik ooit gezien heb.

Daar kwam toen het zwarte gat en de domper op de avond. Ik weet nog goed dat ik je zag staan weer aan de bar, en linksaf zag vertrekken. richting Wc dacht ik.. maar na een half uur heb ik je nog steeds niet gezien. Im ga het porium op, maar niet om te dansen. Ik wil je nog een keer zien, misschein als ik je dan aanschouw dat ik dan alle lef bij elkaar kan rapen en mischien alleen je naam kan vragen, Alleen je naam, dat was min doel al was het maar een heel klein naampje ,.. Ik wilde hem weten.

Maar helaas ik zie je niet meer. de vriendinnen waar je bij stond zijn ook weg. en alle minirokjes die daarvoor het uitzicht verfraaide zijn ook verdwenen. De enigste die ik nog wel zie is een jongen waarmee je even gepraat hebt aan de bar.

Met een sprong kom ik los van het podium en land tussen drie meiden op de dansvloer. Drie stappen en dan ben ik bij hem. En daar heb ik dan geen problemene. mee.. ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Aan hem vraag ik of hijw ist wie je bent. Volgens hem was je jarig, kwam je hier vaker, en lieep je vast nog ergens rond.

Was je daarom zo alleen daar tussen de menigte, omdat je jarig was? kwam je er echt vaker? loop je eht nog ergens rond?

Ik weet dat je Ergens rond loopt… maar waar.

Nu zit ik weer thuis, en zal pas over velen weken weer in Eindhoven zijn… zal ik je dan nog herkennen… Ik weet dat je rondigen in mijn geheugen gegraveert zijn, en dat je lach als die van een engel is.

ik vertrouw wel op mijn hart, die zal kloppen op de maat van jouw hart als we nader komen.