Ik ben Boukje, 42 jaar en woon sinds kort, samen met mijn man Prem, in Hongarije. Dit avontuur is ontstaan vanuit onze behoefte aan een natuurlijke rustige omgeving, waar we ons met onze creatieve en spirituele ontwikkeling kunnen bezighouden. In Nederland was ik yogadocente en Prem tatoeëerder. Nu leg ik mij toe op tekenen en schrijven en de yoga doe ik lekker voor mezelf, alhoewel de dorpskinderen in de zomer graag een robbertje meedoen. Prem heeft zijn tatoo-machines na zo’n dertig jaar intensief gebruik aan de wilgen gehangen en brengt nu, naast het vele gras maaien, middels fantastisch mooie foto’s, het zigeunerleven in beeld. Dit doet hij zo vakbekwaam en liefdevol dat ik denk dat dat niet onopgemerkt zal blijven.
Als je mij een paar jaar geleden had voorspeld dat ik op het platte land in Hongarije zou gaan wonen, zou ik je voor gek hebben verklaard. Ik wist niet eens precies waar het lag en stelde me er een armoedig zootje ellende bij voor. Het ‘Oostblok’ notabene, wie wil daar nou naar toe!
Hoe het dan toch zo het geval is geworden zal ik jullie vertellen…
Zo’n tweeënhalf jaar geleden was ik voor het eerst in Hongarije. Beslist niet omdat ik dat land als ideale vakantiebestemming had gekozen, maar om een puppy op te halen. Wij hadden onze zinnen gezet op dit hondje, dus zat er niets anders op dan de rit naar Hongarije te aanvaarden. Toch was ik ook wel stiekem een beetje nieuwsgierig naar dit voor mij onbekende stukje Europa.
Zouden mijn negatieve ideeën over Hongarije kloppen?
Het was liefde op het eerste gezicht.
De woeste uitgestrekte natuur zonder licht- en lucht-vervuiling, waar wij kennelijk ongemerkt aan gewend zijn geraakt in Nederland, waren voor mij een openbaring. De pittoreske huisjes waarvan het Anton Piek gehalte je een gevoel van vervlogen tijden bezorgt, een stralende zon, een wijde hemel en overal waar je kijkt bloemen! Zó had ik me het Oostblok hélemaal niet voorgesteld, dus weg al mijn vooringenomen ideeën.
Eenmaal terug in Nederland begon het fantaseren; misschien kunnen we in Hongarije een huisje kopen… Wij hebben altijd veel gereisd, hier en daar een poosje blijven plakken, maar nooit echt lang op een plek. Ik was er zo langzamerhand wel aan toe om te settelen. Een al lang vervlogen droom, het bezitten van een eigen huisje met een flinke tuin in een landelijke omgeving, kwam weer tot leven. In Hongarije zijn de huizen nog zéér betaalbaar, dus de mogelijkheid diende zich aan.
In januari 2010 hebben we de koe bij de hoorns gevat. Na een paar afspraken met makelaars te hebben gemaakt, tuffen we wéér richting Hongarije. Het winterse landschap is sprookjesachtig mooi. De witte rookpluimpjes die uit alle schoorstenen komen, kringelen omhoog een wijde heldere sterrenhemel in. Zó romantisch. Wat mij ook diep raakt
is de stilte, zó een stilte kun je niet beschrijven, ze is als het ware oorverdovend.
We vonden al snel een leuk huis en hebben het direct gekocht.
En zo is het gekomen dat we begin maart 2010 neerstreken in het ooievaars-dorpje Drávatamási. Dit ligt in het zuidwesten van Hongarije aan de rivier de Drava, op de grens met Kroatië. Het leven is hier langzaam en heerlijk. De tijd heeft hier, lijkt het, een grotere inhoudsmaat. Er is altijd ruimte voor een babbeltje en een grapje. Wat vandaag niet lukt komt morgen wel. Als je je die landelijke ontspanning eenmaal eigen hebt gemaakt wil je echt niet anders meer…
Inmiddels wonen wij hier nu tien maanden. We hebben hard gewerkt en zijn zelfs al wéér een keer verhuisd, slechts een paar huizen verderop, maar toch… Dit plekje voelt nu helemaal als thuis, de dorpsbewoners hebben ons in het hart gesloten. Prem tafeltennist met de burgemeester in de kroeg en ouwehoert heel wat af in zijn gebrekkig Hongaars. Dat lukt vaak wonderlijk goed omdat de mensen hier nog veel meer vanuit hun ‘hart’ spreken. Ze zijn vaak zo kinderlijk open en onschuldig, dat ik met een gevoel van opluchting ook mijn eigen westerse ‘masker’ durf te laten zakken.
Dit artikeltje is natuurlijk veel te kort om ál onze belevenissen te beschrijven. Daarom heb ik een weblog waarop meer is te lezen. Onze avonturen met de zigeunerfamilies en de soms hilarische situaties, die automatisch ontstaan door onze onbekendheid met de Hongaarse cultuur… Dit alles aangevuld met veel foto’s en tekeningen. Voor iedereen die geïnteresseerd is in, Hongarije, zigeuners of fotografie van harte aanbevolen!
www.spirituele-reiziger.nl
11 reacties
sylvia1 · 21 januari 2011 op 06:44
Nou Boukje, je hebt je onze kritiek over het ontbreken van achtergrondinfo en het blogachtige karakter van je columns wel ter harte genomen. Hier op cx wordt vaak afkeurend gereageerd op het plaatsen van links naar eigen blogs, maar ik moet zeggen dat ik daar zelf in deze context niet over val.
Klinkt spannend, jullie nieuwe bestaan in Hongarije! Zeker stof voor columns…
Mien · 21 januari 2011 op 09:19
.
[b][u][url=http://www.youtube.com/watch?v=cU1zVq3E_D8]”Von der Pusta wird ich träumen”[/url][/u][/b] zong Zarah Leander.
Jij maakt het waar.
Onderhoudende column en verder eens met Arta qua blogstijl.
Mien Zigeunermusik
trawant · 21 januari 2011 op 11:41
Een mooie en heldere introductie als ouverture
voor veel spannende zigeunerverhalen..
Leuk en informatief blog ook..!
Boukje · 21 januari 2011 op 16:40
Dank jullie wel, eindelijk eens een stukje dat door de beugel kan.
Ik had het geschreven voor de werledradio, die hebben een ‘expat aan het woord’ afdeling op hun website.
De vermelding van mijn weblog heeft de redactie van cx erbij gezet.
Ook wel logisch, gezien het einde van mijn stukje.
Groetjes Boukje 😮
Dees · 22 januari 2011 op 12:34
Toch kun je ook dezelfde informatie verstrekken zonder te bloggen. Het is toch echt een andere manier van schrijven, columns / verhalen enerzijds en blogs anderzijds.
Maar vind het voor deze keer wel leuk om te lezen en heb al wat mooie foto’s gezien op het blog, dus dat is ook leuk…
Boukje · 22 januari 2011 op 14:47
Kun je me uitleggen wat je daar precies mee bedoelt.
Blogachtig of colunm achtig…
Ik zou het graag willen begrijpen!
Wie helpt?
Boukje.
Dees · 22 januari 2011 op 16:00
Door al te rechtstreekse zinnen en door elementen als jezelf voorstellen, je man voorstellen, je oproep tot het lezen van etc is dit een blog. Als je een column of een verhaal schrijft draait het om het uitvergroten van, het op de hak nemen van iets. Of het overbrengen van een uniek gevoel, een sfeer. Nu draait het heel nadrukkelijk om jouw leven, of jouw beleven een op een. Jij bent in dit stukje aanweziger als persoon dan de gebeurtenissen als gebeurtenissen. In een verhaal of column ben je meer aanwezig als ogen of als stem, als zintuiglijke overdrager dan als persoon.
Verder kan ik me voorstellen dat een klein element uit dit blog al verwerkt zou kunnen worden tot een column. Ik denk daarbij aan het moment dat je yoga beoefent en er in ene achterkomt dat de kinderen met je meedoen. Ik denk aan die ene zigeuner die een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Ik denk aan de bijzondere sfeer van daar, de geuren, de kleuren, de eenzaamheid en het plezier daarvan. of een keer niet. Ik denk aan tatoeages in het hart en aan witte rookpluimpjes die de stilte omcirkelen. Van opsomming naar sfeer… Kun je hier iets mee? Want er zijn schitterende elementen die zich heel goed lenen voor meer dan het zijn van een onderdeel in de opsomming…
Boukje · 22 januari 2011 op 16:42
Heeeeel erg bedankt, hier kan ik wel wat mee.
😀
Harrie · 24 januari 2011 op 09:15
Heel mooi Hongarije. Heb er nog ooit een tijdje in een yurt gewoond. Was wel koud. Dat waren nog eens tijden. Met puskas en zsa zsa.
Boukje · 24 januari 2011 op 14:59
Wij wonen ook in een yurt!
Ha, ha, dat is toevallig. :wave:
pally · 24 januari 2011 op 16:50
Kijk Boukje, nu begrijp ik de context van je columns veel beter. Al had het zeker minder uitleggerig en rechtstreeks gekund. Maar dat heeft Dees je al geweldig duidelijk uitgelegd.
Een uitleg waar meer mensen iets aan kunnen hebben.
inclusief mezelf,
Ik ga zeker kijken via de link. Al haat ik op zich links in columns.Ze sleuren me naar binnen, waar ik alleen even door het raam wil kijken… 🙁 groet van Pally