Een vermolmd huis

Dagelijks schrijdt de aftakeling voort. Wanneer het duidelijk begon te worden dat dit goddelijke huis waarin ik woon, sporen van aftakeling begon te vertonen weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik jaren geleden in een oud huis naar verroeste verwarmingsbuizen zat te staren en daar de link kon leggen met mijn eigen aan verval onderhevige en stramme lijf. Wat begon met een enkel klein roestplekje dat nog gemakkelijk verbloemd, weggepoetst of genegeerd kon worden, is langzamerhand en bijna ongemerkt voortgeschreden tot meerdere grote plekken. Ze hebben zich stiekem en ongemerkt uitgebreid. Het grote moment van ontluistering vindt meestal plaats in een paskamer waar de spiegel ongegeneerd uitzicht biedt op een lijf dat genadeloos in verval is. De onverbiddelijke spiegel is kwaadaardig. Vetkwabben blijken zich opgehoopt te hebben op plaatsen waar ze niet horen; kwabben die zich bovendien ontwikkelen tot kwabben met lillend vet. Lillend vet is vet dat onafhankelijk van je lijf bewegen gaat, wat niet alleen slordig, maar totaal overbodig is. Lillend vet zou daarom verboden moeten worden.

En rimpels. Rimpels verschijnen op plaatsen die mijn stoutste fantasieën te boven gaan. De rimpels boven mijn knieën zijn mijn ergste doorn in mijn oog. Wie had ooit kunnen denken dat mijn mooie, zachte knieën, zo schitterend tussen mijn slanke benen geplaatst, ooit getroffen zouden worden door rimpels? Een compliment wat ik ooit gekregen heb, heb ik dan ook zorgvuldig bewaard. Iemand vergeleek mij ooit met Astrid Joosten. Astrid Joosten mocht dan wel een mooie vrouw zijn, met een paar prachtige benen, maar mijn knieën had ze niet. De puntige knieën van Joosten bedorven toch maar mooi het totaalbeeld. Nee, dan mijn knieën: mooi rond en in perfecte harmonie met mijn superslanke en mannenogen trekkende benen! Daar kon een Astrid Joosten zelfs niet tegenop. Ik ben degene die mij dit compliment gaf eeuwig dankbaar. Want hier kan ik de rest van mijn leven mee vooruit. Niet met mijn knieën. Die hebben hun mooiste tijd gehad dankzij de rimpels die me god beware me, zelfs daar optreden. En het vet, ja, er treedt zelfs vet op rond mijn knieën.
Net zo hinderlijk vind ik de rimpels naast mijn oren. Hangende rimpels zijn dat, zodat je maar heel goed met je neus op de feiten gedrukt wordt dat de zwaartekracht zich voor altijd in je gezicht aan het groeven is.

Wat mij rest zijn de herinneringen aan complimenten die mij soms op de meest onverwachte momenten overkwamen. Zoals die zomer waarin de wind mijn rokje nogal flink liet opwaaien. Ik probeerde het uit alle macht naar beneden te strijken. Tot die man langs kwam in zijn auto, die fanatiek het raampje naar beneden draaide en riep: “Laat waaien, laat waaien!”