Dit zijn mijn ogen niet. Ik ben mijn ogen kwijt. Al anderhalve week.
Weg zijn ze. Weg.
Als ik in de spiegel kijk zie ik de ogen van een vreemde. Dit zijn mijn ogen niet. Nee, mijn ogen zijn verdwenen. En wie die vrouw is die mij aanstaart met die koele vermoeide blik ontgaat mij. Ik weet niet meer hoe het zit, maar deze ogen en deze vrouw zijn mij vreemd.
Als ik het in mijn kennissenkring goed beluister, heeft bijna elke zichzelf respecterende onafhankelijke vrouw tegenwoordig haar eigen klusjesman. De meeste verhalen over klussende vreemdelingen zijn, op een enkele na, positief. Zo circuleren er opgetogen verhalen over Polen, die zich voor 10 euro in het zweet werken en het hele huis opknappen. Nou, daar heb ik wel oren naar.
“U laat uw kinderen ook maar gewoon zitten, hè”, bijt een vrouw mij onverhoeds toe. Ze staat zelf op om een oudere vrouw een zitplaats te bieden in de meer dan volle bus.
Met een welluidende stem laat de oudere, gebruinde heer in de trein voortdurend van zich horen. In zijn jonge jaren moet hij een mooie man geweest zijn schat ik. Iemand die wist dat hij mooi was. Maar zijn rimpels en rooddooraderde ogen tonen het verval onder zijn goedverzorgde uiterlijk. En ondanks of juist door zijn superverzorgde uiterlijk en kleding, druipt de ranzigheid van hem af. Het spreekt uit zijn ogen, de manier van kijken en praten.
