Verloren ogen

Dit zijn mijn ogen niet. Ik ben mijn ogen kwijt. Al anderhalve week.
Weg zijn ze. Weg.

Als ik in de spiegel kijk zie ik de ogen van een vreemde. Dit zijn mijn ogen niet. Nee, mijn ogen zijn verdwenen. En wie die vrouw is die mij aanstaart met die koele vermoeide blik ontgaat mij. Ik weet niet meer hoe het zit, maar deze ogen en deze vrouw zijn mij vreemd. Pijnlijk zijn ze. Zeer pijnlijke en bloeddoorlopen ogen heb ik. En doodmoe zijn ze, doodmoe van het kijken. De eerste week wil ik alleen maar slapen, gewoon om die ogen maar dicht te kunnen doen. De wereld is te ondragelijk om naar te kijken. Dus zelfs in huis tooi ik me met een zonnebril op mijn neus. En dat helpt.

Mijn oogleden zijn het zwaarst getroffen. Waar zij eerst zwaar hingen, zijn nu plotseling oogleden zichtbaar geworden. Zeker dertig jaar niet aanschouwd. Wat een mirakel! Maar de vreemde bobbeltjes en littekens moeten nog verdwijnen.
Wat een vreemde ogen!Teruggeworpen op mezelf huil ik om mijn verloren ogen en mijn vergane jeugd.

Dit was niet wat ik verwacht had. Ik ken mezelf niet meer. Maar ik begrijp dat ik geduld moet oefenen. Geduld. En ik zie er al mooi uit volgens de deskundigen. Niet blauw, niet gezwollen. Geweldig, maar ik wil mijn ogen terug. Ik wil mezelf herkennen.

Op de fiets op weg om boodschappen te gaan doen, komt de wereld mij door mijn tranende ogen wazig tegemoet. Vaag zie ik twee bekenden die mij goddank nog blijken te herkennen. Ze roepen me hallo toe en zwaaien enthousiast.

Als ik ’s middags een telefoontje krijg van een bekende en de volgende ochtend met een vriendin spreek die hetzelfde lot ondergaan heeft, weet ik dat ik geduld moet oefenen. Ik krijg mijn ogen terug. Het kan alleen nog een paar weken duren.

Zullen jullie mijn oogopslag weer herkennen?