Waar de normen vervagen

“U laat uw kinderen ook maar gewoon zitten, hè”, bijt een vrouw mij onverhoeds toe. Ze staat zelf op om een oudere vrouw een zitplaats te bieden in de meer dan volle bus. Verbijsterd kijk ik naar de twee kinderen, die ik een minuut geleden voor het eerst gezien heb. Eén zit tegenover mij, de andere naast mij. De moeder kijkt schijnbaar ongeïnteresseerd voor zich uit. Vanuit haar ooghoeken echter kijkt ze tersluiks naar mij, als ik de bitse mevrouw antwoord geef.
“Ik zie deze kinderen voor het eerst mevrouw, dus u begrijpt dat ze niet van mij zijn.”

Gegeneerd en lacherig kijkt de vrouw, die een kapsel à la Balkenende’s moeder torst, me aan. Omdat ik in een niet al te vriendelijke bui ben laat ik er streng op volgen dat ik het beslist niet prettig vind zo aangesproken te worden. Waarna excuses volgen en mevrouw er verder het zwijgen toe doet. Ik overigens ook.

Stiekem verkneukel ik me echter over het feit, dat iemand mij blijkbaar aanziet om op mijn leeftijd nog kinderen van jonge leeftijd te hebben! Dank mevrouw, zeer veel dank!

Een paar weken later stap ik vermoeid in een overvolle bus, bomvol met kinderen en ouders die in de kerstvakantie op stap zijn geweest. Met moeite verover ik een plekje op de achterbank. Tussen twee kinderen en bijbehorende ouders in.
“Goh”, doe ik alsof ik wat voor mezelf uit mijmer. “Mijn moeder zei vroeger altijd tegen mij dat ik met mijn jonge benen gerust op kon staan voor oudere mensen. Of ze trok mij op haar schoot.”
Ik kijk eens naar rechts, waar ik in de lodderige ogen van een lichtelijk aangeschoten vader kijk.
“Tja mevrouw, de tijden zijn veranderd hè.”
“Daar lijkt het wel op”, antwoord ik en kijk eens naar moeder de vrouw en echtgenote die links van mij zit. Zij kijkt stoïcijns en tegelijkertijd vriendelijk naar mij. Maar met een air alsof ze hier niet bij hoort.

Ik doe er het zwijgen toe.

Een week later loop ik in het winkelcentrum. Ouders met kinderen die gewinkeld hebben lopen op straat te snoepen. Een kind pakt iets lekkers uit en vraagt waar hij nu de overtollige spullen zoals verpakking moet laten.
“Wat je niet nodig hebt gooi je maar op de grond”, is het achteloze antwoord van de moeder.

Weer ben ik met stomheid geslagen. Ik stam uit een andere wereld.