Jeetje, wat een vreemde man is dat. Ik zie hem gras maaien bij mijn buurman. De vreemde man is niet de buurman dat weet ik wel. Ik woon hier nog niet zo lang maar dat de vreemde man niet mijn buurman is, weet ik wel. Hij heeft ook een rare hond bij zich. Een soort monster rechtstreeks uit de hel. Een pitbull. De vreemde man ziet mij over de heg naar hem kijken en glimlacht terwijl hij het zweet uit zijn ogen veegt. De vreemde man heeft een ontbloot bovenlijf en ik zie allemaal littekens. Hij ziet mij kijken en vraagt of hij ermee door kan. Ik voel mezelf rood worden. Betrapt! De vreemde man pakt een flesje bier van een tafeltje en neemt een paar slokken. Ik zie zijn adamsappel niet eens bewegen!
Je vraagt je zeker af waarom ik de tuin van je buurman maai? Terwijl hij het vraagt neemt hij nog een slokje.
Ja, dat vraag ik me af, zeg ik om maar wat te zeggen. Hij kijkt omhoog en veegt zijn voorhoofd af.
Ja, dat vraag ik mezelf ook af.. Hij slentert naar mij toe en staat dan tegenover mij. Te lang haar, stoppels van twee dagen, uitdagende blik in zijn ogen.
FOUTE MAN!!!!!!! dendert het door mij heen. Toch heeft hij iets aparts. Iets onaantastbaars maar bovenal iets gevaarlijks. Alles wat intuïtie in mij is, schreeuwt NEEE!!!
Toch kan ik mijn blik niet van hem afhouden. Een leeftijdloze kwajongen met de ogen van 100-jarige. Hij kijkt mij strak aan zonder met zijn ogen te knipperen. Zijn volle lippen iets gekruld. Zijn littekens wit afstekend tegen zijn bruine huid.
Hoe kom jij aan die littekens? weet ik moeizaam uit te brengen. Hij laat langzaam zijn blik over zijn littekens glijden en kijkt mij dan weer aan.
Dat is een lang verhaal, zullen we dat vanavond eens uitgebreid bij een etentje bespreken?
Zijn hond begint te blaffen en traag kijkt de vreemde man over zijn schouder. Zijn ogen krijgen een intens liefdevolle blik. De hond gaat liggen met zijn hoofd tussen zijn voorpoten. Hij jankt een beetje en de man slentert traag naar de hond. Jeetje, zoals hij loopt…
Hij aait de hond over zijn kop en de hond likt zijn hand. De vreemde man krijgt een vreemd zacht gezicht. Vrouwelijk bijna, maar het past bij hem en toch ook weer niet.
Zeven uur vanavond? Hij kijkt mij doordringend aan met dat vreemdsoortige lachje. En ik wil hartgrondig nee zeggen maar hoor mezelf ja zeggen.
De vreemde man knikt tevreden alsof hij niet anders verwacht had. De arrogantie straalt nu van hem af. Hij gaat weer staan en veegt zijn handen aan zijn broek af. En hij gaat weer maaien. Hij ziet mij niet eens meer.
En ik heb ja gezegd!
6 reacties
gast · 23 januari 2003 op 08:01
Ik weet je naam niet wentelteefje, maar ik neem een flesje wijn mee vanavond. Als jij voor het eten zorgt, ik lust mijn steak ook wel rauw, dan zal ik jouw gazonnetje daarna wel kaal vreten.
Tot vanavond
De vreemde man
😉
gast · 23 januari 2003 op 11:40
Ik denk dat ik mij zeer vereerd voel, geloof ik.
Mijn vreemde man is voor mij geen vreemde man meer al blijft hij wel vreemd.Maar dat is niet zo vreemd als je die vreemde man kent…
Wentelteef
Mercurius · 23 januari 2003 op 12:36
Hoi wentelteef,
Ik denk dat voor jou man hetzelfde geldt als voor mijn konijn: een beetje vreemd, maar wel lekker!
Zou leuk zijn als we in de toekomst wat vaker jouw visie op de verhalen van jouw vreemde man te horen kregen. Ik zie uit naar je volgende column……
Ciao Mercurius 😉
gast · 23 januari 2003 op 13:38
Hallo Mercurius,
Ik denk dat je gelijk hebt.En ik ben zeker van plan mijn visie op mijn vreemde man te blijven geven.Of hij het leuk zal vinden….?
Ik weet het niet maar aan de andere kant,geeft hij zelf ook steeds zijn visie 😛
dag, Wentelteef
gast · 23 januari 2003 op 16:20
Een konijn en een vreemde man. Zullen we het Margrietgehalte op deze site niet teveel laten oplopen?
Hoewel de columns van Mercurius, maar ook die ene van wentelteef gaafgaaf zijn. 😉
Richard
Yannick · 13 februari 2003 op 19:52
zodra je weet wie het is is hij niet meer vreemd, vraag zijn naam.