Ondanks het zonnetje dat aan een heldere hemel de dag opvrolijkt, voel ik me niet zo.
Mijn vriend wil trouwen met mij. Daar zou ik dus heel vrolijk over moeten zijn.
Eigenlijk zou ik ja moeten zeggen want ik wil niets liever. Eigenlijk zou ik ja moeten schreeuwen en dat heb ik ook gedaan maar toch voel ik me niet vrolijk.
Soms weet je niet wat je wakker maakt. Een geluidje van buiten of het aanspringen van de verwarming. Ook deze keer weet ik het niet. Mijn wekkertje wijst 3.30 aan. Te vroeg om op te staan. Als ik mij omdraai zie ik dat mijn vriend niet meer naast mij ligt. Na een kwartier is hij er nog niet. Toch maar even kijken waar hij uithangt. Zacht loop ik de trap af en beneden aangekomen zie ik mijn vriend in lotushouding op de grond zitten In een soort kleermakerszit. Zijn ogen zijn gesloten en zijn rug is kaarsrecht. Op zijn gezicht ligt een weemoedige uitdrukking.
Even een moment van droogte en je ziet dingen waar je anders niet op let. Als de regen aan alle kanten je kraag binnensijpelt en je spijt hebt van dat gat in die zool, heb je geen tijd voor andere dingen..
Het is een beetje verwarrend allemaal sinds ik mijn vreemde man ontmoette. Heel mijn leven is overhoop gegooid. Waar ik tot nu toe een rustig leventje leidde met weinig pieken of dalen, staat nu alles op zijn kop. Ik kan nog steeds niet veel hoogte krijgen van mijn mannetje.
Jeetje, wat een vreemde man is dat. Ik zie hem gras maaien bij mijn buurman. De vreemde man is niet de buurman dat weet ik wel. Ik woon hier nog niet zo lang maar dat de vreemde man niet mijn buurman is, weet ik wel. Hij heeft ook een rare hond bij zich. Een soort monster rechtstreeks uit de hel. Een pitbull. De vreemde man ziet mij over de heg naar hem kijken en glimlacht terwijl hij het zweet uit zijn ogen veegt. De vreemde man heeft een ontbloot bovenlijf en ik zie allemaal littekens. Hij ziet mij kijken en vraagt of hij ermee door kan.
