Dat ik een vrouw ben…

Het is een beetje verwarrend allemaal sinds ik mijn vreemde man ontmoette. Heel mijn leven is overhoop gegooid. Waar ik tot nu toe een rustig leventje leidde met weinig pieken of dalen, staat nu alles op zijn kop. Ik kan nog steeds niet veel hoogte krijgen van mijn mannetje. Er gebeurt altijd wel wat. Als ik denk dat ik een dagje rust zou krijgen, kom ik bedrogen uit.
Soms is hij verschrikkelijk aanwezig. Dan doet hij honderd dingen tegelijk. En soms is hij niet vooruit te branden. Dan zit hij maar te zitten en lijkt hij te piekeren.Het lijkt dan of alleen zijn hond toegang tot hem krijgt.
Zijn huis is een drama! Mercurius had het in haar column over mannen en “om de dingen heen schoonmaken” en dat is zo herkenbaar. Zijn dochter woont weer bij hem en die doet gelukkig veel. Dan heeft hij nog een dochter die soms komt logeren en een zoon die bij voorkeur midden in de nacht op visite komt. Dan gaan die twee rustig om drie uur in de nacht een beetje op een gitaar zitten tokkelen. En mijn mannetje vindt dat heel gewoon. Er wordt dan gewoon niet meer geslapen. Ook overdag niet!
En dat bed van hem waar hij twee geluidsboxen onder heeft gezet om het overeind te houden
Nooit opmaken natuurlijk. Hij gooit het dekbed s’morgens gewoon van zich af en haalt het s’avonds weer ergens van de vloer. Zijn kleren liggen overal verspreid door zijn kamer.
En dan al die mensen die maar voortdurend binnen komen. Iedereen doet maar of hij thuis is daar en mijn mannetje vindt het allemaal best.

Waarom blijf ik dan in vredesnaam? Omdat hij anders is! Hij voelt mijn buien aan en reageert erop. Als ik verdrietig ben neemt hij mij in zijn armen. Hij neemt ook altijd wat voor mij mee. Al is het maar een bloemetje dat hij ergens uit een tuin heeft geplukt..
En het belangrijkste is dat ik niet meer buiten hem kan. Je zou kunnen zeggen dat ik verslaafd aan hem ben. Hij is de eerste man die mij echt laat voelen dat ik een vrouw ben…